«η αγάπη είναι εποχή πιο βαθιά από τη λογική» E. E.Cummings

09:12 23/2/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: Αγγελική Γεωργοτά

«η αγάπη είναι εποχή πιο βαθιά από τη λογική» E. E.Cummings

της Αγγελικής Γεωργοτά

Αγαπώ τα λευκά, πλούσια στήθη της μητέρας. Εκεί ανακαλύπτω τη ζωή. Ζεστασιά και υγρή θαλπωρή. Αφή, όσφρηση, γεύση κινητοποιούνται. Πλέω σε ντελίριο γλυκιάς ευδαιμονίας.

Είμαι κιόλας έξι. Η δασκάλα με τα σγουρά, κόκκινα μαλλιά χαμογελάει πάνω από τα τετράδιά μου. Ανακαλύπτω τον κόσμο. Εκείνη φροντίζει να μάθω το άλφα και το ωμέγα. Με αυτά θα σχηματίζω πάντοτε την ίδια λέξη: «αγαπώ».

Η κολλητή μου φίλη

στο γυμνάσιο. Φάρος. Από μέσα μου αναπηδούν σκέψεις αλλόκοτες, φόβοι, αγωνίες. Ακούμε η μια την άλλη. Καθρέφτες αντικριστοί. Ανακούφιση. Δεν είμαστε παράξενα όντα.

Πανελλήνιες. Αντέχεις; Κάθε λεπτό και μια δοκιμασία. Μετράμε αντίστροφα το χρόνο. Η παρέα. Θα επιβιώσουμε; Κρατάμε την αναπνοή μας. Σε λίγο θα βγούμε στην επιφάνεια. Μετά μαζί θα κολυμπήσουμε.

Η αδερφή. Στο Πανεπιστήμιο. Κάποιο σκοτάδι έχει πέσει μέσα μου. Σαν να έσβησαν ξαφνικά τα φώτα. Όμως εκείνη είναι εκεί. Με ανασηκώνει. Χορεύω ξανά.

Επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο. Με στενεύει ο χώρος. Σαν να υπάρχει μια τρύπα βουλιάζω μέσα του. Κάποιος με τραβάει ξανά στο φως. Μου λέει «ταξίδεψε. Είναι νωρίς ακόμα».

Ένα κόκκινο σημάδι. Μελανιάζει το σώμα μου. Πάνω στο άσπρο μετάξι αυτή η κηλίδα. Αποφάσεις. Δεν φοβάμαι. Τόσα ζεστά χαμόγελα με ακολουθούν.

Ο αποχωρισμός. Όταν σκεπάζει τα μάτια η καταχνιά. Τρέμω να πω το αντίο. Γλιστρώ στο πάτωμα. Είμαστε μαζί και οι πέντε. Μοιράζεται ο πόνος; Όχι, αλλά συμπροφέρεται.

Τριάντα και πέντε. Υποθερμία. Κάποιος βοριάς φυσάει επίμονα μέσα στο μυαλό μου. Κοντεύει να ξεριζώσει κάθε βεβαιότητα. Με κρατάς σταθερά. Συνεχίζουμε.

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που μισούν. Νιώθεις το βλέμμα τους να καρφώνεται στην καρδιά σου, πικρόχολο και μίζερο. Πληγωνόμουν πολύ παλιά. Τέτοιο μίσος , έλεγα, για να το γεννώ κάπου φταίω , κάτι έχω κάνει λάθος. Γέμιζα ενοχές, παγιδευόμουν στον εαυτό μου, τον τιμωρούσα, έριχνα κάθε ευθύνη σε μένα. ‘Άργησα πολύ για να καταλάβω πως το πρόβλημα δεν το έχω εγώ. Ή τουλάχιστον όχι πάντα ή μόνο εγώ. Οι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν δεν μπορούν παρά να μισούν. Περιχαρακώνονται σε αυτό το αλλοτριωτικό συναίσθημα και σκορπούν τα βέλη τους χωρίς φειδώ ή σκέψη. Έτσι, δεν λυτρώνονται ποτέ, δεν βρίσκουν ανακούφιση , δεν ξέρουν να συγχωρούν, να αποσιωπούν, να ξεπερνούν. Περιφέρονται δυστυχισμένοι ανάμεσά μας, φαντάσματα της ύπαρξής τους, εγκλωβισμένοι στην ανυπαρξία τους. Αισθάνομαι πίκρα για αυτούς . Πίκρα ,γιατί καταλαβαίνω πως εγώ στάθηκα τυχερή. Εισέπραξα αγάπη και τώρα μπορώ να δώσω αγάπη. Εκείνοι θα έχουν πάντα ένα κενό στην καρδιά. Μια χαράδρα που μέσα της γκρεμίζεται κάθε ίχνος τρυφερότητας ή ανθρωπιάς. Θα περιφέρονται πάντα άστεγοι, χωρίς δικό τους ουρανό ,μέσα στο αίμα και στο χιόνι, όπως λέει και ο ποιητής.

Η αγάπη είναι ο μόνος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλος. Καμία σωτηρία ψυχής δεν μπορεί να επιτευχθεί , κανένα τέχνης δημιούργημα να ακτινοβολήσει χωρίς τη λάμψη της.

Είμαστε όντα. Ο Λόγος μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα άλογα όντα. Η αγάπη όμως, μας κάνει ανθρώπους.

Ετικέτες: Αγγελική Γεωργοτά Tweet

View the discussion thread.