Ο κινηματογράφος πάει εκλογές

15:43 11/1/2015 - Πηγή: Alfa Vita

Για να είμαστε και επίκαιροι, αλλά και για να εξετάσουμε ποιος μιμείται ποιον στην ζωή και την Τέχνη, θα διαλέξουμε μερικές ταινίες με βασικό θεματικό κέντρο τις εκλογές (κάθε είδους). Προσφέρονται για κινηματογραφική ολοκλήρωση κάποιας βραδιάς πολιτικών διαξιφισμών, μάλλον δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για πολιτικά συμπεράσματα και, όπως πάντα, ίσως ξεχάσουμε κάτι, οπότε μπορείτε να το επισημάνετε δηκτικά στα σχόλια.

Είναι ομολογουμένως μια αρκετά δύσκολη κατηγορία, ενώ το γενικό πλαίσιο των εκλογών μπορεί να

το συναντήσει κανείς σε αναρίθμητες καλές ταινίες, οπότε για να τις διαλέξουμε θα πρέπει να είναι η βασική θεματική της πλοκής. Δηλαδή με άλλα λόγια θα αποκλείσουμε αναγκαστικά μια εκπληκτική ταινία που έχει το θέμα των εκλογών στο background (το σκάνδαλο Watergate του Nixon) αλλά ωστόσο την προτείνουμε για κάθε σινεφίλ: Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου (All the President’s Men) με τον Robert Redford, τον Dustin Hoffman και το ‘’Βαθύ Λαρύγγι’’ (όχι το original, αυτό του πληροφοριοδότη) του Alan Pacula.

Επίσης θα μείνουμε στα αμιγώς κινηματογραφικά, και θα αποφύγουμε τον ‘’νέο κινηματογράφο’’ της συνδρομητικής τηλεόρασης, που προσφάτως μας χάρισε ένα ανεπανάληπτο πολιτικό θρίλερ, το γνωστό House of Cards με τον Kevin Spacey στον ρόλο της ζώης του (που έμελλε να είναι στην μικρή οθόνη, όπως για αρκετούς άλλους. Βλ. και True Detective). Δεν θέλουμε να παρασύρουμε κάποιον/α προεκλογικά στον εθισμό που λέγεται ‘’τηλεοπτική σειρά’’ (η συγκεκριμένη είναι επικίνδυνη για ξενύχτια) αλλά, House of Cards, όποιος δεν το έχει δει χάνει.

Τέλος, προσπαθήσαμε να βρούμε και ταινίες που να σχετίζονται κάπως με την δική μας εκλογική αναμέτρηση (είναι πολύ διαφορετικός άλλωστε ο χαρακτήρας της εκλογικής μάχης στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου περιορίστηκε η διαλογή) αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Τρεις μόνο ταινίες βρέθηκαν που να μπορούν να αποδώσουν το κλίμα της Ελλάδας τον Ιανουάριο του 2015:

2012, του Ronald Emmerich. Εδώ μια ανθολογία σκηνών για το πώς περιγράφεται η κατάσταση μετά τις 26 του μήνα.

Το απόλυτο cult, η Πράσινη Γλίτσα (Green Slime) κάπου στα μέσα του ’60: https://www.youtube.com/watch?v=0HJlJL6m4aU

Και φυσικά, στα πλαίσια μίμησης ζωής και τέχνης, η μόνη ταινία που έρχεται στο μυαλό μετά από κάθε τηλεοπτική εμφάνιση της Σοφίας Βούλτεψη. Η ταινία υπάρχει ολόκληρη στο youtube, μας έρχεται από την εκπληκτική σε cult παραγωγή δεκαετία του ’50, και λέγεται The Giant Claw.

Όπως και να έχει, ιδού μια τελείως υποκειμενική λίστα ταινιών με βασικό θέμα τις εκλογές:

5. Election (1999), του Alexander Payne. Η γενιά του MTV πάει σε εκλογές στο κολλέγιο και φτιάχνει μια πανέξυπνη κωμωδία που ανέδειξε αρκετούς ηθοποιούς και καυτηρίασε μπόλικα πρόσωπα και καταστάσεις στον αμερικάνικο πολιτικό κόσμο. Περιλαμβάνει κατέβασμα αφισών, προεκλογικές ομιλίες σε γήπεδα μπάσκετ και debate. Και αρκετή αμερικανιά, φυσικά.

4. ΝΟ (2012), του Pablo Larrain. Μια πρόσφατη συμπαραγωγή Χιλής, Μεξικού και ΗΠΑ, όπου παρακολουθεί (με όρους θρίλερ) την προσπάθεια ενός νεαρού διαφημιστή να κερδίσει το δημοψήφισμα εναντίον του Πινοσέτ (να μείνει στην εξουσία για άλλα 12 χρόνια) κόντρα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες στην Χιλή το 1988. Ο Gael Garcia Bernal μετά τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας σε άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση και μια εξαιρετική ταινία για την Ιστορία της Χιλής και όχι μόνο.

3. Bulworth (1998), του Warren Beaty. Γνωστός ριζοσπάστης και αντικομφορμιστής στο χώρο του Hollywood (ήταν και στο Reds) ο Beaty κατασκευάζει και πρωταγωνιστεί σε μια εμπνευσμένη σάτιρα για έναν πρωην σοσιαλιστή Γερουσιαστή που για να ξαναβγεί κάνει σειρά υποχωρήσεων και συμβιβασμών. Μόνο που στην κατάθλιψή του κάνει μια γερή ασφάλεια ζωής, βάζει να τον σκοτώσουν, και αρχίζει να καπνίζει μαριχουάνα και να μιλάει από την καρδιά του: Everybody let’s fuck everybody until we are all the same colour. Βέβαια, η ριζοσπαστική αφύπνιση θα τον κάνει ξανά φαβορί- μόνο που εκκρεμεί μια δολοφονία. Όλα αυτά και πολλά ακόμα σε μια πολύ καυστική σάτιρα του πολιτικού συστήματος της αμερικής.

2. Milk (2008), του Gus Van Sant. Η αληθινή ιστορία του Harvey Milk (σε εξαιρετική ερμηνεία του Sean Penn), του πρώτου ανοιχτά gay και ακτιβιστή για τα δικαιώματα των gay πολιτικού που εκλέχτηκε στο San Francisco. Όπως όλες οι αμερικάνικες βιογραφίες είναι λίγο ακαδημαικό, αλλά σώζεται από τις δυνατές ερμηνείες και την εξ’ίσου δυνατή αληθινή ιστορία στην οποία βασίζεται.

1. Wag the Dog (1997), του Barry Levinson. Υποτιμημένη και μάλλον αναίτια ξεχασμένη, αυτή η σάτιρα έδεσε εκπληκτικά με την ύστερη θητεία του Bill Clinton και φυσικά ένωσε δυο χαρισματικούς ηθοποιούς: Dustin Hoffman και Robert deNiro μαζί. Το στόρι; Ο πρωθυπουργός εμπλέκεται σε ροζ σκάνδαλο πριν την επανεκλογή του, οπότε ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης κρίνεται απαραίτητος. Πως; Με την βοήθεια ενός κινηματογραφικού παραγωγού που ‘’κατασκευάζει’’ από το μηδέν έναν ολόκληρο πόλεμο στην Αλβανία!!

Αν δεν σας φτάνουν, ειδική αναφορά μπορεί να γίνει στο πρόσφατο Ides of March, όπου ο Ryan Gosling αναλαμβάνει την προώθηση του George Clooney και η κάμερα ανοίγει το βρώμικο παρασκήνιο των εκλογών της Γερουσίας στην Αμερική, το ίδιο θέμα σε μορφή σάτιρας από το 1972 με τίτλο The Candidate όπου ο Robert Redford πάει να βγει γερουσιαστής για όλους τους λάθος λόγους.

Τέλος, αξίζει να επιστρέφει κανείς στην χρυσή εποχή του Φίνου για να ξαναβλέπει μερικά διαχρονικά έργα, όπως το Υπάρχει και Φιλότιμο, του 1965 με τον εκπληκτικό Μαυρογιαλούρο Λάμπρο Κωσταντάρα.

Καλή χρονιά, ανατρεπτική σε όλα τα επίπεδα!

Tags: Παναγιώτης Τσερόλαςεκλογές 2015εκλογέςκινηματογραφικές περιπλανήσεις