«Για μας κελαηδούν τα πουλιά;»

15:47 20/7/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Θανάσης Σκαμνάκης

Ένα πουλί κελαηδάει στη μέση της νύχτας. Σα να έρχεται ξανά το νόημα των ήχων και των συμβάντων, νομίζεις. Κι όμως ένα πουλί που κελαηδάει τη νύχτα στην Αθήνα είναι παράφωνο. Ή μήπως παραφωνία; Ανάμεσα σε τόσους ηλεκτρονικούς ήχους μεγαβάτ, αλλά κυρίως στην τόση βουή του μέσα κόσμου σου και το φόβο, του μέσα και του έξω.

Καθώς ο εξαγόμενος και αναπαραγόμενος φόβος έγινε στοιχείο καθημερινής χρήσης, άμυνας και επίθεσης συνάμα. Διαχέεται και ενσταλάζεται ως βαθύτερη συνείδηση. Γίνεται τρόπος

κίνησης, ομιλίας, ύφους, συμπεριφοράς εν γένει. Σα να βάζεις συνεχώς το χέρι μπροστά από το πρόσωπο μη σε χτυπήσουν.

Πώς να ακούσεις τον ήχο ενός πουλιού; Ή καλύτερα, πώς θα ακουστεί ο ήχος; Μετατρέπονται οι συγχορδίες σε απειλές. Διασαλεύουν την “τάξη”!

Όταν παίζαμε πόλο, στη θέση του φουνταριστού αμυνόμενος και επιτιθέμενος, είχαμε αυτοματοποιήσει μια κίνηση της λεκάνης, είτε ρουφώντας την κοιλιά και κάνοντας προς τα πίσω, είτε σε πλάγιες κινήσεις, ώστε να αποτραπεί ο αντίπαλος να σε μαγκώσει ή να πετύχει, συνειδητά ή ασύνειδα, το ευαίσθητο σημείο σου. Η στάση αυτή και η κίνηση δεν διδάσκεται, προκύπτει ως αυτόματη αντίδραση στην απειλή, το φόβο.

Είναι η μάχη κάτω από το νερό, που έχει ορατά αποτελέσματα έξω από το νερό. Από την τροπή της εξαρτάται το γκολ. Όλο το παιχνίδι συμπυκνώνεται εκεί.

Σαν πραγματική ζωή; Σαν η πραγματική ζωή που ζούμε;

Εκεί όπου ο φόβος περιρρέει κάθε έκφραση και η ανασφάλεια εγκαθίσταται στο βαθύ-βαθύ εαυτό μας. Οπότε δεν επαρκούν οι ανακλαστικές κινήσεις ως άμυνα.

Στη ζωή και στις τηλεοράσεις τρέχουν τα αίματα του επόμενου φόνου πριν στεγνώσουν του προηγούμενου. Ασύμμετρες απειλές αιωρούνται, αρχίζοντας από τον διπλανό μας γείτονα έως τον κάτοικο από άλλο πλανήτη.

Εκπέμπουμε μια απειλή και αμυνόμαστε στις απειλές των άλλων. Αδυνατώντας να ζήσουμε στη χαλαρή σχέση της άθλησης ή του βίου. Μαθαίνουμε να υπάρχουμε μέσα σ’ αυτή την διπλή σχέση. Με παραλήπτες τους πάντες, ακόμα και τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που εμπιστευόμαστε. Κρατώντας “πισινές” και εκτοξεύοντας φόβους.

Πώς θα ακουστεί ένα πουλί, σ’ αυτόν τον ακανόνιστο ορυμαγδό; Μπορεί και σαν ένα βάρος, προσθήκη στους μεταφυσικούς φόβους της τρέχουσας ανάγκης; Σα μια ακόμα απειλή;

Κάθε βράδυ κελαηδάει στην απέναντι πολυκατοικία και σαν να έχει δημιουργήσει μιαν άλλη, δική του κανονικότητα. Αρχίζει τη μουσική του και πέφτουν στο κρεβάτι οι γύρω κάνοντας αφαίρεση, αλλάζουν το νόημα της ημέρας, και θέλουν να αφεθούν, να ονειρευτούν επί τέλους, να βουλιάξουν σε έναν κόσμο όπως θα ήθελαν να είναι.

Αλλά ο απέναντι στυφός δεν αλλάζει το βράδυ την ένδυση της ημερήσιας απειλής. Και ακούει τη μελωδία ως συνέχεια της. Πρέπει να αμυνθεί. Βγαίνει, λοιπόν, στο μπαλκόνι βρίζοντας και απειλώντας το πουλί. Πως μπορεί ένα πουλί να του θρυμματίζει έτσι τη μέρα;

Εκείνο δεν καταλαβαίνει από τον εξερχόμενο φόβο και την απειλή της ανθρώπινης γλώσσας. Και συνεχίζει τη δουλειά του, της μουσικής.

Ο αντίπαλος όμως θεωρεί εαυτόν πιο δυνατό και πιο αδικημένο από την παρείσδυση ενός πουλιού στην κανονικότητα του φόβου. Και συνεπώς μπορεί να ανακαλύψει κάτι πιο αποτελεσματικό, καθώς η παραγωγή φόβου για ανθρώπους δεν έχει επίδραση στα πουλιά. Το ότι πρέπει να παραχθεί φόβος δεν αμφισβητείται.

Κι έτσι το άλλο βράδυ βγάζει στο μπαλκόνι το ηχοσύστημα και βάζει να παίζουν ήχοι της ζούγκλας. Εκπεμπόμενη ζούγκλα στη μέση της Αθήνας.

(Κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτόν τον κόσμο;)

Το πουλί είτε γιατί δεν κατάλαβε, είτε γιατί δεν έδωσε σημασία δεν σταμάτησε να κελαηδάει (και θέλω να σας πω πως το περιστατικό δεν είναι μυθοπλασία).

Γι’ αυτό σας λέω. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να υπερασπίσουμε το κελάηδημα των πουλιών. Ο πρώτος είναι για να μην καταλήξουμε να θεωρούμε το φόβο κανονικότητα.

Kommon.gr

Ετικέτες: Θανάσης Σκαμνάκης