Η μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική επανάσταση θα εμπνέει για πάντα την πάλη των αγωνιζόμενων λαών

10:33 18/1/2013 - Πηγή: Alfa Vita

ΆρθραΑρθρογράφος: Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος

Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση θα εμπνέει για πάντα την πάλη των αγωνιζόμενων λαών

Του Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου

Πέρασαν 45 χρόνια από το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν εκατομμύρια άνθρωποι ξεσηκώθηκαν για να υπερασπιστούν τον σοσιαλιστικό δρόμο και να αποτρέψουν την καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κίνα. Λίγα χρόνια νωρίτερα το σοσιαλιστικό σύστημα στη Σοβιετική Ένωση είχε ανατραπεί και ο καπιταλισμός είχε αρχίσει να παλινορθώνεται. Αυτή η αρνητική εξέλιξη ενίσχυε τις

ρεβιζιονιστικές δυνάμεις της Κίνας που ήδη είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος. Από το 1957, θα λέγαμε, οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές αρχίζουν όλο και πιο ανοικτά να εναντιώνονται στη γραμμή της κίνησης των μαζών που προωθούσε ο Μάο και η ηγεσία του κόμματος.

Κύριος εκφραστής και πόλος συσπείρωσης των ρεβιζιονιστών στο ΚΚ Κίνας ήταν ο Λιού Σιαοσί, ο οποίος το 1959 τον Απρίλη αναδείχτηκε στη θέση του προέδρου της δημοκρατίας της χώρας στην έκφραση της ισχυροποίησης του ρεβιζιονισμού, και αποτέλεσε το έναυσμα της επίθεσης της δεξιάς.
Έτσι ο Πενγκ Ντεχουάι, υπουργός άμυνας και μέλος του ΠΓ του ΚΚΚ, εξαπολύει μια σφοδρή επίθεση κατά του «Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός». Βέβαια δεν θα καταφέρουν τίποτα σπουδαίο, αφού οι επαναστατικές δυνάμεις περνούν στην αντεπίθεση και ο Πενγκ Ντεχουάι καθαιρείται από όλες τις θέσεις που κατείχε και το υπουργείο άμυνας αναλαμβάνει ο Λιν Πιάο.
Εάν δούμε την 20χρονη πορεία των ρεβιζιονιστών της Κίνας (1956-1976), μέχρι δηλαδή την κατάληψη πραξικοπηματικά της ηγεσίας του κόμματος και του κράτους και τη σύλληψη της επαναστατικής πτέρυγας της ηγεσίας του κόμματος, θα διαπιστώσουμε πως όλοι τους συμφωνούσαν σε τρία βασικά ζητήματα: πρώτον, ήταν όλοι τους οπαδοί της θεωρίας των παραγωγικών δυνάμεων, δεύτερον, είχαν την άποψη ότι στον σοσιαλισμό δεν υφίσταται ταξική πάλη και, τρίτον, όλοι τους ήταν ενάντια σε κάθε κίνημα μαζών.
Ένα τέτοιο κίνημα μαζών υπήρξε και το «Μεγάλο Άλμα» που άρχισε το 1958. Να πώς διατύπωσε ο Μάο τις εμπειρίες που προέκυψαν από το «Μεγάλο Άλμα»: «Να κρατάμε σταθερά την πολιτική στην ηγετική θέση. Να ενισχύουμε την καθοδήγηση του κόμματος. Να εξαπολύουμε ισχυρά μαζικά κινήματα. Να θεσμοθετήσουμε το σύστημα της συμμετοχής των στελεχών στην παραγωγή και των εργατών στη διεύθυνση, το σύστημα της αλλαγής των αρχών και των ανορθολογιστικών κανονισμών και της στενής συνεργασίας ανάμεσα σε εργάτες, τεχνικούς και στελέχη. Να προωθήσουμε με γρήγορους ρυθμούς τον τεχνικό εκσυγχρονισμό και την τεχνολογική επανάσταση».
Από το παραπάνω απόσπασμα γίνεται φανερό ότι το «Μεγάλο Άλμα» αποτέλεσε, μπορούμε να πούμε, τον προάγγελο της Πολιτιστικής Επανάστασης. Θα θέλαμε να σημειώσουμε επίσης πως σε όλη τη μετέπειτα πορεία, η πάλη των δύο γραμμών, τόσο στο κόμμα όσο και στην κοινωνία, βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη και σε συνθήκες οξυμένων συγκρούσεων.
Ο πρόεδρος Μάο Τσετούνγκ έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για τον κίνδυνο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και προετοιμάζει ιδεολογικά και πολιτικά το κόμμα και τις λαϊκές μάζες για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας εξέλιξης των πραγμάτων. Έτσι, στη 10η Ολομέλεια της 8ης ΚΕ του ΚΚΚ, που έγινε το 1962, ο Μάο αναφέρει: «Η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει μια ιστορική περίοδο, μάλλον μακριά. Στην ιστορική περίοδο του σοσιαλισμού υπάρχουν ακόμα τάξεις, ταξικές αντιθέσεις και ταξική πάλη, υπάρχει ακόμα ο αγώνας ανάμεσα στον σοσιαλιστικό δρόμο και στον καπιταλιστικό δρόμο και υπάρχει ο κίνδυνος παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Οφείλουμε να αναπτύξουμε την επαγρύπνησή μας. Οφείλουμε να διεξάγουμε τη σοσιαλιστική διαπαιδαγώγηση. Οφείλουμε να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε με σωστό τρόπο τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, να διακρίνουμε τις αντιθέσεις ανάμεσα σε εμάς και στον εχθρό από εκείνες στους κόλπους του λαού και να τις αντιμετωπίζουμε με σωστό τρόπο. Διαφορετικά, μια σοσιαλιστική χώρα σαν τη δική μας θα μετασχηματιστεί στο αντίθετό της, θα εκφυλιστεί και θα γίνει καπιταλιστική παλινόρθωση. Από τώρα και στο εξής, οφείλουμε να το θυμόμαστε αυτό κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε μια κατανόηση αυτού του προβλήματος αρκετά ισορροπημένη και να έχουμε μια μαρξιστική-λενινιστική γραμμή». Ο καθένας -και σήμερα ακόμα περισσότερο- μπορεί να διακρίνει μέσα σε αυτή τη θέση που παραθέσαμε όχι μόνο το μέγεθος της δύναμης στη σύνθεση όλων εκείνων των πλούσιων, αντιφατικών, πολυσύνθετων, θετικών και αρνητικών εμπειριών, αλλά και την οξυδέρκεια ενός πραγματικού ηγέτη όπως ήταν ο Μάο. Και όμως, αυτή η θέση του προέδρου Μάο, λοιδορήθηκε όσο τίποτα άλλο, τόσο από τους Κινέζους ρεβιζιονιστές όσο και από τους αντίστοιχους της Σοβιετικής Ένωσης και όλων των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, καθώς και από τη μεγάλη πλειοψηφία των τότε κομμουνιστικών κομμάτων. Η πορεία των εξελίξεων απέδειξε περίτρανα την ορθότητα των επαναστατικών απόψεων και ιδεών του Μάο, ενώ όλοι οι θλιβεροί ηγέτες του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης έχουν πάρει τη θέση τους στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Μετά το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης ο πρόεδρος Μάο θα τονίσει: «Στο παρελθόν κάναμε αγώνες στις αγροτικές περιοχές, στα εργοστάσια, στο πεδίο της κουλτούρας και προωθήσαμε το κίνημα της σοσιαλιστικής διαπαιδαγώγησης. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, δεν έγινε κατορθωτό να λύσουμε το πρόβλημα επειδή δεν είχαμε βρει μια μορφή, μια μέθοδο για να ξεσηκώσουμε τις πλατιές λαϊκές μάζες και να καταγγείλουμε ανοιχτά το σκοτεινό μας προφίλ, με ολοκληρωμένο τρόπο, από τα κάτω προς τα πάνω». Και αυτός ο τρόπος, αυτή η μέθοδος, αυτή η μορφή ήταν η Πολιτιστική Επανάσταση.
Το Μάη του 1963 ο Μάο προειδοποιούσε το κόμμα για άλλη μια φορά ότι αν ξεχαστεί η ταξική πάλη και η δικτατορία του προλεταριάτου, «τότε δεν θα περνούσε πολύς καιρός, ίσως μερικά χρόνια, ή μια δεκαετία ή το πολύ μερικές δεκαετίες, και θα πραγματοποιούνταν αναπόφευκτα η αντεπαναστατική παλινόρθωση σε εθνική κλίμακα, το μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα θα γινόταν χωρίς αμφιβολία ρεβιζιονιστικό κόμμα, κόμμα φασιστικό, και ολόκληρη η Κίνα θα άλλαζε χρώμα». Και, πράγματι, χρειάστηκαν από τότε να περάσουν 13 χρόνια για να επιβεβαιωθούν δυστυχώς οι φόβοι του Μάο σχετικά με την καπιταλιστική παλινόρθωση.
Από την αρχή της προετοιμασίας της Πολιτιστικής Επανάστασης η ομάδα στελεχών που είχε αναλάβει την ευθύνη προώθησης της απόφασης κάνει τα πάντα για να εμποδίσει το ξέσπασμα της ΜΠΠΕ. Τρεις μήνες αργότερα η ΚΕ του ΚΚΚ διαλύει την ομάδα που υπονομεύει την ΠΕ και διορίζει μια νέα και στις 16 Μάη εκδίδει την «εγκύκλιο» η οποία αποτέλεσε ένα σοβαρό βήμα που μαζί με τα 16 Σημεία (1η Αυγούστου 1966) της ΚΕ του ΚΚΚ αποτελούν το πολιτικό πλαίσιο της Πολιτιστικής Επανάστασης. Το ξέσπασμά της αναπόφευκτο και ένα κίνημα εκατομμυρίων μαζών βγαίνει στο προσκήνιο. Το ρεβιζιονιστικό-αστικό επιτελείο του Λιού Σιαοσί και του συνοδοιπόρου του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ μέσα σε μια πορεία συντρίβεται. Το 1969 τον Απρίλη πραγματοποιείται το 9ο Συνέδριο του ΚΚ Κίνας. Το συνέδριο αυτό πραγματοποιήθηκε σε τρομακτικά δύσκολες συνθήκες που είχαν σχέση με την ένταση των σχέσεων της Κίνας με τη Σοβιετική Ένωση. Πιο συγκεκριμένα, αρχές του 1969 η ΣΕ παρέταξε ένα εκατομμύριο στρατιώτες κατά μήκος των βορείων συνόρων της Κίνας και ξεκίνησε αρκετές επιθέσεις για να επανακτήσει τμήματα της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας. Τον Μάρτη του 1969, στο νησί Ζενμπάο του ποταμού Ουσούρι, έγιναν ανάμεσα στις δύο πλευρές δύο μάχες με εκατοντάδες θύματα. Ακολούθησαν και άλλες συγκρούσεις. Οι Σοβιετικοί είχαν εγκαταστήσει μονάδες βομβαρδιστικών στη Μογγολία και στη Σιβηρία απ' όπου πραγματοποιούσαν εικονικές επιθέσεις σε εικονικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός της Κίνας τέθηκε σε κατάσταση πολέμου. Η ηγεσία του ΚΚ Κίνας δικαιολογημένα ανησυχούσε. Το 9ο Συνέδριο πραγματοποιείται σε τέτοιες συνθήκες και αναζητούνται δρόμοι αποφυγής ενός πολέμου με τους Σοβιετικούς. Η ηγεσία του κινεζικού κόμματος εκτίμησε ότι το στοιχείο-κλειδί που συγκρατούσε τους Σοβιετικούς ήταν η στάση των ΗΠΑ, που κατά την άποψη των Κινέζων δεν ήθελαν οι ΗΠΑ την παγκόσμια θέση της Σοβιετικής Ένωσης να ισχυροποιείται από μια επιτυχημένη επίθεση στην Κίνα. Αυτή η εκτίμηση έγινε η βάση για την απόφαση της ηγεσίας του κινεζικού κόμματος να εγκαινιάσει μια πολιτική εκτόνωσης των διπλωματικών σχέσεων με τις ΗΠΑ. Ένας άλλος υπολογισμός που ενίσχυε την παραπάνω κατεύθυνση από πλευράς των Κινέζων ήταν η εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ είχαν βαλτώσει στον πόλεμο του Βιετνάμ και πίστευαν ότι θα ηττηθούν, όπως και έγινε.
Αυτή την τακτική της διπλωματικής εκτόνωσης την υποστήριξαν ο Μάο, ο Τσου Ενλάι και η ομάδα των τεσσάρων της Σαγκάης που είχαν αναδειχτεί σε κεντρικά στελέχη στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, από τη μια μεριά. Από την άλλη, ο Λιν Πιάο, ο Τσεν Μπόντα και ένας αριθμός υψηλόβαθμων στρατηγών διαφωνούσαν με αυτή την επιλογή και πρότειναν έναν συμβιβασμό με την Σοβιετική Ένωση. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λιν Πιάο επιδίωξε να καθοριστεί ο ίδιος υπεύθυνος επικεφαλής του κράτους στη Συνδιάσκεψη του κόμματος το φθινόπωρο του 1970 στο Λουσόν. Στη συνέχεια η ηγεσία του κόμματος εξαπέλυσε κριτική στην ομάδα του Λιν Πιάο. Ο Λιν, αντιμέτωπος με την πολιτική ήττα, τον Σεπτέμβρη του 1971 επιχείρησε να κάνει στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο απέτυχε. Το 1972 πραγματοποιείται το ταξίδι του Νίξον στην Κίνα. Την ίδια περίοδο διεξαγόταν ένα κίνημα κριτικής στον Λιν Πιάο. Ακριβώς εκείνη την περίοδο σημαντικά στελέχη του κόμματος που είχαν αντιταχτεί στην Πολιτιστική Επανάσταση κάνουν δημόσια «αυτοκριτική», ανάμεσά τους και ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ που υπήρξε ο βασικός συνεργάτης του Λιού Σιαοσί και που είχαν στιγματιστεί όσο κανείς άλλος στον κινεζικό λαό και στο κόμμα. Έτσι ο Ντενγκ μετά την αυτοκριτική επιστρέφει στο κόμμα και γίνεται ξανά μέλος της κεντρικής καθοδήγησης του κόμματος. Αμέσως μετά, το 1973, ο Ντενγκ υπήρξε ο βασικός εμπνευστής της θεωρίας των Τριών Κόσμων και επίμονα απαιτούσε μια στρατηγική συμμαχία της Κίνας με τις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της απειλής από τη Σοβιετική Ένωση. Σημαντικές πτυχές αυτής της θεωρίας των Τριών Κόσμων παρουσιάστηκαν σε μια συνεδρίαση του ΟΗΕ το 1974 από τον Ντενγκ Χσιάο Πινγκ.
Το 1975, όταν ο Τσου Ενλάι αρρώστησε σοβαρά, ο Ντενγκ Χσιάο Πινγκ ανέλαβε την ευθύνη της καθημερινής δουλειάς της Κεντρικής Επιτροπής. Όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, είχε την υποστήριξη και του Μάο. Ανεξάρτητα εάν αυτό είναι αλήθεια, αυτό που γίνεται φανερό είναι ότι μετά το 1972 και κυρίως μετά την επιστροφή των δεξιών στο κόμμα, αυτό το ρεύμα που εκπροσωπεί ο Ντενγκ έχει ισχυροποιηθεί.
Στην ολομέλεια της ενδέκατης Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ στις 27 Ιούνη αναφέρεται: Το 1975 ο Μάο δεν μπορούσε να υποθάλπει για πολύ τη συστηματική διόρθωση των λαθών της «Πολιτιστικής Επανάστασης» από τον σ. Ντενγκ Χσιάο Πινγκ και συνέχισε τα «αριστερά» λάθη του 9ου Συνεδρίου και εξέλεξε τον Γουάνγκ Χονγκ Γουέν αντιπρόεδρο του κόμματος. Ο Γουάνγκ Χονγκ Γουέν, ο Τσανγκ Τσουνγκ Σιάο, ο Γιάο Βεν Γιουάν και η Τσιάνγκ Τσινγκ, δημιούργησαν στο Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ τη «Συμμορία των Τεσσάρων». Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Τσου Ενλάι έφυγε από τη ζωή τον Γενάρη του 1976. Και η απόφαση της ολομέλειας συνεχίζει: «Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς ένα ισχυρό κίνημα, με αφορμή το επεισόδιο της Τιεν Αν Μεν, συγκλόνισε όλη τη χώρα, ήταν ένα κίνημα πένθους για τον Τσου Ενλάι και κατά της Συμμορίας των Τεσσάρων. Στην ουσία το κίνημα ήταν μια ένδειξη συμπαράστασης στη σωστή καθοδήγηση που αντιπροσωπεύτηκε από το σ. Ντενγκ Χσιάο Πινγκ... Το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ και ο σ. Μάο Τσετούνγκ εκτίμησαν λάθος τη φύση του επεισοδίου της Τιεν Αν Μεν και καθαίρεσαν τον σ. Ντενγκ Χσιάο Πινγκ απ’ όλες τις θέσεις του μέσα και έξω από το κόμμα». Εδώ να σημειώσουμε πως αμέσως μετά τη διαγραφή του Ντενγκ το κόμμα αποφασίζει και ξεκινάει ένα κίνημα κριτικής στον Ντενγκ και στους δεξιούς συνοδοιπόρους του.
Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, το 1976, έφυγε από τη ζωή ο πρόεδρος Μάο, οποίος είχε υποστεί το 1973 ένα πολύωρο εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον επόμενο μήνα, τον Οκτώβρη, η πραγματική συμμορία των ρεβιζιονιστών, Χούα Φεγκ και Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, με ένα αντεπαναστατικό πραξικόπημα συλλαμβάνουν την επαναστατική ηγεσία και αναλαβάνουν το καταστροφικό τους έργο, αυτό της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Τελικά η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση δεν μπόρεσε να εκπληρώσει τον βασικό της σκοπό. Έβγαλε όμως σπουδαία συμπεράσματα και εξόπλισε με νέα εμπειρία θεωρητικά και πρακτικά εκατομμύρια κομμουνιστές σε όλον τον κόσμο, που παλεύουν για να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα έφοδο στους ουρανούς. Ο Μάο και οι Κινέζοι επαναστάτες θα ζουν για πάντα στους επαναστατικούς αγώνες των λαών, αντίθετα ο Ντενγκ και η παρέα του θα συναντούν τη χλεύη των μαζών.
Η Τσιάνγκ Τσινγκ στη δίκη της, μέσα από της φυλακές των Κινέζων ρεβιζιονιστών ηγετών, τους παρομοίωσε με «μυρμήγκια που προσπαθούν να σύρουν την άμαξα».