Γιατί απεργούμε... από τις απεργίες; του Κώστα Παπαναστασίου

08:24 13/3/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Απεργία: Προσπάθεια των εργαζομένων μέσω της αποχής να πιέσουν το κομμάτι της κοινωνίας που άπτεται του έργου τους και κατ' επέκταση να πιεστεί το κράτος - εργοδότης ώστε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών.

ΓΙΑΤΊ ΑΠΕΡΓΟΎΜΕ ... ΑΠΌ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΊΕΣ;

απεργών.

Ακούγεται απλό, όμως δε λειτουργεί τα τελευταία χρόνια, παρ' ότι οι περισσότερες απεργίες χαρακτηρίζονται από τους οργανωτές πετυχημένες. Πώς γίνεται όμως η επιτυχία μιας απεργίας να συνδέεται με το ποσοστό συμμετοχής και όχι με το ποσοστό ικανοποίησης των αιτημάτων; Κι ενώ το ποσοστό συμμετοχής έχει φτάσει έως και 90%, το ποσοστό ικανοποίησης των αιτημάτων παραμένει σχεδόν μηδενικό.

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι απεργίες είναι ότι δεν κάνουν αποτίμηση του αποτελέσματός τους, τουλάχιστον με την ίδια δημοσιότητα που κάνουν την ανακοίνωσή τους. Στις αδυναμίες τους καταχωρείται επίσης και η εξ' αρχής ορισμένη διάρκεια, 24ωρη, 48ωρη...που αν την προσαρμόσουμε στην πραγματικότητα γίνεται ακόμα μικρότερη.

Μια 24ωρη απεργία εκπαιδευτικών για παράδειγμα, προκαλεί το σύνολο της αναστάτωσης από τις 8:00 το πρωί ως τις 14:00 το μεσημέρι που έχουν σχολάσει τα περισσότερα σχολεία, αφήνοντας μια μικρή "υπολειμματική δράση" για τα ολοήμερα. Την επόμενη μέρα, ως μη γενόμενο το.... γεγονός.

Επιπλέον δημιουργείται πρόβλημα σε αυτούς που δε φταίνε ( μαθητές - γονείς) με αποτέλεσμα να συντηρείται το αίσθημα αντιπαλότητας μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών. Τα αιτήματα της απεργίας είναι κατά κύριο λόγο κλαδικά και δεν προκαλούν τη στήριξη άλλων κλάδων που μας αντιμετωπίζουν ως επαγγελματική κατηγορία. Τα τέσσερα σχεδόν χρόνια μνημονίων δεν κατάφεραν ακόμα να κινητοποιήσουν έναν κλάδο υπέρ κάποιου άλλου από αλληλεγγύη, πιο συχνά το αντίθετο συμβαίνει.

Απ' την άλλη πλευρά αυτοί που φταίνε βγαίνουν κερδισμένοι. Από τη μια μεριά η κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση με τη βοήθεια των φίλιων Μ.Μ.Ε. προβάλλει τις θέσεις της κυβέρνησης, δίνοντας βήμα στον κάθε "αρμόδιο" να πει όσα ψέμματα θέλει, να αποκρύψει αλήθειες και να μας συκοφαντήσει χαρακτηρίζοντάς μας υπεύθυνους για όλα, τεμπέληδες, γαϊδούρια κλπ... Από την άλλη, με προβοκάτσιες και κόλπα -ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες- προκαλούνται επεισόδια για τα οποία φταίνε πάντα οι απεργοί.

Όλα αυτά βέβαια απευθύνονται στην κοινή γνώμη που παρακολουθεί "απ' έξω" την κατάσταση και ενημερώνεται από megaλα κανάλια που έχουν ψηλά τις ΑΝΤ ένες στον Ελληνικό ουρανό, στους κόλπους της οποίας ανήκουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι κι όχι σε μας που ξέρουμε "από μέσα" τι γίνεται.

Αυτό που τελικά πετυχαίνει μια απεργία -όπως τουλάχιστον εκ των πραγμάτων φαίνεται- είναι μια δυναμική και πολυπληθής συγκέντρωση ολίγων ωρών η οποία "στέλνει το μήνυμα" στην κυβέρνηση και δίνει την ευκαιρία σε κάποιους φιλόδοξους θεσμικούς εκπροσώπους να μετατρέψουν το πλήθος σε πολιτική δύναμη και να το εξαργυρώσουν στη συνέχεια. Αρκετά παραδείγματα εκπροσώπων, με πορεία από το πεζοδρόμιο στη Βουλή και μετά "ναι σε όλα".

Παρά τα πολλά αρνητικά η απεργία παραμένει το ισχυρότερο "όπλο" στα χέρια των εργαζομένων, όμως η ισχύς του εξαρτάται απ' αυτόν που το κρατάει και το χειρίζεται. Πολλοί άνθρωποι έχουν πυροβολήσει τα πόδια τους ή τους γύρω τους, κατά λάθος βέβαια.

Πριν φτάσουμε στο τελευταίο μας "όπλο" δοκιμάσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα "όπλα του εχθρού" που είναι η εικόνα της τηλεόρασης; Το μόνο που φοβούνται αυτοί οι κύριοι είναι η αρνητική δημοσιότητα. Μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, από τα θεσμικά μας όργανα, ίσως να είχε καλύτερο αποτέλεσμα από αρκετές 24ωρες. Θα εξέθετε πρόσωπα και αποφάσεις και ίσως να κόστιζε την επανεκλογή. Θα χαλούσε όμως και σχέσεις και ίσως να κόστιζε θέσεις.

Μέχρι τότε ας μετράμε ποσοστά συμμετοχής, το ποσοστό ικανοποίησης μπορεί να περιμένει!

ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

Tags: Κώστας Παπαναστασίου Tweet

View the discussion thread.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords