Νεοελληνική Γλώσσα: «ο μεγάλος ασθενής» των Πανελληνίων

08:15 10/9/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Σεπτέμβριος πια και καθώς ο «μεταρρυθμιστικός» οίστρος του κυρίου υπουργού Παιδείας είναι εν εξελίξει, μια συζήτηση για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, ίσως, φαντάζει άκαιρη∙ επειδή, όμως, οι προβληματισμοί που θα αναπτύξουμε στο παρόν κείμενο έγιναν ήδη κατά τη διάρκεια των Εξετάσεων και απλώς περιμέναμε να καταλαγιάσει η ένταση των αποτελεσμάτων, αλλά και να πάρουμε απόσταση από τα πράγματα, θεωρήσαμε καλό να προχωρήσουμε στη σύνταξή του.

Oι επισημάνσεις αφορούν τον «μεγάλο

ασθενή» των Πανελληνίων, τη Νεοελληνική Γλώσσα:

1) Το δοθέν κείμενο ήταν «κόψε-ράψε» δύο επιφυλλίδων, γεγονός που αλλοίωνε εξόφθαλμα την προθετικότητα του συντάκτη τους και κατ’ επέκταση δυσχέραινε την επαρκή κατανόηση του κειμένου.

2) Στο ερώτημα Β4 :

α) η χρήση του όρου παθητική φωνή είναι εσφαλμένη και έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο όρος παθητική σύνταξη ή παθητική διάθεση.

β) η ενδεικτική απάντηση στο Β4β περιελάμβανε τρία στοιχεία (έμφαση στην ενέργεια του ρήματος/ απόκρυψη του υποκειμένου, ακαδημαϊκός/ επιστημονικός/ δοκιμιακός λόγος, απρόσωπο/ αποστασιοποιημένο ύφος), από τα οποία μόνον το πρώτο αναφέρεται στα σχολικά εγχειρίδια σχετικά με τη λειτουργία/ ρόλο της παθητικής σύνταξης. Πού θα έβρισκαν οι μαθητές τα υπόλοιπα; Ο νοών νοείτω. Την απάντηση άλλωστε την έδινε και ο ίδιος ο Μαρωνίτης στο κείμενό του.

3) Στην παραγωγή λόγου (Γ):

α) τη βασική επισήμανση για το ύφος του παραγόμενου κειμένου («αναμένουμε ύφος σοβαρό, χωρίς στοιχεία προφορικότητας, ανάλογου του μέσου δημοσίευσης») τη θεωρούμε περιττή και ίσως παραπλανητική. Ποιο είναι το σοβαρό ύφος για ένα άρθρο σχολικής εφημερίδας που θα γράψουν δεκαεπτάχρονοι; Από πότε ένα άρθρο δεν μπορεί να έχει στοιχεία προσωπικού και εξατομικευμένου λόγου; Πώς γράφουν όλοι οι έγκριτοι αρθογράφοι των οποίων τα κείμενα διαβάζουμε καθημερινά;

β) Στις οδηγίες για την αξιολόγηση του περιεχομένου για πρώτη φορά η πληρότητα του κειμένου απαιτούσε οπωσδήποτε την επαρκή ανάπτυξη τριών θεματικών αξόνων σε κάθε ζητούμενο. Μπορεί να μας πει κάποιος σε ποιο «πρωτόκολλο» συγγραφής άρθρου αναφέρεται κάτι τέτοιο; Ή με ποια αντίληψη η τεκμηριωμένη και σε βάθος ανάπτυξη δύο αξόνων – προκειμένου μάλιστα ο μαθητής να μην υπερβεί το όριο των λέξεων- μπορεί να θεωρείται ανεπάρκεια περιεχομένου; Κι αν είναι έτσι, γιατί οι θεματοθέτες δε συμπεριέλαβαν στη διατύπωση του θέματος ότι ζητούν τρεις θεματικούς άξονες σε κάθε ερώτημα;

Οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν αποτελούν μέρος μιας αναίτιας καχυποψίας και άρνησης για ό,τι συμβαίνει, αλλά οι φιλόλογοι οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε το Δημόσιο Σχολείο, τους μαθητές μας, το πολύπαθο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Το πώς διδάσκεται και εξετάζεται το μάθημα αυτό πρέπει να γίνει αντικείμενο προβληματισμού και επιστημονικής τεκμηρίωσης, χωρίς προκαταλήψεις και κυρίως χωρίς ταμπού.

Το Δ.Σ του Συνδέσμου Φιλολόγων Καβάλας

Σύνδεσμος φιλολόγων Καβάλαςνεοελληνική γλώσσα