Ένα υπέροχο σχολείο στον Υμηττό

23:49 4/6/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Συνέντευξη στον Κώστα Βλαχόπουλο

Η δημόσια εκπαίδευση φέρει -de facto- τον χαρακτήρα της «λαϊκότητας» με την κλασική έννοια, όπως αυτή ξεπήδησε μετά την Γαλλική Επανάσταση. Οφείλει δηλαδή να προάγει την ισότητα μεταξύ των παιδιών, και να προσφέρει καθολικά το δικαίωμα τους στην εκπαίδευση. Αν και είναι γεγονός, ότι τα χαρακτηριστικά αυτά, εν πολλοίς, διαφυλάσσονται από τα ελληνικά δημόσια σχολεία, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την εμπέδωση ενός κλίματος «ανοικτότητας» των σχολικών μονάδων, οι οποίες συνήθως

λειτουργούν εντός πολύ συγκεκριμένων ωρολόγιων προγραμμάτων και πέραν τούτων ουδέν.

Λίγα είναι τα δημόσια σχολεία σήμερα, που «ανοίγονται» στις τοπικές κοινωνίες, οργανώνουν δράσεις, και ταυτόχρονα αποτελούν νησίδες πολιτισμού, χωρίς να περιορίζονται στο απαρχαιωμένο μαθησιακό πλαίσιο που ορίζει το Υπουργείο. Ένα από αυτά είναι το 3ο δημοτικό σχολείο Υμηττού.

Είχα ακούσει πολλά γι’ αυτό το σχολείο: για τις υπέροχες χρωματιστές ζωγραφιές στους τοίχους του, το προαύλιο με την καταπληκτική θέα στην Ακρόπολη και τον Λυκαβητό, τον λαχανόκηπο που φύτεψαν τα παιδιά μαζί με τους δασκάλους, αλλά κυρίως για το αμείωτο ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών να δημιουργήσουν ένα πραγματικά «ανοιχτό σχολείο»· ανοιχτό στην κοινωνία, την διαφορετικότητα, την διδακτική μέθοδο, την εξέλιξη.

Διαπίστωσα, λοιπόν, αυτή την πολυπόθητη «ανοικτότητα», όταν λιγο πριν το Πάσχα η Γιωργία Παπατσώρη, Διευθύντρια του σχολείου και η εκπαιδευτικός Κλεοπάτρα Στάικου μου ζήτησαν να μιλήσω στα παιδιά της Ε΄ και Στ΄τάξης για το προσφυγικό και τον πόλεμο στην Συρία. Εκείνο το πρωί βρέθηκα μπροστά σε μια έκπληξη. Ήταν τέτοια η εξοικείωση των παιδιών με την διαδικασία -ότι δηλαδή ένας άνθρωπος που έβλεπαν για πρώτη φορά, και ο οποίος δεν έχει σχέση με το σχολείο τους ήρθε να τους μιλήσει για ένα σημαντικό θέμα μεν, πλην όμως εκτός σχολικού προγράμματος- που πράγματι με εντυπωσίασε. Και έτσι ζήτησα από την Γιωργία και την Κλεοπάτρα να μου πουν λίγα λόγια γι’αυτό που έχουν πετύχει μαζί με τους υπόλοιπους δασκάλους και τους γονείς:

«Αν έχουμε καταφέρει κάτι ειναι αυτό, ένα σχολείο δημιουργικό και ανοιχτό προς όλους, που να επικοινωνεί με την κοινωνία και να συνεργάζεται αρμονικά με τους γονείςαφού ο στόχος είναι κοινός, η βελτίωση της εκπαίδευσης των παιδιών μας. Σκεφτόμενη τα παιδικά μου χρόνια διαπίστωσα ότι δεν έχω αναμνήσεις από το σχολείο, δε θυμάμαι τίποτα ούτε εκδηλώσεις ούτε δράσεις, τίποτα. Θυμάμαι βέβαια με κόμπο στο στομάχι τις ατελείωτες ώρες που ήμουν καθηλωμένη στην καρέκλα για να μάθω Γλώσσα και μαθηματικά, θυμάμαι το άγχος για τα διαγωνίσματα και έναν μόνο δάσκαλο που ήταν διαφορετικός αφου έπαιζε κιθάρα μεσα στην τάξη. Έτσι θελήσαμε να «φτιάξουμε» ωραίες στιγμές για τους μαθητές μας, ωραίες αναμνήσεις. Θέλουμε να μην βλέπουν το σχολείο σαν μια βαρετή υποχρέωση, θέλουμε να έρχονται με χαρά και όρεξη για να συμμετέχουν σε δράσεις, να μαθαίνουν βιωματικά να αναπτύσσουν κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες. Κατάλαβα ότι είναι σημαντικό να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους και γι΄αυτό αναλλάβαμε πρωτοβουλίες για να φτιάξουμε ένα σχολείο όπως το ονειρευόμαστε. Αν ρωτήσεις τα παιδιά τώρα τι θυμούνται, θα σου μιλήσουν για βραδιές με αστέρια στην αυλή του σχολείου, για χορούς και γιορτές με καλικάντζαρους, για βιβλία και συγγραφείς, για αποκριάτικα γλέντια και άλλα πολλά. Όλα θα πουν ότι έχουν ωραίες στιγμές, στιγμές χαραγμένες στη ψυχούλα τους γιατί συμμετείχαν ενεργά σ΄αυτές», μου λέει η Γιωργία.

Τα τελευταία δύο χρόνια, το σχολείο τους έχει φιλοξενήσει πλήθος εκδηλώσεων, ενώ έχει οργανώσει και πολλές κοινωνικές δράσεις, «Ημέρες φιλαναγνωσίας», «Εβδομάδα με τους συγγραφείς», «Παζάρι Βιβλίου», μουσική παράσταση από την Καμεράτα και την μπάντα της Πυροσβεστικής, γνωριμία με σπουδαίους έλληνες ολυμπιονίκες, πολλές εκπ/κές εκδρομές και επισκέψεις, ημέρες εθελοντισμού και προσφοράς.

Και όπως σημειώνει η Κλεοπάτρα:

«Για την επιτυχία των δράσεων, όταν καλείς καποιον συγγραφέα για παράδειγμα, ή καποιον να τους παίξει μουσική, θα πρέπει να μπορούν τα παιδιά να τον δεχτούν και να νιώθουν άνετα. Στο συγκεκριμένο σχολειο τα παιδιά εκπαιδεύτηκαν μεσα από μια ποικιλία δράσεων να είναι έτοιμα να δεχτούν και άλλους ανθρώπους εκτός απο τους δασκάλους τους. Για παράδειγμα, τους λέμε θα ερθει η Καμεράτα να σας παίξει μουσική, αυτη την μια ώρα που θα έρθει η καμερατα και θα παιξει μουσική, τα παιδιά έχουν μάθει να βλέπουν, να ακούνε, να σέβονται αυτο που έχουν μπροστά τους. Ειναι πλεον σωστοι θεατές. Πάντα παίρνουμε συγχαρητήρια για τη συμπεριφορά τους από τυος επισκέπτες μας.»

Η δράση για τους πρόσφυγες και το ΚΕΘΕΑ

Ξεχωριστή στιγμή που θυμόμαστε ήταν η δράση για να στηρίξουμε τους πρόσφυγες: «Πέρσι που ήταν έντονο το πρόβλημα, αποφασίσαμε να στείλουμε ένα μηνυμα στους γονείς, με αφορμή τον μικρό Αϊλάν που πνιγηκε στις ακτές της Τουρκίας. Και ανταποκρίθηκαν όλοι. Έφεραν πράγματα στο σχολείο, ρούχα, τρόφιμα και οτι μας ειχε πει ο Ερυθρός Σταυρός οτι ηταν απαραίτητο και τα συγκεντ΄ρωσαμε.Τη δουλειά όμως την έκαναν οι μαθητές της Ε΄ και της Στ΄που α συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις φάσεις της διαδικασίας.

Οι μαθητές της Στ΄τάξης ενθουσθιάστηκαν και με το πρόγραμμα πρόληψης που πραγματοποιήθηκε από το ΚΕΘΕΑ μέσα στην τάξη και που είχε στόχο να γνωρίσουν τα παιδιά τους παράγοντες κινδύνου από τη χρήση ουσιών.»

Η ζωγραφιά που έφτιαξαν τα παιδιά για τους πρόσφυγες

Ποια είναι όμως η στήριξη από το Υπουργείο σε όλα αυτά και πώς το δημόσιο σχολείο μπορεί να βελτιωθεί σήμερα;

«Ενώ το υπουργείο έχει διαφορα προγράμματα δράσεων, ουσιαστικά σε αφήνει μονο σου. Πρέπει να βάλεις το μεράκι σου ως δάσκαλος και να τα υλοποιήσεις» εξηγεί η Γιωργία. «Δεν θέλουμε το δημοσιο σχολειο να ειναι μιζερο. Θελουμε να δινει χαρά , να γινονται πράγματα και να σεβόμαστε το παιδί και τις ανάγκες του. Το ελληνικο εκπαιδευτικο συστημα ειναι πολύ κολλημενο στα γνωστικά αντικείμενα. Ασχολούμαστε πολλές ώρες με τα μαθηματικά, τη γλώσσα,την ιστορία και μολις τελειώνει το σχολειο δεν θυμόμαστε τίποτ. Τα σημερινά παιδιά είναι συνεχώς μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή, και πάιζουν τρομακτικά παιχνίδια με τέρατα, αποκεφαλισμούς και μάχες αλλά μολις δουν μια μέλισσα στην αυλή αρχίζουν και τρέχουν, λες και έχουν δει εξωγήινο. Δεν έχουν καμια επαφή με την φύση, ζουν σε εικονικούς κόσμους και βαριούνται τον πραγματικό. Στον κήπο μας αφήνουμε τα παιδιά να πιάσουν το χώμα, να εξοικειωθούν με τα ζωίφια, να δουν τις ντομάτες και τις πιπεριές να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα.Και στο τέλος θα το γιορτάσουμε μα μια Salad day που θα φάμε τα λαχανικά μας στην αυλή του σχολείου όλοι μαζί. Τι νοημα εχει να μαθαινεις το μηκος και το πλατος ενος ποταμου, οταν δεν εχεις δει ενα ρυάκι στην ζωή σου; Ριχνουμε το βάρος, λοιπό ν όχι μονο στην γνωστική αναπτυξη αλλά και σε άλλες δεξιότητες που θα ειναι χρήσιμες για τη ζωή του. Χρειάζεται αλλαγή το εκπαιδευτικό μας σύστημα, να καλλιεργεί την κριτική σκέψη των μαθητών , τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους. »

Και η σύγκριση με τα ιδιωτικά;

Η Κλεοπάτρα εκτιμά, ότι τα δημόσια σχολεία δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τα ιδιωτικά. «Το άγχος, η βαθμοθηρία και ολο αυτο το πλαίσιο που καλλιεργείται στο ιδιωτικό σχολείο εινια κάποιες φορές υπερβολικό.»

Η Γιωργία, η οποία έχει δουλέψει αρκετά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση έχει παρόμοια άποψη:

«Αυτό που εχεις να ζηλέψεις απο τα ιδιωτικά ειναι η υλικοτεχνική υποδομή και το οτι λειτουργούν κατω απο ενα πολύ συγκεκριμένο, ελεγχώμενο και οργανωμένο πλαίσιο. Ένιωσα όμως περισσότερο δασκάλα όταν άρχισα να δουλεύω στο δημόσιο. Το ιδιωτικό σε περιορίζει σαν δάσκαλο. Πρέπει να ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα. Στο δημόσιο έχεις ελευθερία να κάνεις περισσότερα πράγματα, αν όμως θέλεις….

Από την άλλη στο δημόσιο σχολείο παλεύουμε πολλές φορές για το αυτονόητο. Για παράδειγμα παλέψαμε για να έχουμε ίντερνετ στις αίθουσες. Καταφέραμε και βάλαμε σε δυο με χρηματοδότηση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων αλλα δεν εχουμε σε όλες.

Κλεοπάτρα: Τώρα έχουμε 3 λαπτοπ για τις αίθουσες, 3 προτζέκτορες και τρία διαδραστικά συστήματα με δική μας χρηματοδότηση και την βοήθεια του συλλόγου Γονέων αλλά και και του Δήμου. Ένας από τους στόχους μας είναι να εισάγουμε τις Νεες Τεχνολογίες μέσα στην τάξη. Βέβαιαμπορεί να έχω έναν διαδραστικό πίνακα αλλά να μην γνωρίζω να το χρησιμοποιώ.Δεν σημαινει κάτι να υπάρχει εξοπλισμος στα σχολεία. Πρέπει και οι δάσκαλοι να τον χρησιμοποιούν αλλά χρειάζεται επιμόρφωση.»

Όση ώρα γίνεται η συνέντευξη στριφογυρίζει στο μυαλό μου η τελευταία ερώτηση που έχω σημειώσει. Ποια θα ήταν η αντίδρασή τους αν το Υπουργείο έκρινε ότι το σχολείο πρέπει απο την επομενη χρονιά να υποδεχτεί προσφυγόπουλα;

Και οι δύο συμφωνούν. Αν προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα

«Πιστεύω θα λειτουργούσε μια χαρά στο δικό μας σχολείο. Μπορεί να υπήρχαν καποια προβληματα στην αρχή ως προς το γεγονός οτι θα προέκυπταν καινούρια δεδομένα. Αλλά επειδή ακριβώς τα παιδια στο σχολείο μας εκπαιδεύονται πολύ ευκολα σε κάθε τι καινούριο, πιστεύω ότι μετά από ένα εύλογο διάστημα θα είχαν προσαρμοστεί μια χαρα. Τα παιδιά δεν θα ειχαν κανενα προβλημα να δεχτούν προσφυγοπουλα.» μου λέει η Κλεοπάτρα.

Και συμπληρώνει η Γιωργία: « Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι πιστεύουν ότι κάποια παιδιά αξίζουν περισσότερο από άλλα. Όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από τη καταγωγή τους ή τη θρησκεία τους έχουν ίσα δικαιώματα και εμείς ως γονείς και εκπαιδευτικοί οφείλουμε να τα διασφαλίζουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Πρέπει τα παιδια να ειναι προετοιμασμένα. Τα παιδιά πρεπει να εκπαιδεύονται στο διαφορετικό. Το διαφορετικό μπορεί να ειναι ενας πρόσφυγας αλλα μπορεί να είναι και ενα ελληνόπουλο που εχει μια αναπηρία. Η ελληνική κοινωνια κλεινει τα μάτια και κανει σαν να μην υπαρχουν διαφορετικοι. Λες και όλοι είμαστε ιδιοι. Δεν ειναι έτσι. Εμείς ως δάσκαλοι γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε την διαφορετικοτητα των παιδιών. Τα παιδιά δεν ειναι ολα τα ιδια. Τα σεβομαστε μεσα απο αυτη την διαφορετικότητα τους. Ετσι θα μαθουν και αυτά να δεχονται το διαφορετικό ειτε αυτο ειναι η θρησκεια, ειτε η φυσικη κατασταση, ειτε η καταγωγή και η θρησκεία. Τα παιδιά συνηθως δεν εχουν προβλημα προσαρμόζονται και μαθαίνουν εύκολα. Τα προβήματα πολλες φορές ξεκινουν απο την οικογενεια. Αυτή καθορίζει τελικά την πορεία των παιδιών Αυτή έχει τη μεγαλύτερη επιρροή και τα καθορίζει. Εμείς απλά ανοίγουμε δρόμους…»

Το σχολείο έχει και ένα πλήρως ενημερωμένο blog. Μπορείτε να το δείτε εδώ: http://blogs.sch.gr/3dimymit/

Πηγή: nostimonimar.gr

σχολείοδημοτικό σχολείο