Για την απεργία ή «απεργία» της 30 του Μάη

16:07 27/5/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Λευτέρης Παπαθανάσης

Μια περίεργη κατάσταση έχουμε μπροστά μας. Η ομοσπονδία μας μάς καλεί να απεργήσουμε στις 30 του Μάη όχι απλά με ένα εργοδοτικό πλαίσιο αλλά και συμμετέχοντας σε ένα διαταξικό μπλοκ με τον εύγλωττο τίτλο «κοινωνική συμμαχία». Πολλές γνώμες έχουν ακουστεί από τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου για το τι πρέπει να κάνουμε -σε μια συζήτηση που (χωρίς να το θέλω) μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο επιφανειακά- γνώμες που κινούνται από το «δεν τρέχει τίποτα, είναι μια απεργία

σαν όλες τις άλλες» μέχρι το «να σαμποτάρουμε αυτό το πράμα που δεν είναι καν απεργία». Κατά μία έννοια, όλες οι τοποθετήσεις έχουν μέσα τους δίκιο -αυτή είναι η εποχή μας, τέτοια παλαβά θέματα μας ξερνάει. Η πολιτική όμως δεν γίνεται ψάχνοντας τα μέρη δίκιου που μπορεί να έχει η κάθε συλλογιστική, μα ανιχνεύοντας εκείνον τον κύριο άξονα που μπορούμε να πιαστούμε ή για να εκτιναχθούμε ή έστω να κρατηθούμε.

Χωρίς να μπορώ να πάρω μέρος στο διάλογο, αρκούμαι στη διατύπωση μερικών ερωτημάτων.
•Η στάση μας απέναντι σε μια κινητοποίηση καθορίζεται από το πόσο ξεφτιλισμένες είναι οι ηγεσίες μας; αν ναι, έχω κάποια νέα, αλλά μεταξύ μας: οι ηγεσίες μας δεν είναι απλά ξεφτιλισμένες αλλά τελειωτικά εξαγορασμένες. Ήταν από καιρό, ήταν ακόμη και στη μεγάλη απεργιακή άνοδο των πρώτων μνημονιακών χρόνων, όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες ανταποκρινόταν στα καλέσματά τους.
•Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι εχθρός μας ή εμπόδιο στην πάλη μας κατά του εχθρού; Εάν πρόκειται για έναν εχθρό που εμφανίζεται έτσι αυτόνομα, αν είμαστε μπροστά στο ιστορικό παράδοξο όπου η γραφειοκρατία μιας κοινωνικής τάξης δεν έχει καμία εξουσία μπορεί να έχει τέτοια δύναμη, τότε έχουμε πολλά να ξανασκεφτούμε, και το τι θα κάνουμε στην απεργία της 30 του Μάη είναι το λιγότερο.
•Ποιος είναι ο στόχος των αφεντικών στη συγκρότηση της «κοινωνικής συμμαχίας»; Επιθυμούν μήπως οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές να κινητοποιήσουν το προλεταριάτο στο δρόμο υπό τα συνθήματα της μπουρζουαζίας ή μήπως πρόκειται για το αντίθετο; Μήπως, δηλαδή, ο πραγματικός στόχος των αφεντικών είναι η παραπέρα παράλυση μιας τάξης ήδη παραδομένης στη σύγχυση και την απογοήτευση; Μήπως το κέρδος των αφεντικών είναι η ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση των συνδικάτων;
•Ποιος είναι ο στόχος των εργατοπατέρων στη συμμετοχή τους στην «κοινωνική συμμαχία»; Αυτό που φέρνουν στα τραπέζια των αφεντικών είναι εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενων προλεταριάτων ή μήπως το αντίθετο, δηλαδή, η ολοκληρωτική μετατροπή του συνδικαλισμού σε μια διαδικασία που κρίνεται στα σαλόνια της μπουρζουαζίας με συναντήσεις «κορυφής»;
•Σε συνέχεια των παραπάνω ερωτημάτων, πώς θα εξυπηρετηθούν οι στόχοι τόσο των αφεντικών όσο και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας εάν η συμμετοχή στην απεργία είναι μεγάλη και πώς αν είναι ασήμαντη; Εάν, με λίγα λόγια, το βράδυ της απεργίας μετρήσουμε μεγάλα ποσοστά (λέμε τώρα...) στα σαλόνια των αφεντικών και των γραφειοκρατών θα ακουστεί με ανακούφιση «ουφ! Τους βάλαμε για τα καλά στο τσεπάκι!» ή θα επικρατήσει προβληματισμός;
•Με δεδομένο ότι το απεργιακό πλαίσιο της ομοσπονδίας είναι αντιδραστικό, κρίνουμε ότι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες που θα απεργήσουν, θα το κάνουν για το πλαίσιο αυτό; Κρίνουμε ότι όλον αυτό τον καιρό το κοινωνικό βάρος των απεργιών που κάναμε παιζόταν στο πλαίσιο;

Οι απαντήσεις σ'αυτά τα μικρά ερωτήματα καθορίζουν τη δική μου (αναγκαστικά προσωπική) στάση. Θα ήθελα κάποια στιγμή να συζητήσουμε πάνω στα όρια του πότε η συμμετοχή σε μια απεργία μπορεί να είναι «προοδευτική» ή «αντιδραστική», αλλά δυσκολεύομαι, μιας και -μέχρι τα τώρα- οι μόνες φορές που έχω κάνει τέτοιες συζητήσεις είναι με συναδέλφους και συναδέλφισσες που έψαχναν θεωρητικοποίηση στην απροθυμία τους να απεργήσουν ή και στην ανοιχτή τους εχθρότητα προς την απεργία και τα συνδικάτα γενικότερα.

Ετικέτες: Λευτέρης Παπαθανάσηςαπεργία30η ΜΑΗ