Η καταπάτηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η ιδεολογική μεταστροφή στην ανοχή της συλλογικής και ατομικής βίας, του Τσάκαλου Μιχάλη

20:21 6/8/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Δρ. Μιχάλης Τσάκαλος.

Η καταπάτηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η ιδεολογική μεταστροφή στην ανοχή της συλλογικής και ατομικής βίας.

Η μελέτη του θεωρητικού χάρτη γύρω από την επιστημονική εννοιολόγηση του όρου της κοινωνικής πολιτικής και πολύ περισσότερο της πρόνοιας και του σεβασμού που προκύπτει ως όρος της δημοκρατίας, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει για μια ακόμα φορά στη γνωστή κουλτουριάρικη διαμάχη μεταξύ της αγεφύρωτης

και απροσπέλαστης απόστασης που σε πολλές περιπτώσεις χωρίζει την εφαρμοσμένη κοινωνιολογία, δηλαδή την ερμηνεία της ιστορικής a posteriori πραγματικότητας από την αντίστοιχη a priori θεωρητικής.
Η ιστορία των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων στην Ελλάδα και σχεδόν όλων των χωρών που έχουν ή είχαν παρόμοια ή συγγενή κοινωνική, πολιτική και κοινωνική μορφολογία κρίσης, έχει αποδείξει ότι όσο παρατηρείται άρνηση ή αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική και πολιτική πρόνοιας, τα ακραία πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα πραγματικής και συμβολικής βίας αυξάνονται ως αντιστάθμισμα θεωρητικής ή πρακτικής εφαρμογής της αποκατάστασης της αίσθησης του δικαίου δονκιχωτικού πολλές φορές χαρακτήρα.
Οι δύο αντιμαχόμενες κοινωνικο-πολιτικές πλευρές προασπιζόμενες την αίσθηση δικαίου \"υπέρ αδυνάτων\", η κάθε μια με τον τρόπο της και τις ιδεολογικό-πολιτικές της θέσεις, εισέρχονται σε φάσεις προγραμματισμένης αποκατάστασης του διακυβεύματος της ανομίας και της αδικίας, με υποβόσκουσα ή φανερή σύγκρουση που απέχει πια πολύ από τους μετρημένους και υπό όρους θεωρητικούς, συνδικαλιστικούς ή πολιτικούς αγώνες ήπιας διεκδίκησης, τουλάχιστον με τη μορφή που τις ξέραμε και που σήμερα σε πολλές περιπτώσεις φαντάζουν αδύναμοι και συντηρητικοί.
Η αίσθηση αυτή του επαμφοτερίζοντος δικαίου δεν ταυτίζεται με τη μορφή της νομικής αντικειμενικότητας ή τέλος πάντων με τους όρους του νομικού συστήματος, αλλά θυμίζει περισσότερο μορφή συλλογικής μεσαιωνικής αυτοχειρίας που στο διάβα της ιστορίας κάτω από ποικίλα ιδεολογικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα εφαρμόστηκε, καταδικάστηκε και ξαναεφαρμόστηκε λόγω κυρίως της συλλογικής πολιτικής αμνησίας του εκλογικού και κοινωνικού σώματος που μεταξύ των άλλων μπορεί να ερμηνευτεί υπό το πρίσμα της πολιτικής και ιστορικής άγνοιας .
Αυτή η πολιτική και πολιτιστική άγνοια οδηγεί χιλιάδες ανθρώπων σε ένα πολύ ιδιαίτερα σχήμα ανάγνωσης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων του επιδιώκοντας υποστήριξη και δικαιοσύνη με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Η \"γιορτή της αγριότητας\" για την οποία μίλησε ο Friedrich Nietzsche φαίνεται να είναι το εύκολο αντίδοτο των καιρών. Πρόκειται στην ουσία για ένα τελετουργικό με συγκεκριμένη ιδεολογική και πρακτική φόρμα που προσπερνά το πολιτικό διάλογο και τις δημοκρατικές διεργασίες και εισέρχεται σε χώρους πρωτόγ