Δεν λάμπουν όλα τα «χρυσά»... ή αλλιώς μια συζήτηση για τον αθλητισμό που πρέπει να γίνει

09:31 14/8/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Μια από τις καλύτερες συγκομιδές μεταλλίων είχε η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου, κατακτώντας 3 χρυσά, 2 ασημένια και 1 χάλκινο μετάλλιο.

Τα χρυσά μετάλλια κατέκτησαν η Στεφανίδη στο επί κοντώ, ο Τεντόγλου στο εις μήκος και η Παπαχρήστου στο τριπλούν, ενώ ασημένια μετάλλια κέρδισαν η Κυριακοπούλου στο επί κοντώ και η Μπελιμπασάκη στα 400μ. Το χάλκινο ανήκει στον Τσιάμη, στο τριπλούν.

Μάλιστα, ήταν η καλύτερη επίδοση

από το 2002 όπου είχε κατακτήσει 4 χρυσά (Κεντέρης, Θάνου, Βόγγολης, Μανιάνι) και 2 χάλκινα μετάλλια.

Όπως άλλωστε αναμενόταν, το ενδιαφέρον στα social media συγκεντρώθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην διάκριση της Βούλας Παπαχρήστου, που στο παρελθόν (όχι άδικα) έχει κατηγορηθεί για δηλώσεις ρατσιστικές και με ακροδεξιά αποφορά.

Εκτός από τα σχόλια που επικεντρώθηκαν στο να «αναδείξουν» τις παλιές δηλώσεις (τα γραπτά στην ψηφιακή εποχή όχι απλά μένουν, αλλά ανασύρονται σε λίγα δευτερόλεπτα από την οθόνη ενός κινητού) και να «υπενθυμίσουν» πως στην Ελλάδα... ξεχνάμε εύκολα (ενώ όλη η «σφαίρα» του διαδικτύου συζητούσε ένα και μόνο θέμα) προέκυψε εκ νέου μια συζήτηση περί αθλητικών διακρίσεων, εθνικών επιτυχιών και προτύπων. Μια συζήτηση υπό προϋποθέσεις γόνιμη και χρήσιμη, ίσως απαραίτητη.

Οι αντιλήψεις-τοποθετήσεις χωρίστηκαν, χονδρικά, σε δύο «μπλοκ»: Από την μια, η απαίτηση για σεβασμό στις επιτυχίες των αθλητών «απ΄όπου και αν προέρχονται» και μια επιταγή για εθνική ομοψυχία, (ακόμη και αν αυτή περιλαμβάνει πολιτική κάλυψη στον κάθε Κασιδιάρη).

Από την άλλη, μια τοποθέτηση που συλλήβδην και ολοκληρωτικά ακυρώνει τον αθλητισμό και τους αθλητές, εκφερόμενη πολλές φορές με μια δόση διανοουμενίστικου ελιτισμού που υφέρπει ή βροντοφωνάζει την παρουσία του· από εδώ εμείς οι γνωστικοί, από εκεί οι «αγγράμματοι» αθλητές.

Αντιλαμβανόμενοι τις προβληματικές μιας τέτοιας συζήτησης, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως οι αθλητές δεν είναι «ουρανοκατέβατοι», «βγαίνουν» και συνεχίζουν να ζουν στην ίδια κοινωνία και αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα. Και ως υποκείμενα που δρουν υπό αυτές τις συνθήκες, κρίνονται ο καθένας ξεχωριστά για τις πράξεις και τα λόγια του - όπως άλλωστε και ο καθένας, ακόμη και δεν τυγχάνουν όλοι της ίδιας προβολής.

Και πριν βιαστεί κανείς να τοποθετηθεί για το αντίθετο, οι ακριβοπληρωμένοι αστέρες του ποδοσφαίρου δεν μπορούν να συγκριθούν με τα παιδιά του στίβου, της ενόργανης, της κολύμβησης που προπονούνται σε άθλιες, πολλές φορές, εγκαταστάσεις και στηρίζονται βασικά από την οικογένειά τους ελπίζοντας σε κάποια επιτυχία που θα φέρει μια χορηγία. Αν έρθει φυσικά...

Δεν έχουμε, λοιπόν, την απαίτηση οι αθλητές να γίνουν η σπορά που θα αλλάξει την κοινωνία· αυτό θα ανταποκρινόταν στο φαντασιακό μας, αλλά όχι στην πραγματικότητα. Μπορούμε, όμως, να ζητάμε να αξιοποιούν το δημόσιο βήμα που τους προσφέρεται απλόχερα για να τοποθετούνται με ταπεινότητα και σύνεση απέναντι στα ζητήματα που μας αγγίζουν. Και να παίρνουν αποστάσεις από πράγματα, ανθρώπους, ιδέες που στρέφονται ενάντια στη ζωή και τον άνθρωπο. Όπως η αντίληψη πως κάποιοι συνάνθρωποι μας είναι «φαγητό για τα κουνούπια» ή πως η μισάνθρωπη ιδεολογία του ναζισμού «αντιπροσωπεύει την κοινωνία».

Χωρίς να θέλουμε να σχολιάσουμε οτιδήποτε για την (κάθε) Παπαχρήστου, παραθέτουμε τα λόγια της «αργυρής» Μαρίας Μπελιμπασάκη που είναι λόγια «δικά μας», που μας έκαναν να μπορούμε να χαρούμε για την νίκη της σαν «δική μας»:

«Θέλω να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο να εχει υγεία, λυπάμαι πραγματικά για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι απογοητευτική, πλημμυρίζουμε, καιγόμαστε, υπάρχει ανεργία υπάρχει πείνα, εύχομαι ο κόσμος να είναι πάντα καλά και μην τα παρατάτε, μην το αφήνετε!».

Δημήτρης Χρονόπουλος

Βούλα ΠαπαχρήστουΜαρία Μπελιμπασάκηστίβοςχρυσό μετάλλιο