Και ξένοι και δειλοί

08:30 16/10/2013 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: "deserter"

Και ξένοι και δειλοί.

Έχει κοντά 30 χρόνια που "δραπέτευσα" απ' το "φρενοκομείον" της Ελλάδας. Καθηγητή δευτεροβάθμιας με σπούδασε η "ψωροκώσταινα", κατόπιν με "προίκισε"
με τας συνήθεις "ποινάς" στρατιωτικής θητείας στη "Γκατζωλία" σε "τάγμα ανεπιθυμήτων" επί 22 δύσκολους μήνες, και "κλωτσοπατινάδας" στα γυμνάσια της περιφέρειας ως αναπληρωτή.

Ξέφυγα απ' τη "μιζέρια" του δημοσιοϋπαλληλικού "τέλματος" όπως νόμιζα, που με καταδίκαζε

ως επιστήμονα και ως άνθρωπο. Και αυτά σε μια εποχή που το να είσαι δημόσιος υπάλληλος ήταν το όνειρο του νεοέλληνα γονιού. Παραδόθηκα στη "διεθνή" αγορά εργασίας σε ένα καπιταλιστικό "παράδεισο" ανταγωνισμού και "ισότητας ευκαιριών". Η ξενιτειά μούδωσε εμένα του "ξένου" μια θέση στο ερευνητικό, επαγγελματικό, οικονομικό γίγνεσθαι ενός διεθνούς και ανταγωνιστικού "σουπερ-μάρκετ" ιδεών. Κουτσά-στραβά τα κατάφερα.

Στην πραγματικότητα, η ξενιτιά με καλωσόρισε, όπως και εκατομμύρια επιστήμονες από "αναπτυσσόμενες" χώρες, όπως η Ελλάδα. Οι νέες μας "πατρίδες", με χαρά μας έδωσαν απλόχερα τα πάντα (με το ανάλογο τίμημα, φυσικά). Χώρες με οργάνωση και μέθοδο, αγγλοσαξωνική κυρίως πειθαρχία και "δημοκρατία", βασισμένα στην "πολυ-πολιτισμικότητα" και στο κράμα εθνοτήτων. Εμένα, όπως και άλλους "μορφωμένους", μας χρησιμοποίησε έξυπνα το σύστημα. Μας πήρε "ξένους" και μας ενέταξε ως δυναμικές μονάδες στην κοινωνία του, μας έδωσε τα απαραίτητα υλικά εφόδια και μας απάλλαξε απ' τη καθημερινή φθορά που επιφέρουν αενάως ανακυκλούμενα προβλήματα όπως αυτά που ταλανίζουν την "ψωροκώσταινα" (υλική ευμάρεια, αξιοπρεπή διαβίωση ως έντιμων φορολογούμενων, μελλοντική ανέλιξη και ισότητα ευκαιριών για τη νεα γενιά με γνωστούς και διαφανείς κανόνες ανέλιξης). Αυτά τα κράτη, χωρίς να έχουν τη κουλτούρα ή την ιστορία που έχει η Ελλάδα μας, έχουν καταφέρει να συμμαχήσουν με τον πολίτη αντί να στέκονται αενάως απέναντί του. Προσφέρουν τα βασικά κοινωνικά αγαθά, δηλαδή αυτά που σέβονται την αξιοπρέπεια του πολίτη και του ανθρώπου και δεν τον απο-ξενώνουν.

Η Ελλάδα πού βρίσκεται σ'όλα αυτά; Η Πατρίδα μας ήταν η μάνα που μας "πέταξε" ξένους σε κάποια ξέρα να πεθάνουμε της "πείνας" (πες το αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών, δικαιοσύνη). Τυχερές όλες αυτές οι χώρες που μας "αγόρασαν" κοψοχρονιάς, εμάς που η "ψωροκώσταινα" μας έθρεψε, μας σπούδασε, μας περίθαλψε (με το όποιο "κουτσό" υστέρημα του κρατικού κορβανά) τις δύσκολες και δίσεκτες χρονιές, τα "πέτρινα χρόνια" του μεταπολέμου. Χαρά σ' αυτές τις χώρες που μας "χρησιμοποίησαν" σοφά, ώστε να εκπαιδεύσουμε, να περιθάλψουμε, να ερευνήσουμε, να αυγατίσουμε στα "ξένα" συστήματα παιδείας, υγείας, έρευνας. Τζάμπα επιστήμονες, ποιος δεν τους θέλει;

Όμως, ξένος ήμουν εντός και εκτός, και ξένος παρέμεινα. Ίσως επειδή ανέκαθεν είχα την αίσθηση πως "δραπέτευσα" από ένα πλοίο που βουλιάζει. Με αγωνία μάθαινα για τη "συνήθη" πορεία των παλιών συμμαθητών, των φίλων, των συγγενών: Μια δύσκολη πορεία να εξασφαλίσουν τα βασικά αξιοπρεπή στάνταρ ζωής αγωνιζόμενοι για μια "ευνομούμενη" πολιτεία (αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών, δικαιοσύνη). Με θλίψη στην αρχή, με τρόμο αργότερα, διαπίστωνα πως εγώ ήμουν μεν ξένος, αλλά "τυχερός ξένος": Ναι, τους είχα "παρατήσει" στην μοίρα τους με τη φυγή μου, εγώ και χιλιάδες άλλοι που αφήσαμε το πλοίο στην τύχη του. Αντί να καθήσουμε μαζί τους να πολεμήσουμε, να συμβάλλουμε με τις γνώσεις και τη νεοαποκτηθείσα εμπειρία μας, εμείς "πλουτίζαμε" και "ευτυχούσαμε" στα εξωτερικά. Στα έρμα τα ξένα, όπου μας οδήγησε η ίδια αναξιοκρατία, ανισότητα ευκαιριών, αδικία, που τώρα διώχνουν χιλιάδες και χιλιάδες νέους με όνειρα σαν τα δικά μας τότε, για αναζήτηση καλύτερης τύχης "στις αμμουδιές του κόσμου".

Ναι, εμείς, κιοτέψαμε και "την κάναμε" από μια Ελλάδα που φαινομενικά "ευημερούσε" στη δεκαετία του '80 και "πλουτίσαμε" τους "ξένους". Ήμασταν και ξένοι και δειλοί, που δεν τολμήσαμε να μείνουμε κοντά στους αγαπημένους μας, τους φίλους, τους συναδέλφους και να παλέψουμε για τα όνειρά μας εκεί, στη γενέτειρα, τη ποτισμένη απ' το αίμα των ηρώων. Όσους μείναν, τους κατάπιε το σύστημα, και τους ξέρασε απάνθρωπους, αδιάλλακτους, ανθρωποφάγους, αναξιοπρεπείς, χαμερπείς, ξένους δηλαδή. Πάντοτε σαδιστικό και απάνθρωπο το κράτος, φτιαγμένο για τους λίγους τους "τυχερούς" απέναντι στον πολίτη (τον έρμο τον πολίτη που δεν έχει "μέσον", δεν είναι "λαμόγιο", και γενικώς "πάει με το σταυρό στο χέρι").

Όμως, δεν είμαστε περήφανοι που "καταφέραμε" να αναδειχτούμε στα "ξένα". Ξένους μας ήθελε η "ψωροκώσταινα" και δική μας επιλογή ήταν να παραμείνουμε ξένοι εντός και εκτός Ελλάδος. Ξένοι εντός Ελλάδος, γιατί στη καρδιά μας είμαστε οι "deserters" δηλαδή, οι λιποτάκτες της Πατρίδας. Οι μεγάλοι απόντες στη φωτογραφία των επαγγελματικών και προσωπικών στιγμών, αγαπημένων, φίλων και συναδέλφων. Ξένοι εκτός Ελλάδος, παρά το ότι την ξενιτειά την "πλουτίσαμε" με τις ελληνικές μας γνώσεις, κουλτούρα, ανθρωπισμό, δημοκρατία, αξίες, φιλότιμο.

Εμείς, οι ξένοι, οι δειλοί, πονάμε ακόμη για τη "φυγή" μας, και χρωστάμε τα πάντα σ' αυτούς που αφήσαμε πίσω να κρατούν ζεστή τη θέση μας στη "πολεμίστρα" της διεκδίκησης αξιοπρεπούς επαγγελματικής, κοινωνικής και οικογενειακής ζωής. Κουράγιο αδέρφια, συνάδελφοι, συμπατριώτες. Αν δικαιούμαστε να σας δίνουμε εμείς κουράγιο, οι ξένοι, οι δειλοί, που "την κοπανήσαμε" από κοντά σας για να "πλουτίσουμε" στην (και την) ξενιτειά. Κουράγιο. Δεν χάθηκε τίποτε ακόμα.

Ετικέτες: deserter Tweet Share on

View the discussion thread.