Δυο μήνες διακοπές: Το γράφει η Εγκύκλιος και το ξέρουν όλοι! της Μαρίας Φραγκάκη

13:11 11/8/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ: ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ!

Εμείς οι δάσκαλοι, λένε, πως είμαστε σε περίοδο διακοπών. Το γραφεί και η εγκύκλιοs και το ξέρουν όλοι. \"Οι δάσκαλοι έχουν δυο μήνες διακοπές\". Ε-τελείωσε!

Είμαι στο σπίτι μου στα Γλυκά Νερά και ονειρεύομαι να πάω λίγες μέρες στην Ανάφη. Έχω ένα sleeping

bag αντιανεμικό που αγαπά τις νήσους εξορίας. Θα το πάρω και θα πάω.

Τα πρωινά κολυμπώ στη Λούτσα. Μπορώ να την πω Αρτέμιδα, αλλά προτιμώ πια να λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Λούτσα.

Τα μεσημέρια & τα απογεύματα δουλεύω στον υπολογιστή μου. Η κόρη μου με ονειρεύτηκε να πεθαίνω μπροστά του. Πρώτα όμως μου πε πως έγινα χρωματιστή. Φούξια! Άρα υπάρχει ελπίδα για ένα \"καινοτόμο\" τέλος. Για μια \"υστεροφημία\" ζούμε οι doctor(e)s! Γράφω για το \"ψηφιακό χάσμα\" των εχόντων κ των μη εχόντων. Μελετώ για το eLearning αυτών που μαθαίνουν χωρίς τη συντροφιά του πλησίον. Επιστημονικά πράγματα. Ακόμα, οργανώνω τη δουλειά μου στο παλιό- \"νέο\"- σχολείο. Βάψιμο, βλάβες, τιμολόγια, αγορά σημαίας, αφού η παλιά σκίστηκε απ την ταλαιπωρία των καιρών. Τα παιδαγωγικά μου όνειρα (\"όραμα\" το έγραφαν τα εγχειρίδια του \"καλού\" διευθυντή) δεν τα αγγίζω καθόλου. Γιατί αν τ αγγίξω, θα πρέπει να τα πιάσω γερά, να τα σηκώσω, να βρω κι άλλους να τα κουβαλήσουμε μαζί (έχουν βάρος ειδικό) και μέρος να τ’ ακουμπήσω στο ‘αναμορφωμένο’ μου σχολείο.

Τα βράδια πάω σινεμαδάκι θερινό. Στο «Σινέ-Σχολείο», που στεγάζεται στην αυλή ενός σχολείου από τα αληθινά. Είναι κι άλλοι δάσκαλοι εκεί, που μένουν εκτός εγκυκλίου διακοπών. Και φίλοι αδειούχοι των πόλεων. Δείχνουμε «παρουσία» μπας και γλιτώσουμε «εφεδρεία». Ονειρεύονται κι αυτοί μια ‘Ανάφη’, αλλά δεν έχουν sleeping bag σαν το δικό μου. Εγώ έχω εξάλλου βαθμό Β΄ και είμαι Διευθύντρια! Μασουλάμε pop corn και σχολιάζουμε τα ‘Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο’. Παιχνιδίσματα δημοσίων υπαλλήλων, μπορεί να πει κανείς. Επιστρέφοντας, κολυμπώ στην πισίνα μου. Είναι θερμαινόμενη από τον πρωινό καύσωνα, φουσκωτή με ζωγραφισμένα δελφίνια και ανθεκτική στα σίγουρα, καθώς αντέχει τις σκέψεις μου. Εδηλώθη και εις την εφορία. Ξημέρωμα πια, κοιμάμαι ανάλαφρα σα χαρταετός.

Τα πρωινά, τα μεσημέρια και τα βράδια μου είναι μοναδικά. Περνούν, χαράζουν την καλοκαιρινή άμμο, κολυμπούν στις στιγμές και στεγνώνουν σύριζα στα όνειρά μου.
Τα πρωινά, τα μεσημέρια και τα βράδια μου μη σου φανούνε ‘μικρά’. Γιατί είναι η ζωή μου. Κι εγώ περνώντας τα, μεγάλωσα.

Μαρία Φραγκάκη
Δασκάλα