Διώξτε και τους μαθητές! της Αννας Μαυρίκου

09:29 10/7/2013 - Πηγή: Alfa Vita

Ανακοινώσεις

Διώξτε και τους μαθητές!

Κάθε φορά που θέλω να ενημερωθώ πέφτω και σε μια καινούρια δυσάρεστη είδηση. Η νέα μόδα κάνει λόγο για διαθεσιμότητα. Σας λέει κάτι; Φήμες λένε ότι θα παίξει πολύ το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, που είναι προ των πυλών. Ναι, έτσι τώρα την ονόμασαν την απόλυση. Φοβούνται, βλέπεις, τις ντόμπρες κουβέντες. Μετά σου λέει μετατάξεις

και μεταθέσεις, άλλα και τούτα. Και ο άλλος που έχει οικογένεια και παιδιά πώς να πάει στην άλλη άκρη της Ελλάδας με πενιχρές αμοιβές; Λυπάμαι, δεν καταλαβαίνω.

Έκλεισαν την ΕΡΤ, η οποία, λένε θα ξαναλειτουργήσει υπό νέο καθεστώς, αφού όμως δεκάδες εργαζόμενοι θα έχουν χάσει τη δουλειά τους. Δε μιλάω για τα «μεγάλα κεφάλια» με τους τεράστιους μισθούς που ό, τι και να γίνει θα απορροφηθούν, αλλά για τον απλό υπάλληλο συμβασιούχο. Απολύουν, λέει, και τους σχολικούς φύλακες. Γιατί; Γιατί απλά περισσεύουν. Ο εύκολος στόχος θα έλεγε κανείς. Όλα αυτά με ένα χαρτί, χωρίς καμία προθεσμία, χωρίς διάλογο. Δύο χιλιάδες εκπαιδευτικοί απολύονται, λέει. Πάνε και αυτοί. Εντάξει, οι δημοτικοί αστυνόμοι μετατίθενται. Τυχεροί στην ατυχία τους. Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Σίγουρα όχι δημοκρατία και κράτος πρόνοιας...

Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς... Ας αδειάσουν και τα σχολεία από μαθητές. Όχι τίποτα άλλο, να μην τους είναι και εμπόδιο. Ξέρετε, ο μαθητής κοστίζει: βιβλία, δασκάλους, καθηγητές, χαρτιά, υλικοτεχνική υποδομή, θέρμανση (αν φυσικά όλα αυτά υπάρξουν). Ε, όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα θα πάει σε ιδιωτικό, για τους υπόλοιπους έχει ο Θεός...

Οι νέοι φεύγουν. Τούτος ο τόπος δεν έχει να τους προσφέρει πλέον κάτι πέρα από τον ήλιο και τη θάλασσα. Αλλά μόνο με αυτά δεν μπορείς να χορτάσεις ούτε να συντηρήσεις μια οικογένεια ούτε να οικοδομήσεις ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Μια χώρα γερόντων αυτό θα γίνουμε, χωρίς φρέσκα μυαλά, χωρίς χρώμα.

Αυτό θέλουμε όμως; Εκπαίδευση μόνο για λίγους, αδικία, ανεργία, σκοτάδι, πένθος; Αυτή είναι η Ελλάδα που αγαπάμε και υπερασπιζόμαστε;

Οι δικοί μου λογαριασμοί με το σχολείο μπορεί να έκλεισαν, αλλά δεν παύει να με ενδιαφέρει. Άλλωστε και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ίσως μάλιστα ακόμη χειρότερα. Είχα, λοιπόν, και εγώ μια δασκάλα που μου έδειξε ουρανό. Είχα και εγώ καθηγητές που έβαλαν το καλό των μαθητών τους πάνω από το δικό τους. Καθηγητές που κάθε χρόνο προσπαθούσαν να μας κάνουν Ανθρώπους με αξίες και ιδανικά. Ανθρώπους με προσωπικότητα, ήθος και όνειρα. Τώρα πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν αν ο Σεπτέμβρης θα τους βρει σε κάποια αίθουσα ή στο σπίτι σε αναμμένα κάρβουνα να περιμένουν νέα από κάποιο υπουργείο.

Όχι, δεν είμαι παιδί καθηγητή ή δασκάλας, τουλάχιστον όχι αληθινό ούτε οι γονείς μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Ούτε υπερασπίζομαι τυφλά το δημόσιο. Ξέρω ξέρω και στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα βρίσκονται στην ίδια μοίρα: ανέχεια και υποταγή, γιατί ο φόβος της απόλυσης παραμονεύει.

Και τώρα; Όλοι μετέωροι; Και αυτοί και εμείς και εσείς; Και αν όχι τώρα, αύριο; Θα το επιτρέψουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να συσπειρωθούμε χωρίς τίτλους και παρατάξεις, αλλά ως Άνθρωποι με όνειρα και οράματα, ως Άνθρωποι που θέλουν φως; «Κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί», λέει ο ποιητής.

Φοβάμαι να κοιμηθώ. Και αν αύριο απολυθεί ο μπαμπάς μου; Αν δεν μπορέσουμε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς; Αν δεν μπορέσω να σπουδάσω; Αν... Όχι, θέλω και πρέπει να είμαι αισιόδοξη!

Άννα Μαυρίκου

Tags: Αννα Μαυρίκουαπολύσεις εκπαιδευτικώναπολύσεις καθηγητών