Ηλεκτρονικές "εγγραφές" στα ΕΠΑΛ ή η εβδομάδα της κόλασης στην ΤΕΕ

08:38 27/6/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Όπως είναι γνωστό, το Υπουργείο Παιδείας θεσμοθέτησε από φέτος τις ηλεκτρονικές δηλώσεις στα ΕΠΑΛ, χωρίς προετοιμασία και έγκαιρη ενημέρωση. Στις διαμαρτυρίες μας για τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια των πέντε ημερών, αλλά και για το «ύποπτο» της όλης διαδικασίας το Υπουργείο απάντησε με ανακοίνωση, όπου μας χαρακτήριζε φοβικούς και οπισθοδρομικούς, αφού δεν αντιλαμβανόμαστε

την καινοτομία για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση της ΤΕΕ! Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία ηλεκτρονικών δηλώσεων στα σχολεία. Όσα έλαβαν χώρα στο σχολείο τις πέντε αυτές ημέρες των «εγγραφών» αντικατοπτρίζουν το μέγεθος της «αναβάθμισης και του εκσυγχρονισμού της ΤΕΕ», κατά την αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας.

Δευτέρα 19/6/17, πρώτη μέρα λειτουργίας της πλατφόρμας, ώρα 8.00 το πρωί: Λαμβάνουμε θέσεις αναμένοντας γονείς και μαθητές για να αρχίσουν οι ηλεκτρονικές δηλώσεις. Η πλατφόρμα δεν λειτουργεί και ανοίγει μετά τις 10.00. Έχει ήδη σχηματιστεί ουρά και όλοι διαμαρτύρονται, αφού η ταχύτητα του συστήματος είναι μόνο για γερά νεύρα. Βλέπουμε όσους έρχονται, έχουμε τηλεφωνήσει σε όλους τις προηγούμενες μέρες για να ενημερώσουμε, αναρωτιόμαστε αν τελικά όλοι θα θυμηθούν να «εγγραφούν». Να θυμηθώ να ειδοποιήσω ξανά, παίρνω τα τηλέφωνα από τις καρτέλλες και το απόγευμα τους καλώ από το σπίτι...

Τρίτη 20/6/17: Το σχολείο είναι κλειστό, αφού είναι εξεταστικό κέντρο για Πανελλήνιες. Πόρτες κλειστές για όλους και απουσία διαδικτύου μέχρι την ώρα της δυνατής αποχώρησης. Η ουρά σχηματίζεται σήμερα έξω από το σχολείο, στο δρόμο, κάτω από τον ήλιο και η θερμοκρασία- κυριολεκτικά και μεταφορικά- ανεβαίνει επικίνδυνα. Όταν επιτέλους ανοίγει το σχολείο, οφείλω να εξηγήσω στον ταλειπωρημένο γονιό ότι ο κλειδάριθμος που έχει μαζί του είναι άχρηστος και θέλουμε κωδικούς taxis. Τηλεφωνεί στον λογιστή του, εκείνος φωνάζει ότι οι κωδικοί αποτελούν προσωπικά δεδομένα και δεν μπορεί να απαιτούνται για να γράψεις το παιδί σου σε σχολείο. Ο γονιός σκέφτεται να αναθέσει στον λογιστή την «εγγραφή», αφού ο ίδιος δεν είναι εξοικειωμένος με τους υπολογιστές, αλλά αλλάζει γνώμη, «αφού ο λογιστής θα μου χρεώσει 50 ευρώ». Σε ένα διάδρομο περιμένουν 30 άνθρωποι, το σύστημα «σέρνεται» πάλι, τα νεύρα όλων τεντώνονται επικίνδυνα. Ο Διευθυντής περιφέρεται στο διάδρομο, δεν έχει πλέον γραφείο, το έχει προσφέρει μαζί με τον υπολογιστή του για τις «εγγραφές», για το σχολείο ρε γ@@@ώ το! Η ένταση ανεβαίνει, η πίεση προς εμας επίσης, αφού εισπράτουμε το θυμό των ανθρώπων. Ένας πατέρας μου επιτίθεται, «τι να κάνουμε κύριε, το Υπουργείο αποφάσισε αυτή τη διαδικασία». Μου απαντάει σε «γαλλικά», επανέρχομαι «σας παρακαλώ μη βρίζετε, εδώ είναι σχολείο», η ένταση ανεβαίνει και το επίπεδο των «γαλλικών» κατεβαίνει πολύ χαμηλά... Έξαλλος λέει «δεν θα φάω όλη την ημέρα εδώ, πήρα μία ώρα άδεια από τη δουλειά». Αποφασίζω να δώσω τη ...χαριστική ενημέρωση λέγοντας « θα έρθετε και την επόμενη εβδομάδα με τα απαραίτητα έγγραφα για να γίνει η εγγραφή κανονικά» για να εισπράξω «είστε για τα σίδερα αφού με κουβαλάτε στο σχολείο δυό φορές για μία εγγραφή»! Αποφασίζω να μην αναλάβω την ευθύνη για πιθανό εγκεφαλικό που θα πάθει και ΔΕΝ του λέω ότι το παιδί του μπορεί να μην βρεθεί σ’αυτό το σχολείο, αλλά σε όποιο άλλο αποφασίσει το Υπουργείο, αφού αυτό θα κατανείμει τους μαθητές. Έρχεται ο επόμενος γονέας, η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται και περιμένω πότε επιτέλους θα τελειώσει και αυτή η μέρα. Στο γραφείο με τους υπολογιστές μία συνάδελφος καταρρέει, λίγο νερό ρε παιδιά, το κυλικείο είναι κλειστό και οι ψύκτες δεν έχουν, αφού μέσα στο γενικό χαμό κανείς δεν θυμήθηκε να παραγγείλει. Στέλνουμε τη συνάδελφο για υποχρεωτικό διάλειμμα 15 λεπτών και συνεχίζουμε μέχρι τελικής πτώσεως ή μέχρι να εξυπηρετηθεί και ο τελευταίος γονιός. Έχουμε μέλλον μέχρι το βράδυ, άλλωστε πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να γίνει και η συνεδρίαση για την «αξιολόγηση» των υποψήφιων διευθυντών, ανάθεμα τις συγκυρίες ( τα «γαλλικά» αυτή τη φορά τα μιλάω εγώ, αλλά από μέσα μου). Φεύγω από το σχολείο αργά το απόγευμα, με τα νεύρα κουρελιασμένα, διαλυμένη από την ένταση και το θυμό των ανθρώπων για το χάος που προκάλεσε η «καινοτομία» του Υπουργείου. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω στις 05.30, έχουμε ακόμα Πανελλήνιες και επιτηρώ στην άλλη πλευρά της πόλης....

Τετάρτη 21/6/17: Χαίρομαι που επιτηρώ στις Πανελλήνιες, ας είναι και σχέδιο και ας σχολάσω...αύριο. Εδώ τουλάχιστον έχει ησυχία, δεν υπάρχουν φωνές, ούτε ένταση. Το σχολείο μου είναι πάλι εξεταστικό κέντρο, θα ανοίξει, λόγω σχεδίου, πολύ αργά και το απόγευμα θα επαναληφθούν όλες αυτές οι σκηνές που με κάνουν να ντρέπομαι για την κατάντια μας. Το βράδυ διαβάζω την καταγγελία της ΕΛΜΕ Πέλλας, το Υπουργείο έκλεισε τις ειδικότητες Τροφίμων σε όλο τον Νομό. Αλήθεια, ξέρει κανείς σε εκείνο το Υπουργείο τι παράγει ο Νομός Πέλλας, πόσα εργοστάσια μεταποίησης αγροτικών προϊόντων έχει και με τι ποσοστό συμμετέχει στις εξαγωγές της χώρας? Ψιλά γράμματα, το ζητούμενο είναι να κοπούν ειδικότητες αδιακρίτως, μνημονιακή υποχρέωση uber alles....

Πέμπτη 22/6/17: Το σύστημα πάλι ανοίγει στις 10.00, το σκηνικό επαναλαμβάνεται, η ένταση κυριαρχεί. Μέσα στο γενικό χαμό εμφανίζονται οι απόφοιτοί μου για να παραλάβουν πτυχία και απολυτήρια. Ξέρω ότι ως καλή εκπαιδευτικός πρέπει να τους εξυπηρετήσω, να τους συγχαρώ, να τους ευχηθώ για την επόμενη φάση της ζωής τους. Με βλέπουν αναστωμένη, «τι χαμός είναι αυτός κυρία» και αποφασίζουν να έρθουν άλλη μέρα «για να πούμε και δυό κουβέντες, κυρία». Παράλληλα, προσπαθώ να βρώ λύση για μιά μητέρα, της οποίας ο λογιστής λείπει εκτός πόλης και δεν μπορεί να πάρει τους κωδικούς της. Κάποιος της προτείνει να πάει στη ΔΟΥ, ίσως βρεθούν από εκεί. Τηλεφωνώ σε μία φίλη στην εφορία, «μην πάτε κυρία μου, η ΔΟΥ δεν έχει σχέση με τους κωδικούς σας». Αδιέξοδο. Με κοιτάζει κατάματα και ρωτάει « δηλαδή τώρα το παιδί μου θα μείνει άγραφο»? Κάποιος συνάδελφος της δίνει ένα τηλέφωνο στο Υπουργείο Παιδείας, το καλεί επί τόπου και τη βλέπω να καταρρέει, αφού της απαντούν « ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ στο πρόβλημά σας»!!! Φεύγει έξαλλη, κάνει αίτηση για νέο κλειδάριθμο για να βάλει νέους κωδικούς, θα δούμε αύριο την εξέλιξη.

Παρασκευή 23/6/17, τελευταία ημέρα του «εκσυγχρονισμού της ΤΕΕ»: Το σύστημα «σέρνεται» από την αρχή της ημέρας. Ελέγχω ονόματα όσων δεν βρήκα τη Δευτέρα, φοβάμαι μην μείνει κάποιος εκτός. Να τους ξανατηλεφωνήσω. Το εγχείρημα του τηλεφώνου αποδεικνύεται δύσκολο, δεν είναι αρκετά δύο τηλέφωνα για να εξυπηρετηθούμε όλοι. Επιστρατεύονται τα προσωπικά μας κινητά, κάποιος φωνάζει « όποιος έχει αρκετό δωρεάν χρόνο αυτός να πάρει τηλέφωνα», μάλλον η εποχή δεν ενδείκνυται για χειρονομίες που θα κοστίσουν ακριβά...Ενώ τηλεφωνώ στους «ξεχασμένους», έρχεται μαθήτρια της Β΄τάξης κλαίγοντας, αφού ανησυχεί που δεν απάντησε το Υπουργείο στο mail της, ενώ έκανε τη δήλωση μόνη της και νομίζει ότι θα μείνει άγραφη. Προσπαθώ να της εξηγήσω τη διαδικασία και με διακόπτει η εισβολή άλλης μαθήτριας, που έφτασε ασθμαίνουσα για να προλάβει τη δήλωση. Τη μαλώνω γιατί αφήνει τα πάντα τελευταία στιγμή και η απάντηση με κάνει να ντραπώ « Δουλεύω κυρία για το καλοκαίρι και αν έλειπα νωρίτερα θα με έδιωχναν». Είναι ήδη μεσημέρι και έρχεται η μητέρα του «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ στο πρόβλημά σας». Έχει νέους κωδικούς, αλλά το σύστημα δεν τους αναγνωρίζει. Φεύγει σε κατάσταση προ εγκεφαλικού, αναθεματίζοντας σχολείο, Υπουργείο και τη χώρα του παραλόγου. Βγαίνω έξω να πάρω νερό και για κακή μου τύχη συναντώ μια ομάδα μαθητών από το συστεγαζόμενο σχολείο. « Γιατί κυρία κλείσαν δυό ειδικότητες με ένα σωρό παιδιά? Εμείς πού θα πάμε τώρα, πρέπει με το ζόρι να αλλάξουμε ειδικότητα?». Στα μάτια τους απορία και πίκρα. Δεν μπορώ να κάνω άλλο από το να διαολοστείλω το σύστημα, από μέσα μου βέβαια, υπάρχουν και μαθητές που ακούνε...

Όσο περνάει η ώρα, νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει και το στομάχι μου να συσπάται. Στο μυαλό μου έρχονται οι εικόνες του 2013, από τον τότε «εκσυγχρονισμό» της ΤΕΕ. Παίρνω άλλη μία δόση αντιυπερτασικού και ακούω τον διευθυντή μου να λέει « υπομονή, το μαρτύριο θα τελειώσει σήμερα». Θέλω να ουρλιάξω ότι το μαρτύριο ΔΕΝ τελειώνει σήμερα, αλλά ΑΡΧΙΖΕΙ τη Δευτέρα, όταν ανακοινωθούν οι κατανομές μαθητών από το Υπουργείο, όταν κλειδώσουν οριστικά τα τμήματα, όταν κλείσουν σχολεία, όταν, όταν.....! Η φωνή μου δεν μπορεί να βγεί, το σώμα μου έχει μουδιάσει, χρειάζομαι επειγόντως αέρα, ΠΝΙΓΟΜΑΙ! Το 2013 ξανάρχεται, ντυμένο διαφορετικά, τώρα έχει και σποτάκι στην τηλεόραση, αλλά είναι ήδη ΕΔΩ...

Φεύγω από το σχολείο, θέλω να αναπνεύσω θαλασσινό αέρα, θέλω να σκεφτώ.

Περπατώ στην παραλία, βλέπω ξανά ΟΛΕΣ τις σκηνές της διαθεσιμότητας, τους αγώνες δύο χρόνων, τους προπηλακισμούς των ΜΑΤ, τα χημικά και το όργιο της πληρωμένης δημοσιογραφίας στα κανάλια. ΔΕΝ θέλω να θυμάμαι, αλλά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ. Γυρίζω σπίτι και ψάχνω τα «όπλα» μου: βρίσκω την πορτοκαλί σημαία μου από τον καιρό της διαθεσιμότητας και την ξεδιπλώνω. Το πορτοκαλί καπέλο επίσης θα μου χρειαστεί, αφού ο «εκσυγχρονισμός της ΤΕΕ» γίνεται πάλι κατακαλόκαιρο.

Το βράδυ συναντώ συναδέλφους, είναι όλοι κατάκοποι, ταραγμένοι και ανήσυχοι. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, το ραντεβού έχει ήδη κλείσει: Από Δευτέρα ξανά στον αγώνα, όπως στη διαθεσιμότητα. ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΠΟΙΟΣ? Άσε τους κυβερνώντες να θεωρούν πως θα πειστούμε ότι όταν κλείνουν σχολεία η παιδεία αναβαθμίζεται.

Εμείς πάλι στους δρόμους, «και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί», για να μπορούμε να κοιτάζουμε τους μαθητές μας στα μάτια και να μη ντρεπόμαστε που είμαστε δάσκαλοι.

Θεσσαλονίκη 24/6/2017

Μία πρώην «διαθέσιμη» και μελλοντική υπεράριθμη εκπαιδευτικός

ΕΠΑΛηλεκτρονικές εγγραφές