Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Λαική Ενότητα και τα μεταβατικά προγράμματα

17:05 18/9/2015 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Σήφης Σταυρίδης

Ήταν θέμα χρόνου! Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά τα πολιτικά πράγματα στην «εκτός των τειχών» αριστερά η απόσχιση / αποχώρηση των ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η μεταπήδησή τους στη Λαϊκή Ενότητα ήταν χρονικό μιας προαναγγελθείσας διάσπασης.

Η προσποιητή ή κυριολεκτική έκπληξη δεν αφορά εμάς που θητεύουμε χρόνια σε αυτά τα κύματα αλλά τους «συνεταίρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» που κάνουν σαν να μην κατάλαβαν.
Το Πριν (6/9/2015) σε άρθρο του αναφέρει ότι οι ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ

«επιχειρούν με μια μεταμοντέρνα μαρξοφανή ορολογία» να δικαιολογήσουν αυτήν τους τη μετακίνηση.
Πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό του ΝΑΡ και μάλιστα καραμπινάτο. Οι ΑΡΑΝ – ΑΡΑΣ, νεανικότερες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γεννήθηκαν πάνω στο έδαφος του ευρωπαϊσμού και στη χόβολη του οππορτουνισμού. Ακριβώς αυτό το πολιτικό DNA τους έδινε τη δυνατότητα να ταιριάζουν με το ΝΑΡ – ΣΕΚ εντός ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν το ΝΑΡ δε μετακομίζει στο Λαφαζάνη είναι γιατί κρατά ανοιχτό το δίαυλο επικοινωνίας με το αναθεωρητικό ΚΚΕ και αν το ΣΕΚ – τροτσκιστές δεν πράττει το ίδιο είναι γιατί η ΔΕΑ – τροτσκιστές –, συνιστώσα της Λαϊκής Ενότητας, βάζει ισχυρό βέτο (η ΔΕΑ προήλθε από διάσπαση του ΣΕΚ).
Όμως, σε όλη τη λεγόμενη «νέα αριστερά» υπάρχουν κοινά θεμέλια και ένας γερός συνενωτικός κάβος ενώνει παλιές διασπάσεις του ΚΚΕ, τα απομεινάρια των φοιτητικών Συσπειρώσεων της δεκαετίας του ’80, φιλόδοξους διανοούμενους, συνδικαλιστές με ρηχό πολιτικό επίπεδο, κινηματιστές. Παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε ομάδας ή ανθρώπου ξεχωριστά, υπάρχει κοινή βάση που ένωνε αυτό τον κόσμο για χρόνια και αποτελούσε το συγκολλητικό υλικό όλων των επιγραφών που ήταν κάθε φορά η προμετωπίδα τους, «μετωπική» ή ευκαιριακή.
Συστηματοποιούμε τον κοινό τρόπο σκέψης των ηγετών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τους φέρνει κοντά στη Λαϊκή Ενότητα, ανατινάζει όλο τον κούφιο αντικαπιταλισμό και δημιουργεί αρραβώνες φιλίας με ό,τι «γυαλίζει στ’ αριστερά».

- Η πολιτική τους ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό είναι σαθρή.
Στη θέση των βασικών χαρακτηριστικών για τον ιμπεριαλισμό που προσδιόρισε ο Λένιν (συγκέντρωση κεφαλαίου και εξαγωγή του, σύζευξη βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, ανταγωνισμός και πόλεμος, απομύζηση φτωχών χωρών) οι νεοαριστεροί κάθε κοπής έβαλαν τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», λέξη ουδέτερη και άχρωμη. Ορισμένοι από αυτούς (ΝΑΡ – ΑΡΑΣ) πήγαν μακρύτερα όταν άρχισαν να μιλούν για την «ιμπεριαλιστική Ελλάδα», ενώ η αερολογία του ΣΕΚ φτάνει ως το σημείο να διαπιστώνει ότι ο «ελληνικός καπιταλισμός εκμεταλλεύεται όλα τα Βαλκάνια»!

- Η θέση τους για το ρόλο της Ελλάδας σε σχέση με την ΕΕ είναι για τα πολιτικά σκουπίδια.
Κυριολεκτικά όλοι τους, με διαφορετικές αποχρώσεις και τόνους, εξαφάνισαν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας παρουσιάζοντάς την –ιδιαίτερα μετά την ένταξη στο ευρώ- ως ισότιμη με τα ευρωπαϊκά οικονομικά θηρία. Έτσι, η ένταξη στην ΕΟΚ (1981) αντί να αναλυθεί ως πολιτική προσπάθεια του ευρω-ιμπεριαλισμού να υπονομεύσει τα Βαλκάνια που ήταν στη ρωσική επιρροή ή είχαν λαϊκά καθεστώτα, ερμηνεύεται ως σχέση ισότιμων εταίρων (θεωρητικός πατέρας αυτής της ανιστόρητης και αστήρικτης άποψης είναι ο καθηγητής Γ. Μηλιός).

- Αντικαπιταλιστική φλυαρία!
Από όλα τα καθήκοντα του κομμουνιστικού ή ευρύτερα του αριστερού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος όλες οι «συνιστώσες» είτε έφυγαν είτε έμειναν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιλέγουν να κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τον αντικαπιταλισμό. Ύστερα η αερολογία και η φλυαρία έγινε μεταβατικό πρόγραμμα. Στο τέλος του δρόμου καιροφυλαχτούσε ο … Λαφαζάνης. Ο αντικαπιταλισμός αποδείχτηκε «φύλλο συκής» και οι νεανικές πλευρές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κούρνιασαν ήσυχα – ήσυχα στο «μένουμε Ευρώπη» της Λαϊκής Ενότητας. Το είχαμε επισημάνει σε βαθμό να χαλάσουμε τις καρδιές μας πως ο αντικαπιταλισμός που δεν βλέπει το ρόλο του ιμπεριαλισμού – εξάρτησης είναι κούφια λόγια ή δυνατά μεταπτυχιακά.

- Αρνούνται την κομμουνιστική ιστορία και παράδοση.
Όλες οι συνιστώσες και συντροφιές της «νέας αριστεράς» έχουν ως μέθοδο ιστορικής ανάλυσης τη λαθολογία. Η εύκολη αφετηρία τους είναι ο Στάλιν (εδώ δανείζονται αμάσητα όλο το οπλοστάσιο του τροτσκισμού) και ακολουθεί ο μπολσεβικισμός, το επαναστατικό ΚΚΕ, το μ-λ κίνημα που θεωρείται αγκυλωμένο για τους εύπλαστους καιροσκόπους. Υποόπλο των μεταμοντέρνων αναθεωρητών μας είναι το τσιμπολόγημα από δω και από εκεί. Στη θέση του ιστορικού υλισμού, της μαρξιστικής ιστορικής ανάλυσης διαλέγουν ό,τι είναι φανταχτερό. Λίγη Λούξεμπουργκ, λίγος Τσε Γκεβάρα, ο Χο Τσι Μινχ, ο Κάστρο, αρκετός Βελουχιώτης, σε μία ιστορική σαλάτα που μυρίζει τακτικισμό, «ό,τι πουλάει» κι ό,τι βρεθεί.

- Αρνούνται το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος
Κάθε συνεπής αντικαπιταλιστική συνιστώσα και όλες μαζί σαν σε συμφωνική ορχήστρα έχουν να πουν δεκάδες κουταμάρες για το ρόλο της οργάνωσης, της οργανωμένης πάλης και του κόμματος. Ακόμα κι όταν αναγκάζονται να το αναφέρουν το κάνουν δειλά και ανόρεχτα. Στη θέση του αναγκαίου μαζικού επαναστατικού κόμματος, το οποίο υποδείχνει τον δρόμο και καθοδηγεί τις μάζες, έχουν εφεύρει χιλιάδες εναλλακτικά μονοπάτια, δίκτυα, «από κάτω», οριζόντιες συνεννοήσεις και τεχνολογικές οδούς, περισσότερες από την άμμο της θάλασσας. Κάθε συνεπής νεοαριστερός είναι διαλυτιστής. Οπότε και η μετακίνηση των προπομπών ΑΡΑΝ/ ΑΡΑΣ στη Λαϊκή Ενότητα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.

- Το βασικότερο όλων, όμως, είναι το «ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ»
Το περίφημο «μεταβατικό πρόγραμμα» που περιλαμβάνει Ευρώπη – εξάρτηση και καπιταλισμό αναλύεται στα εξής σημεία: εθνικοποίηση τραπεζών, διαγραφή χρέους, οι βασικοί οικονομικοί τομείς στα χέρια του κράτους…
Παλιότερα (αρχές 2010) το μεταβατικό πρόγραμμα περιλάμβανε και απαλλοτρίωση της μεγάλης ιδιοκτησίας, αλλά οι ρεαλιστές αντικαπιταλιστές το περιέκοψαν.
Το περίφημο ΜΠ δεν είναι εφεύρεση της Λαϊκής Ενότητας.
Η ιστορική του σύλληψη από το 1930 ανήκει στον Τρότσκι σ’ αντίβαρο με τα Λαϊκά και Αντιφασιστικά Μέτωπα της 3ης Διεθνούς. Στην Ελλάδα στην ουσία λανσαρίστηκε από τον Χ. Φλωράκη με τον χαρακτηρισμό ΑΑΔΜ (Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο), έφτασε την ηγεσία του ΚΚΕ ως ουρά του Α. Παπανδρέου να συμμαχεί με τη Ν.Δ. στις κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας (Τζανετάκη – Ζολώτα), εξαφανίστηκε ως θεωρία για μία δεκαετία και ανακαλύφτηκε από το … ΝΑΡ ξανά στην αρχή της κρίσης.
Το «μεταβατικό πρόγραμμα» σε συνδυασμό με τις αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε κοινές επιτροπές για το χρέος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε κοινό βήμα σε οικονομολόγους και δημοσιολόγους, καλλιέργησε αυταπάτες για την «αριστερά της αριστερής διακυβέρνησης».
Έσπειρε ανέμους και τώρα θερίζει θύελλες.
Το λεγόμενο «μεταβατικό πρόγραμμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της Λαϊκής Ενότητας ακουμπάει τις παράλληλες δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ και κινείται εντός ΕΕ, εντός Ευρώπης, εντός ΝΑΤΟ. Δηλαδή ακριβώς πάνω στο έδαφος της εξάρτησης, του ιμπεριαλισμού και του μνημονίου.
Το μεταβατικό πρόγραμμα που θα ερχόταν να ανακουφίσει το λαό δεν έχει σχέση με τις κατακτήσεις του εργατολαϊκού κινήματος που έρχονται ως αποτέλεσμα μαζικών αγώνων. Νίκες ο λαός μπορεί ν’ αποσπάσει μέσα σε οποιοδήποτε καθεστώς και αποτελεί απόλυτη ανοησία που εισήγαγε το ΝΑΡ πως είναι αδύνατο να κερδηθούν αγώνες μέσα στον λεγόμενο «ολοκληρωτικό καπιταλισμό». Το ΝΑΡ, στη γραμμή του ΚΚΕ, παραπέμπει τα πάντα στην αυριανή μέρα που το ΚΚΕ την ονομάζει «λαϊκή εξουσία» και το ΝΑΡ …κομμουνισμό.
Το βαθύ πρόβλημα με το «μεταβατικό πρόγραμμα» είναι ότι αποτελεί άλλοτε καραμπινάτο, άλλο ντροπαλό κυβερνητισμό. Δηλαδή, όλες οι δομές του συστήματος και το βαθύ κράτος παραμένουν άθικτα αλλά στο πολιτικό εποικοδόμημα συντελούνται μεταβατικές αλλαγές. Είναι η θεωρία των μικρών ρήξεων στον καπιταλισμό, που εφηύρε ο παλιός ευρωκομμουνισμός στη Δυτ. Ευρώπη και τον επένδυσαν θεωρητικά οι Αλτουσέρ και Πουλαντζάς.
Οι ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ, συνεπείς στις αναλύσεις τους αναζητούσαν πολιτική στέγη. Ο Λαφαζάνης την πρόσφερε απλόχερα. Οι κοινές γέφυρες στ’ όνομα των μεγάλων ακροατηρίων είχαν στηθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επικοινωνούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ ανοικτά ή κρυφά. Η διάσπαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλλιεργήθηκε από τις δυνάμεις που τη συγκροτούν, από τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό της.
Όλο το πολιτικό της οπλοστάσιο λαφυραγωγήθηκε από την «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, τη Λαϊκή Ενότητα.
Η ελαφρά ταξιαρχία του αντικαπιταλισμού ήταν έτοιμη από καιρό να παραδοθεί.