Φυσικά και δεν θα υπακούσω! του Λευτέρη Παπαθανάση

07:13 10/4/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

«Φυσικά και δεν θα υπακούσω!»

Ζούμε σήμερα μια άνευ προηγουμένου επίθεση στη δημόσια εκπαίδευση, σαν μέρος μιας γενικότερης καπιταλιστικής επιθετικότητας ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων. Χιλιάδες σχολεία κλείνουν, τομείς της τεχνικής εκπαίδευσης καταργούνται σε μια νύχτα με συναδέλφους μας και παιδιά να μένουν στο δρόμο, ενώ το «νέο» εξεταστικό κάτεργο έρχεται να πετάξει έξω απ’την εκπαίδευση τα παιδιά της εργατικής τάξης και να τα οδηγήσει στο

σκλαβοπάζαρο της μαθητείας (ουσιαστικά απλήρωτης και ανασφάλιστης εργασίας).

Την ίδια στιγμή, το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης τεμαχίζεται σε μικρά κομματάκια, τα οποία με τη διαδικασία της αξιολόγησης θα ποσοτικοποιηθούν και θα πάρουν και την τιμή τους ώστε «να βγουν στις αγορές». Επιπλέον, με την αξιολόγηση στήνεται το κρεβάτι του Προκρούστη που πάνω του θα πλάσουν το νέο τύπο εκπαιδευτικού, τον άβουλο υπάλληλο που θα διεκπεραιώνει τη διδασκαλία «δεξιοτήτων». Η Αγορά πρέπει να πάρει αυτό που ζητάει…

Με δεδομένη την καθολική αντίθεση του κόσμου της εκπαίδευσης στα σχέδιά τους, τα αφεντικά κατέφυγαν για μια ακόμη φορά στο μόνο πράγμα που πραγματικά γνωρίζουν καλά, τη βία. Με μια δεύτερη μέσα σ’ένα χρόνο επιστράτευση, με την τακτική του «εντέλλεσθε», προσπαθούν να υποτάξουν τους εκπαιδευτικούς, μιας και η επιχείρηση «συναίνεση» δεν τους πέτυχε. Ακόμη κι έτσι όμως δεν θα τους περάσει. Ο ένας μετά τον άλλον, οι σύλλογοι διδασκόντων προχωρούν σε δηλώσεις αντίθεσης στην αξιολόγηση, και δεκάδες πρωτοπόροι διευθυντές που τιμούν τον τίτλο του συναδέλφου προτιμούν να παραιτηθούν παρά να γίνουν συνένοχοι της κυβέρνησης.

Στα πανεπιστημιακά θρανία, και στη συνέχεια στον πάγκο της έρευνας, έμαθα τι σημαίνει επιστημονική ακεραιότητα, τι σημαίνει να είσαι έντιμος απέναντι στο πείραμά σου, τα αποτελέσματά σου και την ανάλυσή τους. Έμαθα ότι αν χάσεις αυτή την ακεραιότητα, τίποτα απ’όλα τα υπόλοιπα που έμαθες δεν έχει πραγματική σημασία. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε σχολική αίθουσα, έχτισα μέσα μου (και με βοήθησαν σ’αυτό οι μαθητές και οι μαθήτριές μου, τα παιδιά μου) και μια άλλη πτυχή της ακεραιότητας αυτής: την ακεραιότητα του δασκάλου. Για να είσαι δάσκαλος πρέπει να μην ευτελίζεις με τη στάση σου αυτά τα οποία διδάσκεις, αλλιώς τίποτα απ’όσα διδάσκεις δεν έχει σημασία.

Έτσι, παρά το γεγονός ότι πήρα την εντολή να συμμετάσχω στις ομάδες εργασίας για την αξιολόγηση (ομάδες αυτοκτονίας θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος), δεν πρόκειται να συμμετάσχω. Η εκτέλεση του δημόσιου σχολείου δεν θα έχει την υπογραφή μου. Δεν το κάνω για να «σώσω την ψυχή μου» (έτσι κι αλλιώς «ψυχή» δεν υπάρχει), αλλά σαν κίνηση που εντάσσεται στη μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, στη μάχη της Ανατροπής.

Υπάρχουν εποχές που μπορούμε να συζητάμε «ακαδημαϊκά» τις διαφωνίες μας. Υπάρχουν εποχές που οι αποφάσεις έχουν καθήκοντα. Απέναντι σε ένα αυταρχικό κράτος, ένα κράτος που νομίζει ότι ακόμη και το σώμα μας του ανήκει, ένα κράτος που θέλει να κάνει εμάς τους δασκάλους συνεργούς στην κατεδάφιση της εκπαίδευσης των παιδιών μας, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο «φυσικά και δεν θα υπακούσω!». Αυτή είναι η απάντηση που αντιστοιχεί στους μεγάλους αγώνες των σωματείων μας και στους μεγάλους Δασκάλους μας, από το Δημήτρη Γληνό μέχρι το Νίκο Τεμπονέρα.

Δεν θα περάσουν! Θα νικήσουμε!

Λευτέρης Παπαθανάσης, γραμματέας ΕΛΜΕ Ιωαννίνων

Γιάννινα 10/4/2014

ΠΗΓΗ: lefterisp.files.wordpress.com

Tags: εκπαίδευσηΛευτέρης Παπαθανάσης Tweet

View the discussion thread.