Διονύσης Τσακνής: “Αγαπημένε Στάθη”

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} Αγαπημένε Στάθη

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι, χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια οι ίδιοι, κερδίζουν την εκτίμησή μας. Είσαι ένας απ’ αυτούς –σε ό,τι με αφορά και το ξέρεις. Θυμάσαι άλλωστε πως μ’ ένα σημείωμα που σού ενεχείρησα κάποτε, σού εκδήλωσα την εκτίμησή μου για το θάρρος και τις εύστοχες απόψεις σου.

Με πληροφόρησαν για την αρνητική σου θέση στην επιστολή μου προς στην αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου,

καθώς και για κάποια άλλα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Χαίρομαι που δηλώνεις δημόσια πως δεν αναφέρεσαι σε μένα, όταν μιλάς για κάποιους «καλλιτέχνες», που κάνουν τα πάντα προκειμένου να αυξήσουν τα εισιτήρια, «στρογγυλεύοντας» τις απόψεις τους.

Αντιλαμβάνομαι επίσης, πως αυτός ο τρόπος «κοινωνικού διαλόγου» που επιβάλλεται απ’ τα συγκεκριμένα μέσα είναι εύκολο να δημιουργήσει στρεβλώσεις και παρεξηγήσεις, λόγω της αποσπασματικότητας και των περιορισμών.

Άλλο τόσο εύκολο, είναι για κάποιους, να δημιουργήσουν θέματα εκεί που δεν υπάρχουν, ή να δώσουν την κουτσομπολίστικη εκδοχή και μόνο, ενός ζητήματος που σίγουρα πρέπει να συζητηθεί, αλλά με άλλους όρους.

Έγραψες, πως θα μπορούσες να συνυπογράψεις το άρθρο μου, αν δεν γνώριζες καλά, το πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν της συγκεκριμένης αθλήτριας. Μπορεί να έχεις δίκιο. Συζητιέται η άποψή σου και σίγουρα, την υιοθετούν πολλοί. Υπάρχουν βέβαια και επιχειρήματα περί του αντιθέτου.

Η αναγκαιότητα δηλαδή απεύθυνσης, σε κάποια παιδιά που κολακεύτηκαν απ’ την «κρυφή γοητεία του ναζισμού», μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ τον συνήθη της καταγγελίας.

Όχι πως αυτή η τελευταία – η καταγγελία να με εννοείς- δεν πρέπει να υπάρχει και μάλιστα έντονη, σε φαινόμενα σαν αυτά που γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, αλλά μπορεί, χωρίς να μασάμε τα λόγια μας να βοηθάμε κάποιους, μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, να δουν και μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Δες το σα μια σπορά, που ίσως καταφέρει κάποτε να καρπίσει. Αλλά κι αν ακόμα, αυτό δεν συμβεί μαζικά, έναν και μόνο να κερδίσεις απ’ τα νύχια του φασισμού, (και δεν αναφέρομαι στην αποδέκτρια μόνο της επιστολής μου) πάλι κέρδος είναι.

Δεν είμαι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, αλλά σίγουρα, λόγω της ιδιότητας του γιου μου ως επαγγελματία αθλητή, γνωρίζω τον τρόπο που μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά.

Να συζητηθεί λοιπόν … Τι μεγάλη κουβέντα κι αυτή. Ν’ ανοίξει ένας διάλογος… άλλη μεγαλύτερη!

Και ξέρεις, δεν έχει καμία υποτιμητική διάθεση αυτό που γράφω για τη συζήτηση ή το διάλογο. Το αντίθετο θα έλεγα. Εκείνο που στιγματίζω, είναι τον τρόπο του διαλόγου ή της αντιπαράθεσης, που γίνεται με όρους απόλυτου χουλιγκανισμού και με την ανθρωποφαγία, να περιμένει στη γωνία.

Στερούμαστε κουλτούρας διαλόγου σύντροφέ μου. Και ειδικότερα εμείς της Αριστεράς, που ενώ θα έπρεπε να αποτελούμε το παράδειγμα της ήρεμης και

Keywords
Τυχαία Θέματα