Γυαλίσανε κουμπιά, ξεσκόνισαν λοφία...

16:48 12/2/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Τάνια Ζωγράφου

Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αγαπητοί αναγνώστες; Επειδή οι καιροί είναι πολύ πονηροί, η στήλη αποφάσισε να θυμίσει την ιστο­ρία της Μελούνας, με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία.

Το 1894, λίγο μετά το περίφημο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το Δεκέμβρη του 1893, ιδρύεται στην Ελλάδα μια μυστική οργάνωση υπό την επωνυμία «Εταιρεία». Το αγαθό όνομα και η μυστικότητα, ήταν στην πραγματικότητα το προκάλυμμα μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης, που στην αρχή είχε για μέλη της κατώτατους αξιωματικούς.

(Ανάμεσά τους και ο Ι. Μεταξάς, λοχαγός τότε). Επίσημος σκοπός της ήταν: «η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος, η επαγρύπνηση επί των συμφερόντων των δούλων Ελλήνων» και η «προπαρασκευή της απελευθέρωσης αυτών δια πάσης θυσίας» και φυσικά «εν ονόματι του Παντοδυνάμου Θεού και της Μεγάλης Πατρίδος». Με δυο λόγια, η «απελευθέρωση» των σκλαβωμένων πατρίδων, από μια πτωχευμένη, καταληστευμένη από την ξένη ακρίδα, χώρα. Μια χώρα που τα σύνορά της έφταναν μέχρι τη Λάρισα, (χωρίς την Ελασσόνα), και την περιοχή της Άρτας, που οι αγύμναστοι οπλίτες του στρατού της δεν είχαν άρβυλα, τα κανόνια της δεν είχαν οβίδες και οι χήρες και τα ορφανά της οικονομικής κρίσης ζητιάνευαν στους δρόμους. Μια χώρα που οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, όχι μόνο καταλήστευαν, αλλά και τη χρησιμοποιούσαν σαν πιόνι στη σκακιέρα των ανταγωνισμών τους, ταπεινώνοντας το λαό της.

Πόσες συμφορές, στο όνομα του Θεού και της Πατρίδος...

Η «Εταιρεία», γρήγορα έγινε «Εθνική Εταιρεία», πώς άλλωστε, και συμπεριέλαβε στους κόλπους της ανώτατους στρατιωτικούς, παπάδες, πολιτικούς και διανοούμενους. Άλλους πονηρούς και άλλους παρασυρμένους. Τυπικό μείγμα. Ο Ι. Κορδάτος στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος, λέει: «Είναι όχι πιθανό, αλλά βέβαιο, ότι πίσω από τα ηγετικά στελέχη της Εθνικής Εταιρείας ήταν πράκτορες της Γερμανίας» και ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφερόμενος σε αυτήν, στη δική του Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, την χαρακτηρίζει ως παράσιτο «επί του κοινωνικού κορμού της χώρας», καθώς «δεν ήτο απηλλαγμένη, ιδιοτελείας τινός ως και της εμμέσου εξυπηρετήσεως ατομικών συμφερόντων».

Βγήκαν λοιπόν στις πλατείες και στα καφενεία και ξεσήκωναν το πόπολο για τη γυαλιστερή «Μεγάλη Πατρίδα». Όπως ήταν φυσικό βρήκαν ακροατήριο, ανάμεσα στους εξαθλιωμένους και ταπεινωμένους ανθρώπους. Και σαν κάθε παραστρατιωτική οργάνωση που θέλει να φέρει σε πέρας τους πραγματικούς σκοπούς της, στρατολόγησε περίπου 3.000 άτακτους «κατακάθια κοινωνικά στην πλειοψηφία τους», κατά το Νίκο Μπελογιάννη, ή «όπλιζε συρφετούς απόλεμων και αμάχων», κατά την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους.

Με αυτό το συρφετό όρμησαν περήφανα, ενάντια στα τουρκικά στρατεύματα στην περιοχή της Μελούνας, κοντά στην Ελασσόνα, κυριεύοντας ορισμένα, αμέριμνα, προκεχωρημένα τουρκικά φυλάκια, αγνοώντας τον ελληνικό στρατό. Η ...περηφάνια κράτησε κάνα δυο μέρες. Οι τουρκικές δυνάμεις ανακατέλαβαν τη Μελούνα και σε ένα μήνα, έφτασαν μέχρι τη Λαμία. Οι δυνάμεις της Εθνικής Εταιρείας, μαζί με τον υπόλοιπο ανοργάνωτο στρατό υποχώρησαν, ως αστραπή. Όσο μπορούσαν να αστράψουν δηλαδή, καθώς μαζί με τους φαντάρους υποχωρούσε και ο άμαχος, άμωμος, πληθυσμός της Θεσσαλίας. Οι τρίδουλοι κυβερνήτες της πατρίδας, πανικόβλητοι, τι έκαναν; Ανέθεσαν στην πάντα πρόθυμη ξένη ακρίδα να μεσολαβήσει προς την Τουρκία. Τόση ήταν δε η ...μεσολάβηση, ώστε στις διαπραγματεύσεις απαγορεύτηκε η συμμετοχή της Ελλάδας. Λαμπρά πατριωτικά κατορθώματα. Η εθνική συμφορά είχε υπεύθυνους με ονόματα, οικονομικές αποζημιώσεις προς την Τουρκία, αλλά αυτά, αναγκαστικά, δεν είναι το θέμα μας τώρα.

Γιατί λοιπόν θυμηθήκαμε τη Μελούνα;

Γιατί συν- τυχαίνουν τα παρακάτω:

- Ταπεινωμένος λαός από την ξένη ακρίδα, που του δείχνουν με το δάχτυλο Μεγάλες Ιδέες και όχι την ξένη ακρίδα.

- Απόστρατοι στρατηγοί που φαντασιώνονται να μπουν στο Μοναστήρι καβάλα στο άλογο. Εν ενεργεία στρατιωτικοί που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια με τη στολή και όχι σαν πολίτες, λες και η στολή κουβαλάει περισσότερα κιλά πατριωτισμού.

- Τη Χρυσή Αυγή.

- Σύσσωμο το παπαδαριό που άφησε στον οίκο του Θεού τα χρυσοποίκιλτα άμφια και φόρεσε τα μαύρα της θλίψης και της εθνικής οργής.

- «Μακεδονομάχοι» - σκοπιανοφάγοι με γυαλισμένα κουμπιά και μεγαλεξανδριανά λοφία.

- Ένα Στρατό που για να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της ξένης ακρίδας, για περιστολή δαπανών, δίνει καθημερινά «εξόδου» στους φαντάρους, για να γλυτώσει ένα γεύμα.

- Ο Μίκης Θεοδωράκης, ως χρήσιμος ηλίθιος.

Ανησυχητική συντυχία.

Ετικέτες: Τάνια Ζωγράφου