Εντονες διαμάχες στην καρδιά της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της ύφεσης

09:49 24/9/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

Οι τελευταίες αποφάσεις της ΕΚΤ που αναγγέλθηκαν δια στόματος Μ. Ντράγκι, (μείωση επιτοκίου στο 0,05%, αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ προκειμένου να τονωθεί η ρευστότητα στην αγορά, διάθεση ποσού 400 δις € για επενδύσεις), δημιούργησαν δικαιολογημένη ευφορία για τις περισσότερες οικονομίες της Ευρωζώνης, που βρίσκονται σε ύφεση.

Οι προτάσεις Ντράγκι στοχεύουν: α)

στην εφαρμογή μιας δημοσιονομικής πολιτικής, αντίθετη με την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η ΟΝΕ από συστάσεώς της, β) στην εξάλειψη του γραφειοκρατικού κατεστημένου, με εκ βαθέων δομικές μεταρρυθμίσεις που να υποβοηθήσουν την προτεινόμενη δημοσιονομική πολιτική και γ) σε μία επιθετική νομισματική πολιτική, με κεντρικό άξονα την αγορά ιδιωτικών και δημόσιων ομολόγων που κατέχουν ή εκδίδουν οι τράπεζες, έτσι ώστε να ρεύσει «ζωντανό» χρήμα στην αγορά και παράλληλα να αντιμετωπισθεί ο αποπληθωρισμός. (Είναι μία κατάσταση στην οποία ο μέσος όρος των τιμών των προϊόντων και υπηρεσιών, αντί να ανεβαίνουν κάθε χρόνο, πέφτουν. Το κύριο χαρακτηριστικό του αποπληθωρισμού είναι ότι ο κόσμος εξ αιτίας των μειωμένων εισοδημάτων του, δεν αγοράζει περιμένοντας οι τιμές να πέσουν κι άλλο, με αποτέλεσμα να έχουμε επιβράδυνση των επενδύσεων, όπως επίσης και οι πωλητές να μειώνουν κι άλλο τις τιμές τους, εξαιτίας της μείωσης της ζήτησης. Αυτό συμβαίνει συνέχεια με αποτέλεσμα η οικονομία να υποβαθμίζεται. Λ.χ. λιγότερες πωλήσεις σε πιο χαμηλές τιμές, άρα: λιγότερα έσοδα και για το κράτος, μείωση μισθών, απολύσεις, κλπ., κλπ). Ταυτόχρονα, έχει εξαγγείλει πριν το καλοκαίρι το πρόγραμμα των Στοχευμένων Μακροπρόθεσμων Συναλλαγών Αναχρηματοδότησης (TLTROs), ύψους 400 δις €.

Ωστόσο, οι στοχεύσεις του Ντράγκι, σκοντάφτουν πρώτα και κύρια στο θεσμικό κατεστημένο της Ευρωζώνης, και συγκεκριμένα: 1) για να πετύχει τον πρώτο και το δεύτερο στόχο θα πρέπει να έχει την έγκριση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Κομισιόν, του Eurogroup και του Ecofin, γεγονός που τις καθιστά σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. 2) για να πετύχει τον τρίτο στόχο του, θα πρέπει να αγοράζει ομόλογα από τις τράπεζες της Ευρωζώνης και να τους παρέχει σε αντάλλαγμα χρήμα, το οποίο προφανώς θα «κόβει», με εντολή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή της Κομισιόν. Το ερώτημα είναι: από ποιες τράπεζες; Σε ποια αναλογία; Με ποια κριτήρια; Κι εδώ πάλι υπεισέρχονται οι σοβαρότατες πολιτικές ενδοαστικές διαφορές που οδηγούν σε συνεχείς διαμάχες. Ο βασικός εγγυητής της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ, η Γερμανία, αντιδρά έντονα σε αυτές τις κατευθύνσεις, ισχυριζόμενη πως οι μειώσεις των επιτοκίων δεν πρόκειται να αυξήσουν το δανεισμό προς τις επιχειρήσεις στην Ευρωζώνη, ενώ παράλληλα η ΕΚΤ αναλαμβάνει τεράστιους κινδύνους από τις αγορές των διαφόρων ομολόγων, ιδιωτικών και δημόσιων. Οι Γερμανοί θεωρούν πως ο απώτερος στόχος Γαλλίας και Ιταλίας είναι η αποδυνάμωση της σταθερότητας του ευρώ (= υποτίμηση), ώστε έτσι να βοηθηθούν οι εξαγωγές τους, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν παίρνουν υπόψη τους το γεγονός ότι και το ευρώ υποβαθμίζεται σαν αποθεματικό και συναλλακτικό νόμισμα. Κι ενώ ο Μ.Ντράγκι ζήτησε από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης να υποστηρίξουν μέσω κρατικών εγγυήσεων τα προγράμματα αγοράς τιτλοποιημένων δανείων, που διατρέχουν μεγαλύτερους κινδύνους και επισφάλειες, και να εγγυηθούν για το ύψος της ρευστότητας που οι τράπεζες θα αντλήσουν από την ΕΚΤ, Γερμανία και Γαλλία (sic) κατέθεσαν κοινό κείμενο στο τελευταίο Eurogroup, με την εκτίμηση ότι υπάρχει κίνδυνος μεταφοράς «τοξικών» δανείων και άλλων επισφαλειών στους ισολογισμούς της ΕΚΤ.

Είναι προφανές, πως αυτό που μπορεί να κάνει εύκολα η Ιαπωνία ή οι ΗΠΑ, δηλαδή «ανταλλαγή» εγγυημένων κρατικών ομολόγων από τη Fed με εταιρικά ομόλογα των τραπεζών που απειλούνται με χρεοκοπία με εντολή της κυβέρνησης, η ΟΝΕ των 18 κρατών-μελών δεν μπορεί να το κάνει για ευνόητους λόγους και πρώτα και κύρια γιατί το κυρίαρχο στο κοινοτικό μόρφωμα είναι ο ανταγωνισμός των κρατών-μελών του και όχι η ενότητα. Επομένως, κοινές αποφάσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν, εκτός και αν η Γερμανία για κάποιους απώτερους λόγους, ενδώσει στις προτάσεις Ντράγκι ή επινοηθεί κάποιος ενδιάμεσος δρόμος. Προς το παρόν η Γερμανία: α) δανείζεται εξαιρετικά φθηνό χρήμα (σε ορισμένες περιπτώσεις γερμανικών μονοπωλιακών κολοσσών τα σχετικά ομόλογα –«βαριά» χαρτιά- έχουν αρνητικά επιτόκια!) και έχει κάθε λόγο να επιζητά ένα ισχυρό ευρώ, β) το ίδιο ισχύει και για τα πλεονάσματα του εμπορικού της Ισοζυγίου, γ) εξάλλου ο γερμανικός ιμπεριαλισμός με το ισχυρό ευρώ, και άρα με τη «σφιχτή» οικονομική πολιτική της λιτότητας, διευκολύνεται στις εξαγωγές κεφαλαίων σε τρίτες χώρες, στοιχείο που δεν ισχύει για τη Γαλλία, Ιταλία, κ.α. που βρίσκονται σε παρατεταμένη ύφεση με τεράστια κρατικά χρέη και με μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, δ) το ισχυρό ευρώ διευκολύνει τη Γερμανία στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων με τις ΗΠΑ, για τη διείσδυση στις παγκόσμιες αγορές.. Στη χώρα μας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τις αποφάσεις Ντράγκι, θεωρώντας ότι έτσι μπορεί να λυθεί το χρόνιο πρόβλημα των επενδύσεων και της αναθέρμανσης της αγοράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα ισχυρίζεται ότι οι συζητήσεις Τσίπρα-Ντράγκι, τον περασμένο Ιούνη, κινήθηκαν ακριβώς πάνω στις αποφάσεις της ΕΚΤ, ενώ η κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου τις συνδέει με τους οικονομικούς στόχους της που οδηγούν στο τέλος των Μνημονίων και της ρύθμισης του χρέους. Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά πως κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επιμέρους διαφορές, κινούνται πάνω στον άξονα καπιταλιστική ανάπτυξη-ΕΕ-Ευρώ.. Σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση του ελληνικού κρατικού χρέους και τη φιλολογία που αναπτύσσεται γύρω απ’ αυτό, εκ προοιμίου να πούμε πως οι δανειστές-τοκογλύφοι (Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, Κινέζοι, κλπ.), δεν έχουν καμία διάθεση ούτε να επισπεύσουν, αλλά ούτε και να μπουν στη διαδικασία της ρύθμισης, αφού αμείβονται πλουσιοπάροχα από τους τόκους. Άλλωστε το διαβόητο PSI (δηλαδή το «κούρεμα» του 51%) αποδείχθηκε καταστροφικό μόνο για τα Ταμεία και τους μικροομολογιούχους. Οι υπόλοιποι, δηλαδή οι τράπεζες, αποζημιώθηκαν μέχρι δεκάρας από τις ανακεφαλαιοποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται ανελλιπώς. Θα πρέπει εμφαντικά να σημειώσουμε, ότι μαζί με την τρομακτική εκτίναξη του δημόσιου χρέους, εκτοξεύονται και οι δαπάνες για την εξυπηρέτησή του και κυρίως τα χρεολύσια, δηλαδή η αποπληρωμή των ομολόγων που λήγουν. Όταν θα βγει η χώρα από τον μηχανισμό βοήθειας που συνοδεύει το Μνημόνιο, θα πρέπει να αντιμετωπίσει λήξεις ομολόγων περίπου 40 δις €. Τον αμέσως επόμενο χρόνο οι λήξεις εκτοξεύονται στα 69 δις €. Δηλαδή για τη διετία 2013-2014 εκτός Μνημονίου (στην οποία θα έχουν αποπληρωθεί τα 110 δις €), η χώρα μόνο για να εξοφλήσει τους δανειστές της, στους οποίους ήδη περιλαμβάνονται η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, θα χρειαστεί να δανειστεί περίπου 109 δις €. Ποσά δηλαδή πολύ μεγαλύτερα εκείνων που πυροδότησαν την κρίση χρέους της Ελλάδας. Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα που κρύβουν επιμελώς οι ταγοί του δικομματισμού, θεωρώντας ότι στο μεταξύ η ανάπτυξη στη χώρα μας θα…καλπάζει και ότι τα «πρωτογενή πλεονάσματα» των 2 ή και 5 δις € θα λύσουν το πρόβλημα. Όχι. Σε μία χώρα με σχεδόν ανύπαρκτη τη Γεωργία, Κτηνοτροφία και Αλιεία, με στοιχειωδώς ανεπτυγμένη τη μεσαία Βιομηχανία, με συνεχή επιδείνωση του ΑΕΠ, το χρέος, θα τροφοδοτείται συνεχώς και θα ανασταίνεται από την οπισθοχώρηση του λαϊκού κινήματος και την επικράτηση των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων, θα τρέφεται από την κλοπή των ωρών υπερεργασίας, θα γαλουχείται μέσα από τη διαπλοκή, θα ανδρώνεται με τη φορομπηχτική πολιτική, θα χαρτζιλικώνεται με τις παντοειδείς μίζες, θα διογκώνεται από την ανεργία και τη δυστυχία των εκατομμυρίων φτωχών, θα ζει από το μόχθο της κατεστραμμένης φτωχομεσαίας αγροτιάς και το αίμα των εργατικών ατυχημάτων. Με δυο λόγια, από την κυριαρχία της μεγαλοαστικής τάξης. Είναι σκόπιμο να δώσουμε ένα απόσπασμα της Βουλής των Ελλήνων, Γραφείο Προϋπολογισμού του κράτους: «…Το Δημόσιο Χρέος της χώρας εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο τέλος του 2013 σε 321 δις € ή 175.5% του ΑΕΠ. Το ΑΕΠ το 2013 εκτιμάται ότι θα μειωθεί δραματικά στα 183 δις €, γεγονός που εξηγεί και την άνοδο του λόγου χρέους προς ΑΕΠ σε σχέση με το 2012 (304 δις € ή 156.9%). Το επόμενο έτος 2014 προβλέπεται ότι θα μειωθεί στα 319 δις € ή 174.5% του ΑΕΠ15. Επομένως, από τη σκοπιά αυτή, η χώρα είναι σε χειρότερη θέση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του Δημοσίου Χρέους της αφού έχει καταρρεύσει η παραγωγική της βάση σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία. Επιπλέον: Ακόμη και αν επιτευχθεί ο στόχος ενός λόγου χρέους 124% ΑΕΠ έως το 2020 η κατάσταση δεν θα είναι διατηρήσιμη!» Θα πρέπει να σημειώσουμε με έμφαση, ότι σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις (Αποφάσεις Ντράγκι, ρυθμίσεις χρέους, κλπ.), ο λαός μας δεν έχει σε τίποτα να ωφεληθεί. Άλλωστε, η οικονομική καταστροφή των λαϊκών εισοδημάτων -σε συνδυασμό με τη σύνθλιψη του μισθού εργασίας, των συντάξεων, της διάλυσης των κοινωνικών δαπανών, της ανεργίας- που επιβλήθηκαν από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους ντόπιους λακέδες τους, εστίαζε εκ προοιμίου σε μία πλήρη διάλυση των εργατολαϊκών στρωμάτων, ώστε η όποια ανάπτυξη προκύψει να γίνει επ’ ωφελεία της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και σε ένα εργασιακό καθεστώς «μπανανίας». Το ξεπούλημα κάθε σπιθαμής γης στο ξένο κεφάλαιο, τα «επενδυτικά» σχέδια του Σαμαρά και των ομοίων του, καθοδηγούνται από τα ξένα κέντρα, με βάση τις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές τους επιδιώξεις.

Αυτή η αντιδραστική-αντιλαϊκή πολιτική δεν διορθώνεται, όπως διατείνεται ο ρεφορμισμός, επιχειρώντας συμπράξεις, συνεργασίες, συμψηφισμούς, εξωραΐζοντας μ’ αυτό ή τον άλλο τρόπο τον ταξικό αντίπαλο. Η απόκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής μπορεί να γίνει μόνο μέσα από επίπονους και παρατεταμένους πανεργατικούς και παλλαϊκούς αγώνες, απαιτεί τη διαρκή, συστηματική, οργανωμένη πάλη του λαού και την ηγεσία μίας πραγματικής Αριστεράς. Πηγή: Εφημερίδα Λαικός Δρόμος, Σεπτ. 2014Tags: παγκόσμια οικονομίακρίσηΕυρώπηύφεσηΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Tweet

View the discussion thread.