Κοινοτοπίες - Κατακερματισμός, του Πάνου Ντούλα

07:28 1/4/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ

#35

του Πάνου Ντούλα,

[e-mail],

Καθηγητή Αγγλικών,

Κόρινθος,

31/03/2014

Κατακερματισμός

Πήρα το ΒΗΜΑ χτες κι ένιωσα περίεργα: οι συντάκτες είτε λένε συνειδητά αναλήθειες είτε πραγματικά έχουν άλλες παραστάσεις από μένα. Αν ισχύει το πρώτο, δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα. Τι γίνεται, όμως, αν ισχύει το δεύτερο;;;

Έχω παρατηρήσει ότι μια από τις συνέπειες του Μνημονίου

ήταν η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων στην ελληνική κοινωνία που με τη σειρά της έφερε διεύρυνση του υλικού χάσματος, ακόμη και στα καθημερινά πράγματα. Όταν περπατάς στο Χαλάνδρι πλέον, νιώθεις εντελώς διαφορετικά από όταν περπατάς στο Μενίδι: ακόμη κι η τιμή στο Club των Goodies είναι διαφορετική. Η όποια ενιαιότητα άρα και διαπερατότητα της ελληνικής πόλης εξαφανίζεται.

Όμως, νομίζω ότι είναι και κάτι άλλο: παλιά η ενημέρωση ήταν ενιαία. Άκουγες πχ το Χατζηνικολάου (κι ακούμε πιο παλιά την ΕΡΤ) στην τηλεόραση κι ήξερες ότι όλοι λίγο-πολύ είδαν χτες το βράδυ τις ίδιες ειδήσεις για τις οποίες μιλούσες στη δουλειά.

Τώρα, το Διαδίκτυο 2 (δηλ Youtube, Facebook, Twitter, κτλ) έχει επιτρέψει πλέον στον καθέναν να "κατασκευάζει" το προσωπικό του Δελτίο Ειδήσεων μέσα από αυτήν την τεράστια ποικιλία. Εάν πχ στην Timeline σου έχεις μόνο ομοϊδεάτες σου, είναι λογικό, αργά ή γρήγορα, να διαμορφώσεις μια συγκεκριμένη αντίληψη της πραγματικότητας.

Το φαινόμενο αυτό οι Αμερικανοί το ονόμασαν "bubble reality" (=η πραγματικότητα που ζεις μες στη φούσκα σου) και το παρατήρησαν για πρώτη φορά πολύ έντονα στις Προεδρικές Εκλογές του 2012. Υπήρχαν εκατομμύρια Ρεπουμπλικάνοι που, έχοντας πειστεί από τα κανάλια ενημέρωσής τους (το τηλεοπτικό Fox αλλά και τα δεξιά ράδιο, ιστολόγια, κτλ) ότι θα βγει ο Ρόμνι, πάθανε κυριολεκτικά ΣΟΚ όταν είδαν τα αποτελέσματα τα οποία βασικά ήταν ψιλο-φυσιολογικά για όσους είχαν τα μάτια ανοιχτά.

Εγώ πάλι το φαινόμενο bubble reality το νιώθω φοβερά έντονο κάθε μέρα όταν πάω για δουλειά στην Κόρινθο: κάθε φορά που φτάνω εκεί, είναι σα να μπαίνω σε μια άλλη χώρα από την Αθήνα, όπου ο κόσμος απλά τυχαίνει να μιλάει ελληνικά. Με βοηθάει, βέβαια, να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και στην άλλη πλευρά αλλά συνειδητοποιώ και με έναν άλλον τρόπο, κάθε μέρα που περνάει, το πώς έχει θρυμματιστεί η ελληνική πραγματικότητα, η συνείδησή μας ως ενιαίου λαού κι άρα κι η συλλογικότητά μας.

Από δω και πέρα, θα βλέπεις απεργίες που θα αφορούν λίγους, εκλογικά αποτελέσματα εκτός κάθε πρόβλεψης αλλά πιο ταξικά, μονοθεματικά κόμματα, κτλ. Βασικά, είναι θλιβερό αλλά μάλλον πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ πλέον στην τηλεόραση που προσπαθεί να συγκρατήσει κι άρα να συγκροτήσει μια ενιαία (συστημική προφανώς) αντίληψη της πραγματικότητας για όλους μας.

Tags: Πάνος Ντούλας Tweet

View the discussion thread.