Ένα θαυμάσιο κείμενο μίας εκπαιδευτικού για την πρώτη ημέρα στο σχολείο

22:27 17/9/2018 - Πηγή: Alfa Vita

''Η κυρία Γαλήνη ''
Δύσκολη τάξη η Πέμπτη '' , έλεγαν πολλοί .
'' Έχει πολλή Γραμματική και ζόρικα Μαθηματικά '' υποστήριζαν κάποιοι.
'' Ένα τρίωρο στο νερό μαζί με τα Θρησκευτικά και την Ιστορία '' έλεγαν οι μεγαλύτεροι
'' Μην κοιτάτε που η Τετάρτη ήταν περίπατος ,ξεχάστε αυτά που ξέρατε '' έσπευδαν να μας πληροφορήσουν οι γονείς ,συμπληρώνοντας απειλητικά :

'' Η καινούργια δασκάλα που θα `ρθει λένε ότι είναι πολύ αυστηρή ''.
Φύση αισιόδοξη , πίστευα πάντα σ` ένα θαύμα που θα με γλίτωνε από την επικείμενη καταστροφή μου.
Όταν ήρθε η μέρα του Αγιασμού εμείς τα

Πεμπτάκια ,πήγαμε στο σχολείο με την καρδιά σφιγμένη και την αγωνία να γνωρίσουμε τη καινούργια δασκάλα στα ύψη.
Συνταχθήκαμε σε γραμμές , με τ` αγόρια να πειράζουν τις αλογοουρές των κοριτσιών και τα κορίτσια να λέμε μυστικά η μια στο αυτί της άλλης , κοιτάζοντας πότε το δάσκαλό μας και πότε τους γονείς .
Και ξαφνικά βλέπουμε μια γυναικεία φιγούρα να κατεβαίνει τα σκαλάκια , να πλησιάζει προς το μέρος μας και να παίρνει θέση δίπλα μας.
​
Μείναμε άλαλοι μπροστά στο θαύμα που βρισκόταν σε εξέλιξη.
Μετρίου αναστήματος με καθαρά , όμορφα δόντια , λευκό φουστάνι ως το γόνατο και δύο καφέ χτενάκια αριστερά δεξιά στα σκαλωτά μαλλιά , που έφταναν στους ώμους.
Μας κοίταζε με μάτια που γέλαγαν προσδίδοντας στη γιορτή μια ξεχωριστή ιερότητα.
Όταν ο παπάς έρανε με το βασιλικό , δυο σταγονούλες αγιασμός στάθηκαν στα ματόφυλλά της κι ήταν όμοια με τη δακρυσμένη Παναγιά .
Την επόμενη μέρα μας συστήθηκε.
'' Είμαι η κυρία Γαλήνη '', είπε και μια γλυκιά γαλήνη απλώθηκε μέσα μας. .
Για αρχή ζήτησε ένα κασετόφωνο .
Κάτι μέσα μου σκίρτησε.
Προσφέρθηκα με χαρά να πάω το δικό μου.
Στεκόταν μήνες τώρα βουβό στο σπίτι μας.
'' Κανείς εδώ δεν τραγουδά ,κανένας δε χορεύει '' .
Έπνιγε τη φωνή του από σεβασμό στο μοιρολόι της γιαγιάς μου
'' Κλείσε παιδί μου το κασετόφωνο ,ο πατέρας σου ανασαίνει ακόμα .'' μου έλεγε η γιαγιά σφιχτοδεμένη στο μαύρο της κεφαλομάντιλο.
Γυρίζοντας σπίτι πέταξα από πάνω του τη σκόνη του χρόνου -του πένθιμου χρόνου και το πήγα τρέχοντας στο σχολείο μαζί με μια γυάλα γλυκό κυδώνι.
'' Θα μάθουμε παραδοσιακούς χορούς '',είπε η κυρία Γαλήνη κι έπεσε σιγή στην τάξη.
'' Και τα μαθήματα κυρία '' ψιθυρίσαμε ,τάχα από ενδιαφέρον.
'' Κι αυτό μάθημα είναι παιδιά μου ,απ` τα μεγαλύτερα ''
Και άρχισε να μας εξηγεί όλη τη χρονιά τι είναι Παράδοση ,τι είναι πατρίδα , τι είναι πρόγονοι και τι είμαστε εμείς.
Και αυτό ήταν ένα μάθημα ,απ` τα ωραιότερα.
'' Θα ξεκινήσουμε από τον Καλαματιανό '' , μας είπε .
Κι εγώ δεν ήξερα ακριβώς τι είναι καλαματιανός.
Μπήκαμε στον κυκλωτικό χορό πιασμένοι όλοι ένα γύρο μες στον κύκλο της ζωής. Μετρούσαμε αριθμούς 1,2,3,4,........10,11,12 , ανώτερα μαθηματικά , παλαμάκια , ανώτερα συναισθήματα.
Στην πορεία της ζωής μας θα κάναμε πολλά μικρά ή μεγάλα βήματα έως και άλματα ,πότε χοροπηδώντας , περπατώντας , πότε σημειωτόν.
Το "Μισεύω και τα μάτια μου " είχαμε μάθει να το τραγουδάμε και να το χορεύουμε ίσαμε είκοσι φορές τη μέρα. Και άλλες τόσες τσακωνόμασταν για το ποια θα χόρευε πρώτη.
Για παιχνίδι στο διάλειμμα ούτε λόγος .
Τρώγαμε ξανθό κυδώνι με αμύγδαλο , κρύο νερό και πάλι πίσω στο χορό.
Τ` αγόρια έπαιρναν θέση ολόγυρα και μας κοίταζαν χαμογελώντας .
Δεν ήξερα τι σημαίνει " μισεύω " .
Μόνο όταν άκουσα , μετά από χρόνια , το '' Μέρα Μαγιού μου μίσεψες'' τα " μάτια μου δακρύσαν λυπημένα ".
Στο τέλος της χρονιάς, τον Ιούνιο,το μικρό κασετόφωνο κουράστηκε να ακούει τα ίδια και τα ίδια και μάσησε την κασέτα. Της τράβηξε μια δαγκωματιά που από τον πόνο σιώπησε για πάντα και μαζί της σιωπήσαμε κι εμείς. Και το κυδώνι είχε πιάσει πάτο.
Μετά από τρεις μήνες, αρχές Σεπτέμβρη μάζεψα λίγα πρώιμα κυδώνια από τον κήπο και πριν τον Αγιασμό της νέας χρονιάς , επιχείρησα να σώσω την μασημένη ταινία.
Μέχρι και να τη σιδερώσω είχα σκεφτεί για να ισιώσει .
Κάθε τσαλάκωμα ήταν και μια χαμένη νότα στο καρούλι της μνήμης που γύριζε το μπλέ στιλό μου.
Η " πατρίδα μου η γλυκιά " χαράζει γλυκά την καρδιά μου σε κάθε Αγιασμό.
Και αναρωτιέμαι :
Τι ειναι πατρίδα;
Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα ψηλά βουνά, μην είναι ο ήλιος..... μην είναι η παιδική μας ηλικία;
Αβάντι μαέστρο ένα καλαματιανό.

*Νηπιαγωγός

εκπαιδευτικοίμαθητέςΛίνα Παλιαλέξη