"Γιατί Κυρία;" της Μαρίας Παδουβά

08:20 12/2/2015 - Πηγή: Alfa Vita

Μαρία Παδουβά Φιλόλογος
Ένα όλο και πιο συχνά επαναλαμβανόμενο ερώτημα, που δεν εκφράζει την παιδική-μαθητική περιέργεια αλλά τη στεναχώρια και την αγωνία !

«Γιατί κυρία μου βάλατε 18;». Η΄ -συνεχίζοντας ακόμη πιο έντονα- «και γιατί στον/στην…βάλατε 19 ;» Το γιατί του βαθμού ! Το κλάμα για το βαθμό, η επιβράβευση για το βαθμό, η υπόσχεση μιας ανταμοιβής- ενός επιθυμητού δώρου- για το βαθμό, οι ασκήσεις που υπαγορεύονται από κάποιον μεγάλο ή αντιγράφονται από το βοήθημα για να είναι καλός ό βαθμός…Και η «συλλογικότερη» συνέπεια απ’ όλες : Ο ενδοταξικός ανταγωνισμός, ο κρυφός ή φανερός

χαρακτηρισμός του συμμαθητή, ο προσδιορισμός του από την καλή η κακή του επίδοση, ο χλευασμός ή ο οίκτος, οι ενοχές, η ταραχή, ο φόβος και η σύγκριση με την/τον άλλον…
Η πρώτη κουβέντα που πολλοί από σας θα πείτε είναι πως το 18 είναι ένας πολύ καλός βαθμός…Όχι όμως για ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών και ιδίως για τα παιδιά του Προτύπου σχολείου, στο οποίο μπήκαν με εξετάσεις. Με κρίση Αριστείας ! Για τα παιδιά αυτά η αποτίμηση της εργασίας τους με το βαθμό έχει ύψιστη σημασία, όπως αποδεικνύεται από τη συνεχή και διαρκή αγωνία τους.
Οι συνέπειες της κατάστασης αυτής είναι απόλυτα αρνητικές για το παιδί, για την τάξη και για το δάσκαλο. Είναι αρνητικές γα το παρόν, για το καθημερινό μάθημα και τη ζωή μέσα στην κοινωνία του σχολείου αλλά και για το μελλοντικό ενήλικα που θα έχει κουβαλήσει το βάρος της αναζήτησης της άριστης επίδοσης σε όλη την παιδική και εφηβική του ηλικία και θα έχει, εξ αιτίας αυτού, απολέσει πολλά από τα σημαντικά και αναγκαία για το μεγάλωμά του.
Θα μείνω σε τρία χαρακτηριστικά τα οποία βλέπω να χάνονται τελεσίδικα, μέσα από τον απηνή βαθμοθηρικό ανταγωνισμό…Το ένα είναι ότι το παιδί δεν μαθαίνει να χάνει, να ηττάται…δεν κατανοεί ότι και από την ήττα υπάρχει μάθημα…ο τρόπος να ανακάμψεις! Ότι ή ήττα είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής και η αποδοχή της σημείο που θα σταθούν και θα μετρήσουν τις δυνάμεις τους, με αγάπη για τον εαυτό τους ! Το δεύτερο είναι ότι το παιδί δεν μαθαίνει να βλέπει. Να βλέπει πέραν του στόχου, τον κόσμο γύρω του Να διακρίνει, να αντιλαμβάνεται, να συναισθάνεται να φαντάζεται, να θέτει ερωτήματα στα γεγονότα, να το απασχολεί η ζωή που κυλάει γύρω του. Δεν μπορεί να το κάνει αυτό καθώς δεν του το επιτρέπει η σκληρή επαναφορά στην πραγματικότητα της πρωτιάς, στην ολοήμερη ενασχόληση, που δεν αφήνει περιθώριο για μέσα και έξω βλέμμα ! Το τρίτο είναι ότι το παιδί δεν διαπλάθει την κοινωνική του συνείδηση με γνώμονα την ανθρωπιά αλλά με γνώμονα τον Ανταγωνισμό. Προετοιμάζεται –υποτίθεται-για το ανταγωνιστικό μέλλον. Στην ουσία προετοιμάζεται να υποκύψει, να τραπεί σε άνθρωπο αγοραίο και αναλώσιμο...
Εύλογα με το κυνήγι του βαθμού, η δυνατότητα να αρχίσει να λειτουργεί η σκέψη του παιδιού με ευρύτητα και συνδυαστικά, να συνθέτει χρησιμοποιώντας ολόπλευρα το συναίσθημα και την ευφυΐα του, μειώνονται. Υπερισχύει η αγωνία. Οι σχέσεις των ανταγωνιστών-συμμαθητών δηλητηριάζονται.
Το φαινόμενο αυτό είναι ακατόρθωτο να αντιμετωπισθεί από το δάσκαλο, όταν τροφοδοτείται από ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και όταν πριμοδοτείται από το σπίτι. Οποιαδήποτε προσπάθεια για να σταματήσει, πρέπει να γίνει ενεργά από τους γονείς, τους δασκάλους και την πολιτεία με πρώτη αλλαγή την κατάργηση της επίφασης της Αριστείας, αλλά και της φιλοσοφίας του Προτύπου που την τροφοδοτεί.
Αλλά και με την παράλληλη τροφοδότηση της σχολικής καθημερινότητας, με κίνητρα το ενδιαφέρον και την περιέργεια για τη γνώση, τη δημιουργικότητα και τη χαρά της συλλογικής εργασίας στην οποία το παιδί θα συμβάλλει με τις δικές του δυνάμεις και στο μέτρο της δικής του προσωπικής αρίστευσης.
Το «Γιατί Κυρία;» τότε, θα γυρίσει με ανακούφιση στο πραγματικό νόημά του.-

Tags: βαθμοίΜαρία Παδουβά