Ή «Παπανούτσος» ή «τίποτα»;

09:56 21/6/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Του Νίκου Τσούλια

Σύγχυση και χάος, αντιδικίες και αντεγκλήσεις, ανησυχίες και απογοήτευση επικράτησαν σε αρκετά σχολεία στη διάρκεια της διαδικασίας γνωμάτευσης των εκπαιδευτικών για την επιλογή Διευθυντών των σχολείων.

Το χορό της αυθαιρεσίας τον άνοιξε και στη φάση αυτή η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, που θυμήθηκε την τελευταία στιγμή να στείλει έγγραφο με το οποίο να επισημαίνει ότι δεν χρειάζεται πλειοψηφία και απαρτία για

να γίνει η διαδικασία, ότι «αρκεί ακόμα και ένας εκπαιδευτικός»!

Είναι πλέον προφανές ότι έχουμε εισέλθει σε νέες εποχές, σε εποχές ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπου όλα αλλάζουν και τίποτα δεν θυμίζει το χθες… Η συλλογικότητα αποκτά μεταφυσικό περιεχόμενο και μπορεί να είναι και ατομικότητα!

Όλοι εναντίον όλων στο σκηνικό της «δημοκρατίας» – δηλαδή της δημαγωγίας – που έστησε ο αριστερός μας Υπουργός. Η ΔΟΕ κατά του Υπουργείου για τις πιέσεις και τους εξαναγκασμούς που επιχειρούσε στους εκπαιδευτικούς. Η ΟΛΜΕ εναντίον της ΑΔΕΔΥ, γιατί μπήκε η τελευταία στα χωράφια της χωρίς να τη ρωτήσει. Παρατάξεις εναντίον παρατάξεων και για πρώτη φορά (;) έχουμε μετωπική αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ από τη μια πλευρά και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και ΠΑΜΕ από την άλλη! Και κάπου στη μέση και η ΠΕΚ, η θέση της οποίας – κατά τη γνώμη μου - θα δικαιωθεί. (Επ’ αυτού θα επανέλθω στη συνέχεια).

Πώς αλλάζουν οι καιροί… Και αυτοί που ήσαν μέχρι πρότινος σε κοινά ψηφοδέλτια (ΣΥΝΕΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), τώρα είναι σε άκρως εχθρικά στρατόπεδα. Και οι ΕΛΜΕ τεμαχισμένες περίπου στη μέση. Άλλες με την ΑΔΕΔΥ και την κοινή στάση ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και ΠΑΜΕ και άλλες με το περίεργο σχήμα ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ ή με τη θέση της ΠΕΚ.

Αλλά το χάος στο συνδικαλιστικό επίπεδο το δημιούργησε - συνεπικουρώντας το Υπουργείο - το όπως πάντα απόν Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Δεν φαντάζονταν άραγε ότι το κενό που αφήνει θα καλυφθεί απ’ άλλους, από τις παρατάξεις, από τις ΕΛΜΕ, από τη ΑΔΕΔΥ; Φυσική και αναπόφευκτη εξέλιξη. Εδώ η φύση απεχθάνεται το κενό, θα το ανεχόταν η όποιας μορφής κοινωνική δομή; Και μια καλή ερώτηση. Γιατί η ΔΟΕ διαμόρφωσε συγκεκριμένη θέση επί του ζητήματος και η ΟΛΜΕ δεν μπόρεσε;

Και ποιο είναι το όλο αποτέλεσμα; Το απόλυτο τίποτα! Μια αναστάτωση και ένας παραλογισμός βασίλευαν την «Ημέρα του Εκδημοκρατισμού του εκπαιδευτικού σώματος» στις σωτήριες εποχές του λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να διαμορφωθεί πλέον ενιαίο πλαίσιο στα Συμβούλια Επιλογής; Μπορεί μέλη των Συμβουλίων να στηριχτούν σε ισχνές γνωματεύσεις και σε μη γνωματεύσεις ή σε γνωματεύσεις που είναι εκτός πραγματικότητας;

Ας σταθούμε στην ουσία της υπόθεσης, αν μπορεί να νοηθεί ουσία σ’ αυτή την καρικατούρα της γνωμάτευσης / αξιολόγησης. Είναι δυνατόν να διαμορφώνεται ερωτηματολόγιο του τύπου «ΝΑΙ» ή «ΌΧΙ» δηλαδή ή «άριστα» ή «μηδέν» δηλαδή ή «Παπανούτσος» ή «τίποτα»; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάποια κλίμακα επί πραγματικού εδάφους, η οποία πάντως δύσκολα θα συμπληρωνόταν από τα δύο άκρα, το «άριστα» και το «μηδέν», και στατιστικά θα περιελάμβανε κυρίως τις ενδιάμεσες βαθμολογίες βγάζοντας τη γνωστή κατανομή του Γκάους.

Και να γιατί ήταν η θέση της ΠΕΚ η πιο ορθή, για να στηρίξουμε τα πάτρια εδάφη. Ήταν αντίθετη με την όλη διαδικασία και ζήτησε από τον Υπουργό να την αναιρέσει. Επί του πρακτέου κινήθηκε με θεσμική και κινηματική αντίληψη. Θεώρησε ότι είναι απόφαση κάθε εκπαιδευτικού η στάση που θα επιλέξει ως προϊόν της απόλυτης ελευθερίας της συνείδησής του!

Ο συνδικαλισμός δεν ασκεί διοίκηση επί των καθηγητών. Προτείνει και επιχειρηματολογεί, πείθει και εμπνέει, αποφασίζει και διεκδικεί! Και οι εκπαιδευτικοί λαμβάνουν υπόψη τους και τις θέσεις των παρατάξεων και πάνω απ’ αυτές τη συλλογική θέση του κλάδου όπως συνηθιζόταν δεκαετίες επί δεκαετιών. Αλλά αυτή τη δυνατότητα της συλλογικότητας - αν και ήταν υποχρέωση της ΟΛΜΕ – αποστερήθηκε από την ίδια την ΟΛΜΕ με τον πιο εμφαντικό τρόπο.

Και είναι όλη αυτή η ιστορία ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, γιατί ακόμα και αν προχωρήσει – αυθαίρετα πλέον και με βάση το Νόμο του ίδιου του Υπουργείου – η όλη διαδικασία και δεν ακυρωθεί, θα εκπέσει νομικά για δύο λόγους: α) αντισυνταγματικότητας, γιατί δεν υπάρχει ούτε ίχνος τεκμηρίωσης στη γνωμάτευση και β) παρανομίας και παρατυπίας, γιατί δεν τηρήθηκε ούτε ο Νόμος που θέσπισε αυτό το τερατούργημα – ανεξάρτητα από την επινόηση του εγγράφου της τελευταίας στιγμής περί διαδικασίας ακόμα και με έναν εκπαιδευτικό!

Αλλά δεν χάνει τα πάντα το Υπουργείο. Κερδίζει τον απόλυτο διεμβολισμό της ούτως ή άλλως ανύπαρκτης ΟΛΜΕ. Και το πιο σημαντικό, διαμορφώνει είτε ουσιαστικά είτε προσχηματικά την ατζέντα των εκπαιδευτικών συζητήσεων. Και το εκπαιδευτικό κίνημα, ό,τι απομένει εκτός ΟΛΜΕ / παρατηρητή (ΕΛΜΕ και παρατάξεις), τρέχει πίσω από τα γεγονότα του Υπουργείου.

Έβαλε έναν ολόκληρο κλάδο να ερίζει ασχολούμενος με ένα ζήτημα που δεν έχει καμιά προοπτική και να μη θέτει και να μη διεκδικεί τα δικά του αιτήματα αλλά ούτε καν να σκέφτεται για μνημονιακές πολιτικές, μισθούς, συντάξεις, διορισμούς, αυτόματους δημοσιονομικούς κόφτες, φορολογίες επί φορολογιών, διάλυση της επαγγελματικής εκπαίδευσης και της ειδικής αγωγής κλπ κλπ

Τα ερωτήματα τίθενται από την ίδια τη ζωή στη συλλογικότητα των εκπαιδευτικών αλλά και σε κάθε εκπαιδευτικό και απαιτούν απαντήσεις:

Πώς μπορεί να νοηθεί μια στοιχειώδης μορφή συνδικαλισμού αλλά και η παιδαγωγική φυσιογνωμία και το επαγγελματικό προφίλ του εκπαιδευτικού χωρίς ένα βασικό πλαίσιο προτάσεων και θέσεων, αιτημάτων και διεκδικήσεων;Θα μετασχηματιστούν οι εκπαιδευτικοί σε υπαλλήλους και σε παρατηρητές των αντιεκπαιδευτικών μέτρων του Υπουργείου Παιδείας;Θα συνεχιστεί με την ευθύνη του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ η αδρανοποίηση του εκπαιδευτικού κινήματος, του πιο αγωνιστικού και πιο δημιουργικού κινήματος της μεταπολίτευσης;

Νίκος ΤσούλιαςΠαπανούτσοςΟΛΜΕ