Καθώς αδειάζουν τα θρανία

11:45 24/6/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Νίκη Τρουλλινού

Οδηγώ πολύ πρωί και ανατολικά. Περίεργος ο προορισμός και προσπαθώ να μην κάνω λάθος στον κόμβο της Εθνικής: Αμερικάνικη Βάση Γουρνών. Πρώην. Τονισμένο το «πρώην». Ευτυχώς έχω παρέα τους συνειρμούς.

Χίλια εννιακόσια τόσο ήρθαμε με τα πόδια, ύστερα με μηχανές, ήταν η ωραιότερη και τα μαλλιά στον άνεμο, και με αυτοκίνητα, ήρθαμε με έρωτες και με παιδιά – τα συνθήματα μόνο δεν άλλαζαν, πάντα ίδια, «έξω οι βάσεις του θανάτου» – με κεφαλαία γράμματα, παρακαλώ, και άλλα παρεμφερή.

Παλαιικές

ντουντούκες, πανό και λάβαρα. Στην πύλη πάντα στρατιωτική αστυνομία Made in USA, κάμερες να καταγράφουν, μουσικές δικές μας μ’ όση δύναμη έχουν οι παλιές μικροφωνικές.

Και η κούραση ανακατεμένη με ερωτήματα και μια παράξενη πίστη να απαντάει: θα φύγουν.

Προλαβαίνω να δω στον καθρέφτη τα σχεδόν λευκά μου μαλλιά και φτάνω στην πύλη. Δεν υπάρχει στρατός, ούτε αστυνομία, ούτε συρματοπλέγματα. Είσοδος ελεύθερη.

Αχτένιστες μαμάδες να κατεβάζουν από το αυτοκίνητο τα μικρά τους και αγουροξυπνημένοι έφηβοι σε λεωφορεία που παρκάρουν.

Παρκάρω κι εγώ, ρωτάω με αγωνία: Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου; Ακολουθώ το χέρι, περνάω πόρτες, διασχίζω διαδρόμους, είμαι πια στην τάξη.

Πάνω στα θρανία περιποιημένα χέρια για δύο πιάνα, κιθάρες, σαξόφωνο και κρουστά, κιθάρες πάλι, κι ένα βιολί. Παιδιά δικά μας, παιδιά από τα ξένα, ίσα όλα μπροστά στις νότες.

Πρώτη διδακτική ώρα, νυστάζουν κι αρχίζει η κουβέντα. Τι είναι λογοτεχνία; Τι είναι έμπνευση; Γιατί γράφουμε; Τι διαβάζουμε; Ποιος ήταν ο Τολστόι; Α! τον ξέρετε τον Μάριο Χάκκα; Τι μόδα κι αυτή της δημιουργικής γραφής, το τροπάρι το δικό μου, «διαβάστε, διαβάστε, αγαπήστε το βιβλίο...» Και ο Χατζής ο Δημήτρης και ο σαλός ο Βιζυηνός. Τον ξέρετε τον Χεμινγουέι; Μα εσείς είστε σαΐνια…

Η νεανική φωνή με βρίσκει πισώπλατα: «Μετανιώσατε, κυρία;» Ξαφνιάζομαι. Δεν περιμένω μια τέτοια ώριμη ερώτηση.

Απροετοίμαστη – γυρίζω πρόσωπο με πρόσωπο. Απόλυτη σιωπή. Μύγα να πετάξει θα την ακούσουμε. «Το θέμα είναι τώρα τι λες» μουρμουρίζω ενδόμυχα, μα είναι ντροπή να καταφύγω στον Ποιητή.

Τα παιδιά περιμένουν, η φιλόλογος με κοιτάζει σχεδόν πυρετικά, «μετανιώσατε, αγαπητή μου;» με ρωτούν και τα δικά της μάτια.

Μουσικό Σχολείο, πρώην Αμερικάνικη Βάση Γουρνών και η φωνή μου έρχεται από μακριά. «Κάποτε έλιωσα τόσα παπούτσια να διαδηλώνω σε τούτα και άλλα μέρη. Ωραία ήταν. Και τώρα ακόμα πιο ωραία να βλέπω τις φατσούλες σας σκυμμένες στη Λογοτεχνία».

Ανοιξα την πόρτα κι έφυγα, τρέχοντας σχεδόν, ντράπηκα να συμπληρώσω τι δώρο ήταν η ερώτησή τους και πόσο τη χρειαζόμουν.

Πηγή: Νίκη Τρουλλινού - Εφημερίδα των Συντακτών

Ετικέτες: Μουσικό Σχολείο ΗρακλείουσχολείαμαθητέςλογοτεχνίαμουσικήΗράκλειοΚρήτη