Ελπίδα, Απογοήτευση, Αγώνας, Υπομονή, Άρνηση, Λύπη…, της Κικής Μιχαλά

07:37 7/5/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Ελπίδα, Απογοήτευση, Αγώνας, Υπομονή, Άρνηση, Λύπη…

Για πάνω από 9 μήνες, αυτούς της διαθεσιμότητας, τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Όλο αυτό το διάστημα ήταν μια περίοδος πένθους. Ίσως, όμως, από αυτές που δεν τελειώνουν ποτέ. Γιατί, σε όποια όχθη κι αν είσαι, είτε αυτήν της «επανατοποθέτησης», είτε της απόρριψης, το πένθος παραμένει. Και δεν γίνεται αλλιώς, θα πρέπει να περάσουμε από όλες τις φάσεις του.

Όλοι είχαμε μια ξαφνική, αναπάντεχη απώλεια.

Αρνούμαστε λοιπόν, αρχικά. Δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε

αυτό που έχει συμβεί στις ζωές μας. Είναι πέρα από κάθε έννοια λογικής. Ένα βράδυ του Ιουλίου, να μαθαίνεις από την τηλεόραση ότι καταργείσαι, ότι δεν υπάρχεις πια. Ότι δεν θα ξαναέρθει ο Σεπτέμβρης για νακάνεις όλα αυτά που θέλεις με τους μαθητές σου. Ότι δεν θα έχεις πια μαθητές.

Θυμώνουμε… Λένε ότι το στάδιο αυτό εμφανίζεται όταν έχει συνειδητοποιηθεί η απώλεια. Έχει. δεν θυμώνουμε όμως με τους πάντες, παρά με έναν μόνο: αυτό που με αγάπη υπηρετούσαμε τόσα χρόνια και μας τιμώρησε με τόσο βάναυσο τρόπο: το ελληνικό δημόσιο. Αυτό που άσκησε τη μεγαλύτερη αδικία που μπορεί να ασκήσει ποτέ ένας προϊστάμενος στον υφιστάμενό του, πέρα από κάθε ηθική και λογική.

Διαπραγματευόμαστε… Κι ενώ ξέρουμε ότι δεν έχουμε τη λύση που επιθυμούμε, σκεφτόμαστε ενοχικά και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να αποφύγουμε το μοιραίο.

Νιώθουμε κατάθλιψη: αρχίζουμε και συνειδητοποιούμε πραγματικά την απώλεια. Ο πόνος, η θλίψη κι η στενοχώρια, είναι κυρίαρχα και εδώ. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτά τα συναισθήματα και να προχωρήσουμε. Έτσι δεν συμβουλεύαμε άλλωστε και τους μαθητές μας; Πρέπει να πατάμε πάνω στις δυσκολίες, για να έχουμε τη δύναμη να τις συντρίψουμε και να συνεχίσουμε. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να μας κάνει άλλο κακό. Οφείλουμε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας.

Αποδεχόμαστε, τέλος, την απώλεια. Ξέρουμε ότι ένας μεγάλος πόνος δεν ξεχνιέται ποτέ. Θα έχει τη θέση του στη ζωή μας. Εμείς, αποχαιρετούμε το παλιό περιβάλλον , φροντίζοντας να κρατήσουμε τι όμορφες στιγμές με τους μαθητές και τους συναδέλφους μας.

Νιώθω ότι όλο το διάστημα της διαθεσιμότητας, το έχω ζήσει όλο αυτό, κυκλικά, πάρα πολλές φορές και συνεχίζω να το ζω. Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο είμαι πάλι. Δεν ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ. Η θεωρία αυτό λέει πάντως: ότι στο τέλος έρχεται η ανασυγκρότηση. Αυτή, που μάλλον θα είναι πιο δύσκολη, κι ας φαίνονται αλλιώς τα πράγματα, για όσους παραμείνουμε στο ελληνικό δημόσιο. Θα κληθούμε να υπηρετήσουμε τον «εχθρό». Τον φυσικό αυτουργό αυτού του βιασμού που μας έχει ασκηθεί. Πώς θα τα καταφέρουν να συνυπάρξουν όλα αυτά στις ζωές μας; Πάλι ερωτηματικά, πάλι απορία, φόβος, θλίψη…

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε:

Τα πρόσωπά μας δεν βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο. Ας ξεκινήσουμε να τον ψάχνουμε και πάλι.

Οι καρδιές μας δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Δεν σταματάμε να ελπίζουμε ότι θα το βρούμε.

Τέλος πάντων, όπου κι αν βρεθούμε, ας θυμόμαστε ότι

δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε,

ότι σημασία έχει να παραμείνουμε άνθρωποι και

ότι πρέπει και πάλι να πιστέψουν οι εφηβικές ψυχές μας ότι

ΘΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.

Μιχαλά Κική, εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα

(Ανήκω σε αυτούς που στην τελευταία προκήρυξη(10Κ) είδαν το όνομά τους στον προσωρινό πίνακα των διοριστέων. Καμία ανακούφιση!!!!! Περίεργο…..)

Tags: διαθεσιμότητααπολύσεις εκπαιδευτικώνΚική Μιχαλά Tweet

View the discussion thread.