Και ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη…

13:16 13/3/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Και ενώ όλοι ή σχεδόν όλοι ασχολούνται με τα οφσάιντ και τα πέναλτι ο «διαιτητής» βγάζει κόκκινη κάρτα στην εκπαίδευση και σφυρίζει τη λήξη.

Τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης μία από τις σημαντικότερες δομές της εκπαίδευσης μας, κατακρεουργούνται με το πρόσχημα της αλλαγής ή της ανανέωσης.

Τα ΚΠΕ είναι δομές που δημιουργήθηκαν από το μηδέν, χάρη στο μεράκι των εκπαιδευτικών τους που δούλεψαν ατέλειωτες ώρες, απογεύματα, Σαββατοκύριακα, καλοκαίρια. Είχαν αδυναμίες τα ΚΠΕ; Είχαν. Προβλήματα; Είχαν. Αλλά αυτά, προσπαθείς

να τα διορθώσεις, σκύβεις πάνω από τα προβλήματα και τα λύνεις, δεν καταργείς!
Πιστέψτε με , είμαι 27 χρόνια στην εκπαίδευση, πουθενά αλλού δεν είδα τέτοια πρόσωπα, τέτοια χαμόγελα, τέτοια ικανοποίηση στα μάτια των παιδιών. Δίπλα στη λίμνη του Άγρα, κάτω από τον καταρράκτη Κάρανο, στο φαράγγι των λουτρών του Πόζαρ, στο μουσείο της Πέλλας. Εκεί τα είδα και εξακολουθώ να τα βλέπω. Με ήλιο, αέρα, χιόνι, βροχή, λάσπες, τα βλέπω. Χωρίς να βλέπει κανείς το ρολόι του αν ήρθε η ώρα να σχολάσει, εκπαιδευτικός ή μαθητής.

Προμελετημένο ήταν. Στημένο, πώς το λένε. Σικέ. Ξεκίνησε από το αν η θητεία σε ΚΠΕ αποτελεί διδακτικό έργο. ΟΧΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ, αποφάνθηκαν οι σοφοί. Ή καλύτερα αποτελεί μεν αλλά τόσο δα, λίγο.
Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει ένα παιδί έξω από την τάξη; Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει παίζοντας;
Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει παρατηρώντας με τα κιάλια του ταξιδιάρικα πουλιά που ξεκουράζονται ή ψάχνουν για τροφή ανάμεσα στα καλάμια;

Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει μετρώντας το διαλυμένο οξυγόνο στα θερμά και στα κρύα νερά ώστε να ανακαλύψει αν ζουν ψάρια και άλλοι οργανισμοί και σε τι συνθήκες διαβιώνουν.

Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει συνοδεύοντας τους ήχους του νερού με μουσικά όργανα φτιαγμένα από καθημερινά απορρίμματα που επαναχρησιμοποιήθηκαν;

Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνει όταν τριγυρνά σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους ερευνώντας τα βιοκλιματικά σπίτια των αρχαίων Ελλήνων και το πολεοδομικό σύστημα των πόλεών τους;

Α, πα πα, δεν είναι πράγματα αυτά. Το παιδί θέλει τάξη και βιβλία, ορθογραφίες κι αντιγραφές, να μαθαίνει απνευστί ονόματα ποταμών λιμνών και βουνών κι ας μην τα δει ποτέ, αρκεί να ξέρει τα ονόματά τους. Να παπαγαλίζει στην ιστορία την άλωση της Τριπολιτσάς, τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, και να βρίσκει στο τέλος το αποτέλεσμα. Νικήσαμε 1-0. Χάσαμε 2-1. Ισοπαλία.

Και ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη.

Γιατί τα παιδιά από την Κάρπαθο που λένε το νερό νεράκι να έρθουν στην Έδεσσα την πόλη των νερών; Για να ευαισθητοποιηθούν στο πώς διαχειρίζεται κανείς το νερό; Δεν χρειάζεται.

Γιατί τα παιδιά από τη Χίο να τριγυρίζουν στις πλαγιές του Ολύμπου ανάμεσα σε σπάνια αγριολούλουδα. Για να ανακαλύψουν τον μοναδικό μας θησαυρό, την ελληνική φύση; Δεν χρειάζεται.

Γιατί τα παιδιά από την Κρήτη να περιηγηθούν σε παραδοσιακούς οικισμούς που χτίστηκαν με σεβασμό στο περιβάλλον αλλά και στους ανθρώπους; Δεν χρειάζεται.

Κι εσύ μια κοιτάζεις την ομάδα σου που είναι εταιρεία κι όχι ομάδα πια. Ομάδα ήταν κάποτε. Όταν οι άνθρωποι έπαιζαν ποδόσφαιρο για τη χαρά και μόνο. Κοιτάζεις την ομάδα, τον διαιτητή, τον πρόεδρο και δεν κοιτάζεις το παιδί σου, τα παιδιά σου, τα παιδιά μας. Που χάνουν τη μοναδική τους ευκαιρία να μυρίσουν, να γευτούν, να παρατηρήσουν, να παίξουν, να μάθουν, να ζήσουν.

Και ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη… Κι εμείς, οι εκπαιδευτικοί των ΚΠΕ, βιρτουόζοι του είδους, με τεχνογνωσία και τόση αγάπη για το άθλημα, μένουμε για πάντα στον πάγκο. Κρίμα…

Θοδωρής Παπαϊωάννου
και οι λοιποί «αθλητές» του πάγκου, εκπαιδευτικοί της Παιδαγωγικής Ομάδας του Κ.Π.Ε Έδεσσας Γιαννιτσών

Κ.Π.Ε Έδεσσας Γιαννιτσών