Δ. Κουφοντίνας: Τι λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Χωνί

08:16 12/9/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

Τι θεωρείς ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Αργεντινή; Στην Αργεντινή και ευρύτερα στη Λατινική Αμερική υπάρχει ένα μακρύ ιστορικό στην άρνηση πληρωμής του χρέους. Τον 19ο αιώνα, ο Ρόσας στην Αργεντινή και ο Ουρίμπε στην Ουρουγουάη αρνήθηκαν να ξεπουλήσουν τις χώρες τους στις αγγλικές και γαλλικές τράπεζες. Λίγο αργότερα, ο Μπενίτο Χουάρες στο Μεεξικό αρνήθηκε να πληρώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο καγκελάριος της Αργεντινής Ντράγκο διατύπωσε το ομώνυμο δόγμα του, υποστηρίζοντας τον Συπριανό Κάστρο της Βενεζουέλας, που δεν πλήρωνε τους γύπες των γερμανικών και αγγλικών τραπεζών.Στις αρχές του 21ου αιώνα, χρεοκόπησε η Αργεντινή, μια χώρα υπόδειγμα νεοφιλελευθερισμού, παράδειγμα ιδιωτικοποιήσεων, πρότυπο καλοπληρωτή του χρέους. Η κρίση ξέσπασε το 2001 και πυροδότησε μεγάλη λαϊκή εξέγερση, με τους πικετέρος και το κλείσιμο των δρόμων, με τις λαϊκές συνελεύσεις και την αυτοδιαχείριση στους χώρους δουλειάς. Οι εξεγερμένοι, με το σύνθημα «να φύγουν όλοι, να μην μείνει κανένας», έδιωξαν δύο προέδρους και υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις τους να μην πληρώνουν το χρέος επί τριάμισι χρόνια, από το Δεκέμβριο του 2001 μέχρι το Μάιο του 2005. Παρά τις απειλές του ΔΝΤ, παρά τις δυσοίωνες προφητείες, δεν έγινε κανένας οικονομικός κατακλυσμός, δεν ήρθε το χάος, δεν καταποντίστηκε η χώρα. Ακριβώς το αντίθετο έγινε. Τα χρήματα των δόσεων, αντί να φύγουν στο εξωτερικό, κατευθύνθηκαν στην εσωτερική αγορά και αναθερμάνθηκε η παραγωγική Αργεντινή. Το αποτέλεσμα ήταν μία ανάπτυξη της τάξης του 8% του ΑΕΠ, ετησίως. Μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση αυτό που συμβαίνει στην Αργεντινή και πόσο προσφέρεται αυτή η χώρα να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τον ελληνικό λαό; Η Κατερίνα Κίρχνερ και το επιτελείο της δεν είναι επαναστάτες. Απέναντι στις ΗΠΑ, δεν έχουν ούτε τη σύγκρουση του Μαδούρο στη Βενεζουέλα, ούτε έχουν απελάσει τον πρεσβευτή των ΗΠΑ, όπως ο Μοράλες στη Βολιβία, ούτε έχουν κλείσει τη μεγάλη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στη Μάνκα, όπως ο Κορέα στο Εκουαδόρ. Ενώ υπογράφουν, για παράδειγμα, τις συμφωνίες με τη Chevorn, με τις οποίες της παραδίδουν στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ταυτόχρονα, όμως, και παρότι βρίσκονται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική περιοχή, που οι ΗΠΑ θεωρούν αυλή τους και «ζωτικό χώρο» τους, δεν διστάζουν να συνάψουν συμφωνίες με τη Ρωσία και την Κίνα. Πράγμα αδιανόητο για τους δικούς μας μνημονιακούυς, που εντελώς πειθήνια ακολουθούν κάθε επιθετική πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας, όσο κι αν πλήττεται σοβαρά η ελληνική οικονομία. Αδιανόητο για τις ελληνικές κυβερνήσεις ήταν και το μεγάλο κούρεμα που πέτυχε η αργεντινή για το 92,4% του εξωτερικού χρέους της, την ώρα που στην Ελλάδα κούρευαν μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία, διαλύοντάς τα ουσιαστικά. Δυστυχώς, όμως, για την Αργεντινή, στις αναδιαρθρώσεις του χρέους του 2005 και του 2010 δεν απαλείφθηκε ο όρος των παλιών δανείων, ότι για οποιαδήποτε διαφορά αρμόδιο ήταν το δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Έτσι, ένα κεφάλαιο – γύπας κέρδισε τη γνωστή δικαστική απόφαση, επειδή ολόκληρος ο νομικός και θεσμικός μηχανισμός των ΗΠΑ βρίσκεται στην υπηρεσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Όπως αποδεικνύει, σε πρόσφατο βιβλίο του, ο Νίκολας Σάξον, οι ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος φορολογικός παράδεισος, όπου ξεπλένονται τα υπέρογκα κέρδη των μαφιόζων κερδοσκόπων. Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πολιτικοί και συστημικά media προσπαθούν να μας πείσουν ότι «η Αργεντινή πήγε να το παίξει μάγκας και την πάτησε». Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: Μην αντιστέκεστε – όποιος δεν ακολουθεί το μονόδρομό μας, τιμωρείται παραδειγματικά. Πώς μπορεί ένας λαός να ξεφύγει από τον ορυμαγδό της προπαγάνδας; Για τους Έλληνες μνημονιακούς, ήταν εντελώς αδιανόητη η άρνηση της Αργεντινής να δεχτεί τη δικαστική απόφαση, αντί να πληρώσει αδιαμαρτύρητη το κεφάλαιο – γύπα. Θυμάστε πως, το 2012, είχε σπεύσει η ελληνική κυβέρνηση να πληρώσει στο ακέραιο ένα ληστρικό ομόλογο, την ώρα που έκλεβε τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρό – ομολογιούχους. Αυτοί που, σαν νέοι Χατζηαβάτηδες, δεν προλαβαίνουν να τρώνε τις σφαλιάρες που εισπράττουν από τους ισχυρούς του κόσμου, δεν μπορούν να διανοηθούν τι σημαίνει στοιχειώδης υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας και λυυσσάνε που ο λαός της Αργεντινής διαδηλώνει κατά των ξένων κερδοσκόπων, ενώ παλεύει – ταυτόχρονα – και κατά της εγχώριας ολιγαρχίας. Δεν υπάρχει πιο αηδιαστικό θέαμα, από αυτό των καλοζωισμένων μνημονιακών, που – μέσω των ΜΜΕ της ολιγαρχίας – πανηγυρίζουν επειδή τάχα η Αργεντινή την πάτησε. Όμως, η Αργεντινή δεν την πάτησε, όπως έχει ήδη αποδειχθεί. Όπως δεν την πάτησε με το κούρεμα του 2005, 2010. Όπως δεν την πάτησε και ο Κορέα, που πέτυχε ένα γενναίο κούρεμα στο χρέος του Εκουαδόρ. Όπως δεν την πάτησε κανένας, ιστορικά, από όσους έκαναν παύση πληρωμών. Οι γύπες των τραπεζών εφορμούν και κατασπαράζουν μόνο τις ψόφιες αγελάδες. Και ο λαός της Αργεντινής έχει αποδείξει – με την εξέγερση του 2001 και τους διαρκείς αγώνες του – ότι εκείνη η αγελάδα διαθέτει και οπλές και κέρατα. Τον Ιούνιο του 1991, η 17Ν προέβλεπε: «Σε δέκα χρόνια θα είμαστε μισθωτοί γερμανικών αφεντικών». Σήμερα, «Γύρω η χώρα σωριάζεται σε ερείπια και ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία δεν έχουν ξεκινήσει, ακόμα, να βρίσκουν το δρόμο της μεγάλης αντίστασης», λες στο βιβλίο σου. Τι συμβαίνει, κατά τη γνώμη σου; Νίκησε ο «καναπές» και η μιντιακή τρομοκρατία; Ή «συσσωρεύεται πολύ εύφλεκτο υλικό και αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά η κοινωνία», όπως είχες πει σε παλιότερη συνομιλία μας; Ως πότε θεωρείς ότι θα συσσωρεύεται; Ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει, ιστορικά, ότι έχει και ηρωισμό και υπερηφάνεια. Το έδειξε ξανά, πρόσφατα, με το μεγάλο κύμα αντίστασης του 2010, 2012, που προκάλεσε θαυμασμό σε όλο τον κόσμο. Τότε, εκείνο το κίνημα, εκείνες οι τεράστιες συγκεντρώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων αγανακτισμένων, χτυπήθηκε άγρια, εγκληματικά, από μία εξουσία που δεν καταλάβαινε τίποτα, δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα, γιατί ήξερε ότι έπαιζε τα πάντα, ότι τα έπαιζε όλα για όλα. Όμως. Η λαϊκή αγανάκτηση, προδομένη από τις ηγεσίες της, δεν κατάλαβε ότι εκείνες τις ώρες παίζονταν τα πάντα, ότι έπρεπε να απαντήσει αναλόγως, ότι χρειαζόταν να αναλάβει το κόστος που έχουν οι αγώνες κατά της λεηλασίας της ζωής και των ονείρων. Τώρα, η αγανάκτηση είναι σιωπηλή. Όμως, αυτή η σιωπή είναι η σιωπή της οργής. Μιας οργής που βράζει, που γίνεται ανάθεμα και μίσος και θέληση για εκδίκηση. Και, αυτή η σιωπή, οι εξουσιαστές την τρέμουν γιατί δεν ξέρουν πότε, πως και πόσο δυνατά θα ξεσπάσει. Στο βιβλίο σου λες: «Βάλτε ρυθμό στο βήμα σας και στο τραγούδι σας θυμό. Θυμό σαν την οργή, θυμό σαν την ψυχή». Τι πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει, σήμερα, ο Έλληνας για να αλλάξει τη ζωή του; Εκτός από τη σιωπή της οργής, υπάρχει στην κοινωνία και η σιωπή της παραίτησης. Είναι εκείνοι που νιώθουν ηττημένοι, επειδή απλώς χάθηκε μια μάχη. Εκείνοι που δεν ελπίζουν, σήμερα, στην αποτελεσματικότητα της συλλογικής δράσης, αναζητούν ατομικές διεξόδους επιβίωσης και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην κάλπη. Υπάρχει, ακόμη, και η σιωπή εκείνων που – έτσι κι αλλιώς – δεν έχουν φωνή. Είναι το πιο φτωχό, το πιο αποκλεισμένο, το πιο απεγνωσμένο κομμάτι της κοινωνίας, που υποφέρει την πιο συντριπτική βία της κρίσης. Αυτοί που, για την ώρα, στρέφουν την αντιβία τους απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό ή σε λάθος κατευθύνσεις, μέχρι να νιώσουν πως έφτασε εκείνη η άγια ώρα, που θα στραφεί απέναντι στον πραγματικό αίτιο. Όμως, την ίδια ώρα, αντηχούν και οι φωνές της αντίστασης, μέσα σε αυτή τη σιωπή, που τις κάνει να ακούγονται ακόμη πιο δυνατές. Φωνές, κραυγές, εκρήξεις όλων των μορφών. Χαράς, πολιτισμού, αλληλεγγύης, δυναμικών ενεργειών και αγώνων. Διάσπαρτες, διαχωρισμένες φωνές αγώνα, που επιμένουν να κρατούν ζωντανή τη φλόγα, να διαλαλούν ότι όσο υπάρχει αντίσταση, υπάρχει ελπίδα. Αυτές οι φωνές είναι δείγμα κοινωνικής υγείας. Η απήχησή τους στο κοινωνικό σώμα είναι ένδειξη της δυνητικής χειραφέτικής συνείδησής του. Μιας συνείδησης που λανθάνει, που δεν έχει απαλλαγεί – ακόμα – από τις ιδεολογικές και πολιτικές παγίδες. Κι αν είναι αλήθεια ότι ένας ξεσηκωμός δεν γίνεται με διατάγματα, αλλά προκύπτει απ’ την κοινωνική δυναμική, χωρίς να ζητήσει άδεια από κανέναν, είναι το ίδιο αλήθεια ότι η ύπαρξη μιας πολιτικής δύναμης είναι αντικειμενική συνθήκη της χειραφετικής διαδικασίας. Αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη ευθύνη, για όσους θέλουν την πραγματική αλλαγή στη χώρα: Η οικοδόμηση της απαραίτητης πολιτικής δύναμης με την ολοκληρωμένη, απελευθερωτική στρατηγική. Μια στρατηγική που, σήμερα, θα στοχεύει στη δημιουργία ενός μεγάλου μετώπου, το οποίο θα συγκεντρώνει ετερογενείς στον τρόπο σκέψης, διαφορές στην ιδεολογία, ποικίλες αντιλήψεις ως προς τους τρόπους να κάνουμε πολιτική, με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Ένα πολύ ευρύ μέτωπο, που θα συνενώνει όλες τις φωνές, όλες τις εστίες, όλα τα κινήματα αντίστασης. Θα εμπνέει και θα πείθει. Θα δίνει φωνή σε εκείνους που δεν έχουν φωνή. Θα γεννά στους παραιτημένους την εμπιστοσύνη ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε εκείνο το πρόγραμμα των εθνικών και επειγουσών λύσεων, με τα άμεσα μέτρα που είναι απαραίτητα, για να υπάρξει η μεγάλη λύτρωση από τη σημερινή τραγωδία. Στο βιβλίο σου μιλάς για τη «δίκαιη λαϊκή αντιβία». Πώς θα την είχες στο μυαλό σου, σήμερα που μιλάμε; Όταν οι συγκυβερνώντες θεωρούν ηθικό ένα ανήθικο χρέος, όταν δηλώνουν ότι έχουν χρέος μόνο απέναντι στα κοράκια και όχι απέναντι στο λαό, όταν επιμένουν ότι είναι βιώσιμο ένα χρέος που συνεχώς διογκώνεται, όταν παρουσιάζουν σαν τη συντέλεια του κόσμου μια παύση πληρωμών, τη στιγμή που είδαμε ότι αποτέλεσε σωτηρία στην Αργεντινή και αλλού, όταν η συγκυβέρνηση έχει ζάπλουτα μέλη, υπουργούς που είναι δικηγόροι μεγάλων εταιριών, αντιπρόσωποι τεράστιων τραπεζικών ομίλων, κολλητοί κερδοσκόπων, όταν αυτοί οι κύριοι πληρώνουν τα κοράκια με τα δάκρυα και τον ιδρώτα ενός ολόκληρου λαού, τότε προς όφελος τίνος κυβερνούν; Ποια συμφέροντα πραγματικά αντιπροσωπεύουν; Δεν είναι ένοχοι της πιο μεγάλης προδοσίας; Η λύτρωση από τη σημερινή τραγωδία δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει την τιμωρία αυτών των κυρίων , την πολύτροπη και πολυσήμαντη τιμωρία τους, με την πρωτοβουλία της δίκαιης λαϊκής οργής. Η 17Ν θεωρούσε εαυτήν αναπόσπαστο τμήμα του απελευθερωτικού αγώνα και στην Παλαιστίνη. Πώς ένιωσες, παρακολουθώντας τη νέα σφαγή στη λωρίδα της Γάζας; Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν,χρόνια τώρα, μια διαρκή κτηνώδη γενοκτονία, αντίστοιχη με αυτήν των ναζί. Αντιμετωπίζουν την ισραηλινή κατοχή, την εθνοκάθαρση, με τον ξεριζωμό των προσφύγων από τις εστίες τους και τον εποικισμό των κατεχόμενων. Γι’ αυτό, η αντίστασή τους με όλα τα μέσα, η ένοπλη αντίστασή τους με τα απλά τους λιανοντούφεκα έχει όλα τα δίκαια του κόσμου. Κι αυτός ο μικρός λαός πολεμά ασταμάτητα και νικά. Αρκεί να δούμε, σήμερα (σ.σ. Τετάρτη), στα κανάλια τις εικόνες από την αναγγελία της εκεχειρίας που εκλιπαρούσε το Ισραήλ. Από τη μία στο Ισραήλ κατήφεια, από την άλλη στη Γάζα πανηγυρισμοί. Ποιος ήταν ο πραγματικός νικητής; Και από πάνω, η αμήχανη φωνή στα κανάλια της ολιγαρχίας να ψελλίζουν ότι και οι δύο έχασαν.Tags: ΚουφοντίναςΧωνί Tweet

View the discussion thread.