Μεταφράζοντας τα κακώς κείμενα! της Ειρήνης- Πασκουαλίτα Κότσιφα

09:41 21/7/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Εννιά το πρωί βρίσκομαι ήδη στον ηλεκτρικό και κατευθύνομαι προς Μοναστηράκι προκειμένου να φτάσω στο μεταφραστικό τμήμα. Ο υδράργυρος έχει φτάσει στους 38 βαθμούς νιώθω σα ψημένο κοτόπουλο, αλλά επειδή τρομάρα μου είμαι και ‘νιάτο’ δε μασάω κι έτσι ενώ θα’ πρεπε να

πάω να ‘πνιγώ’ στη θάλασσα, προτίμησα να ‘πνιγώ’ στη μιζέρια που επρόκειτο ν’ ακολουθήσει. Για άλλη μια φορά έζησα σκηνές απείρου κάλλους, όχι παράπονο δεν έχω απ’ τους τυχερούς είμαι. Όμως για να σας βάλω κι εσάς, φίλοι μου, στο κλίμα πρέπει να σας πω ότι τα τελευταία χρόνια το μεταφραστικό τμήμα κατακλύζεται από χιλιάδες κόσμο με απώτερο σκοπό φυσικά την έξοδό του από τη Χώρα, για τους προφανείς και μη λόγους. Επόμενο λοιπόν, οι ουρές που σχηματίζονται να είναι τρομακτικές. Επίσης, όλοι γνωρίζουμε, ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, ότι τους καλοκαιρινούς μήνες οι υπηρεσίες υπολειτουργούν κι εκεί που δούλευαν τέσσερις τώρα σε εξυπηρετεί ένας. Μέχρι εδώ καλά. Ακόμη γνωστό είναι, καλώς ή κακώς( δε θα σταθώ στο αν θα πρεπε να’ ναι έτσι ή όχι, ούτε θα προτείνω λύσεις απλώς αναφέρω τα δεδομένα ως έχουν), ότι ο έλληνας υπάλληλος δεν έχει μάθει ν’ απαντά σε ερωτήσεις- πώς το λένε δεν ξέρει! Επομένως παίρνεις τα μέτρα σου και δε ρωτάς τι, πώς και γιατί, το ψάχνεις μόνος σου (πιο πολλά θα καταλάβεις) και πηγαίνεις μετά σ’ αυτούς να κάνεις τη δουλειά σου, ώστε να μην καθυστερείς με τις ώρες και τους πισινούς σου. Νομίζω, φίλοι μου, ότι πρόκειται για καταστάσεις, που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βιώσει και κάπως υποψιαζόμαστε τι να περιμένουμε, έτσι δεν είναι; Αμ όχι! Όπως φάνηκε τελικά δεν ήταν και τόσο γνωστά, γιατί; Γιατί σ’ αυτή την αθάνατη Χώρα όλοι έχουμε μάθει να στρουθοκαμηλίζουμε και πάντα κάποιος επιθυμεί να κλέψει την παράσταση( και τελευταία μ’ έναν τσαμπουκά που μάλλον έχει κουράσει)- εκεί να μπει μπροστά (με ή χωρίς λόγο), απλώς να κάνει το σόου του. Επανέρχομαι όμως. Πράγματι λοιπόν, η ουρά ήταν πολύ μεγάλη και πράγματι μόνο μια κοπελίτσα υπήρχε για να μας εξυπηρετήσει, (η οποία να σημειώσω ότι κυριολεκτικά δεν είχε σηκώσει κεφάλι, γιατί συνήθως τασσόμαστε κατά των γραφειοκρατών, αλλά στην περίπτωση αυτή κάτι τέτοιο δεν ίσχυε). Ε, δεν πειράζει λέω κι έκατσα να περιμένω υπομονετικά να’ ρθει η σειρά μου. Λίγα λεπτά θέλησαν μόνο για να ξεκινήσει και το θέατρο του παραλόγου, για να μη σας πω το τι βεντάλια βγήκε, τι χαρτοπετσέτες και κακό και το τι ξεφυσήματα υπήρξαν (άστα να πάνε όλοι γεροδεμένοι και με αντοχές, κανένα ψοφίμι…) . Βλέπετε εκεί που μεγαλώσαμε, στο χωριό μας δηλαδή, είχαμε από ’κείνα τα μαραφέτια- να δεις πως λέγονται, τα air condition και πέντε- έξι να μας κάνουν αέρα, οπότε φυσικό τώρα να μας κακοφαίνεται η καλοκαιρινή ζέστη άνευ τεχνητών εξαρτημάτων (λογικό όμως κι αυτό, γιατί άμα έχεις καταντήσει τεχνητός εσύ ο ίδιος, τον τεχνητό τρόπο ζωής θ’ ακολουθήσεις). Αχ και βαχ λοιπόν!( παρεμπιπτόντως πρέπει