Δήλωση παραίτησης από τη θέση του Γενικού Γραμματέα και αποχώρησης από το προεδρείο της ΕΛΜΕ Χανίων

20:47 25/5/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Ο λόγος της παραίτησης είναι ότι δεν υπάρχει πια η απαραίτητη πολιτική συμφωνία με τους 2 εκπροσώπους της Ενωτικής Πρωτοβουλίας (που μέχρι σήμερα συν-λειτουργούσαμε το προεδρείο), για τη στάση που θα πρέπει να έχει η ΕΛΜΕ Χανίων απέναντι στο πολύ σοβαρό ζήτημα της Γενικής Απεργίας και της Απεργίας γενικότερα.

Συγκεκριμένα για τη Γενικής απεργίας τις

30 Μάη, η πρότασή μας προς το προεδρείο (ως Πρωτοβουλία Παρέμβαση εκπαιδευτικών) περιελάμβανε τους εξής άξονες:

· Να καλεί η ΕΛΜΕ τους συναδέλφους σε συμμετοχή στη Γενική Απεργία στις 30 Μάη και τη συγκέντρωση στην Πλ. Δημοτικής Αγοράς, με το δικό μας αγωνιστικό πλαίσιο που έχουμε ψηφίσει επανειλημμένα στις Γενικές μας συνελεύσεις
· Να καταγγέλλουμε τη συμμετοχή των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην αντιδραστική «Κοινωνική συμμαχία» μαζί με εργοδοτικές οργανώσεις, καθώς το πλαίσιό της δεν υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά των εργοδοτών και να καλούμε ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ να αποχωρήσουν.
· Να οργανώσουμε μαζί με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία την συνέχεια και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ενόψει της 4ης αξιολόγησης

Η διαφωνία με τους εκπροσώπους της Ενωτικής Πρωτοβουλίας στο ΔΣ, Β. Λιόντο –Πρόεδρο και Χ. Μπέλμπα – Ταμία ήταν σε πολλά επίπεδα.

Αρχικά ήταν το αν η 30 Μάη είναι Γενική Απεργία και αν θα έπρεπε το σωματείο μας, η ΕΛΜΕ να καλεί σε συμμετοχή. Ο Πρόεδρος έλεγε ότι είναι πανεθνική μέρα δράσης της Κοινωνικής Συμμαχίας και δεν πρέπει να καλούμε σε συμμετοχή, αλλά να επιδιώκουμε να αποτύχει. Μετά από επανειλημμένες συζητήσεις αποδέχτηκαν την θέση μας, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να μην καλεί η ΕΛΜΕ τα μέλη μας στη Γενική Απεργία στις 30 Μάη. Τελευταία ήταν η απαίτηση να μην καλούμε σε συγκέντρωση στην πλ. Δημ. Αγοράς, αλλά στο Δημαρχείο. Ο λόγος που επικαλούνταν ήταν ότι στην πλ. Δημ. Αγοράς καλεί το Εργατικό Κέντρο. Όμως παρά το γεγονός ότι το Εργατικό Κέντρο τελικά (μετά από σύσκεψη την Τετάρτη 23/5) καλεί σε συγκέντρωση στην Εφορία ενώ στην Αγορά καλεί ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, οι Πρόεδρος και Ταμίας ήταν ανένδοτοι ότι το κάλεσμα της ΕΛΜΕ θα έπρεπε να είναι στο Δημαρχείο. Έτσι στην Γενική Απεργία στις 30 Μάη θα είχαμε κάλεσμα σε συγκέντρωση από την ΕΛΜΕ στο Δημαρχείο, από τον ΣΕΠΕ στην πλ. Δημ. Αγοράς, από το Εργατικό Κέντρο στην Εφορία και από το ΠΑΜΕ στην Πλ. 1866! Το μόνο σημείο στο οποίο υπήρχε εξ αρχής συμφωνία σχετικά με την 30 Μάη, ήταν ότι για τα σχολεία είναι μια πολύ «δύσκολη» ημερομηνία καθώς ΓΕΛ και ΕΠΑΛ θα είναι ήδη σε μια ασφυκτικά πιεσμένη διαδικασία εξετάσεων (με αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου), ενώ τα Γυμνάσια σε διαδικασία προετοιμασίας εξετάσεων.

Κατά την άποψη μας ως Πρωτοβουλία Παρέμβαση Εκπαιδευτικών, η περίοδος που διανύει το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα είναι δύσκολη και κρίσιμη. Δεν είναι δυνατόν να «διαλέγουμε» σαν από μενού, σε ποιες απεργίες θα καλούμε ως ΕΛΜΕ σε συμμετοχή και σε ποιες όχι, καθώς έτσι «νομιμοποιούμε» θεσμικά(ως σωματείο) την απεργοσπασία. Η Γενική Απεργία ήταν και είναι το πιο ισχυρό όπλο των εργαζομένων. Η ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μας καλούν(μέσω του πλαισίου της κοινωνικής συμμαχίας) ως εργαζόμενους να το στρέψουμε κατά πάνω μας. Δικό μας καθήκον είναι να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε το όπλο αυτό να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικό(μαζικότητα) και να είναι στραμμένο προς τον ταξικό εχθρό. Σε μέρα γενικής απεργίας δεν λιποτακτούμε από τον ταξικό πόλεμο ακόμα και όταν οι συσχετισμοί δεν μας ευνοούν. Οι ηγεσίες των ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ, είναι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες του χειριστού είδους καθώς με το αντιδραστικό πλαίσιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας» που συνυπογράφουν επιχειρούν να μετατρέψουν τις εργατικές απεργίες σε «πανεθνικές μέρες δράσης». Στόχος τους είναι να τις αποστεώσουν από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξουν τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας και της κυβερνητικής πολιτικής. Η ταξική πτέρυγα και οι αγωνιζόμενοι συνδικαλιστές πρέπει να έχουν ξεκάθαρη τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με κατανόηση της ιστορικής περιόδου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα συνδικάτα είναι αμυντικοί σχηματισμοί της τάξης που διεξάγουν οικονομικό αγώνα, και η ηγεσία τους είναι αντίστοιχη της πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων. Η ΟΛΜΕ και η ΑΔΕΔΥ έχουν εκλεγμένα όργανα από τους εργαζομένους και όχι διορισμένες διοικήσεις από την κυβέρνηση ή την εργοδοσία. Η μάχη εναντίον της γραφειοκρατίας ήταν και είναι πάντα μέγιστο καθήκον και πρέπει να τη δίνουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε να μετατρέψουμε την πάλη για αύξηση του μισθού σε πάλη για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και να αλλάξουμε τον πραγματικό πολιτικό συσχετισμό προς όφελός μας.