Ο πόθος μιας αδιόριστης καθηγήτριας

10:23 5/7/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Δεν κατάλαβε πότε γεννήθηκε το όνειρό της, πότε έγινε πόθος κραταιός και αμείωτος. Είναι από αυτές τις συναισθηματικές καταστάσεις που γεννιούνται αδιόρατα σα να έρχονται από μόνες τους από τον κόσμο του υποσυνείδητου και πλημμυρίζουν το συνειδητό· όπως μεγαλώνει ο ίδιος ο εαυτός μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Είχε συνειδητοποιήσει την επίσκεψη αυτής της επιθυμίας - που έγινε ταυτόχρονα και επιλογή επαγγέλματος - τότε που σπούδαζε στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, και στις πρακτικές ασκήσεις συνειδητοποιούσε ότι έβλεπε τον εαυτό της στην ονειροφαντασία της να μετακινείται

από τη θέση της διδασκόμενης και να παίρνει τη θέση της διδάσκουσας.

«Θα διδάσκω ζωηρά και παραστατικά, με ένταση και θεατρικότητα, με …πολύ εργαστήριο και νέες τεχνολογίες. Θα κάνω μάθημα βγαλμένο από το μέλλον. Πώς να νιώθω κούραση ή ανία όταν γεύομαι από τώρα το πάθος της διδασκαλίας; Αισθάνομαι ότι έχω αγαπήσει τους μαθητές μου πριν ακόμα τους γνωρίσω. Κάθε φορά που θα μπαίνω για μάθημα θα ξεκινάω με μια αφορμή, με μια παράσταση που θα τους ξαφνιάζει, που θα τους προσελκύει και θα κολλάνε στη διδασκαλία μου όπως το σμήνος των μελισσών που κολλάει η μια μέλισσα πάνω στην άλλη».

Τελείωσε τις σπουδές της σε μια εποχή στην οποία η εκπαίδευση γνώριζε ακόμα μια σχετική ανάπτυξη. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε ότι θα πάει με μοναδική επιστημονική αποσκευή το πτυχίο της στο σχολείο. «Με την τόση αγάπη που έχω για την εκπαίδευση μπορώ να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά, γιατί θέλει καλοσχεδιασμένη και συστηματική δουλειά, πάθος και μεράκι. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ότι δεν θα είμαι καθηγήτρια στο σχολείο». Τώρα έκανε τους πρώτους νοητικούς υπολογισμούς της στο μεγάλο της πόθο. Έκανε μεταπτυχιακό στο Π.Μ.Σ. Ειδικής αγωγής και Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και μάστερ στη Διδακτική Θετικών επιστημών και Τεχνολογία της Πληροφορίας στην εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Παράρτημα Ρόδου)

Έβλεπε ότι η αδιοριστία των καθηγητών είχε κάνει για τα καλά την εμφάνισή της και τα επιπρόσθετα προσόντα θα βοηθούσαν μια πιο γρήγορη πρόσληψή της. Εκτιμούσε ότι με δεδομένο ότι η Ειδική Αγωγή έχει μείνει πολύ πίσω στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την πολιτεία από εκείνον της κατά προτεραιότητα επιλογής. Άλλωστε, λάμβανε υπόψη της τις σχετικές απαιτήσεις και τις εκπαιδευτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ετοιμασία για την έφοδο στο όνειρό της είχε γίνει ολοκληρωμένο σχέδιο…

Και εκεί κάπου ήλθαν οι ανατροπές των πραγμάτων. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα πήρε τη μορφή βαρυχειμωνιάς, σκληρής και παρατεταμένης. Ήλθαν τα πάνω κάτω. Και ενώ έβλεπε οι περισσότεροι πολίτες να μιλάνε για τις οικονομικές τους απώλειες και για τα προνόμια που κέρδισαν με πολύχρονους αγώνες και έχασαν εν μια νυκτί, αυτή ένιωθε την πρώτη συντριβή του ονείρου της. Οι άλλοι έχαναν μέρος του εισοδήματός τους, ενώ αυτή και η γενιά της έχαναν την επαγγελματική τους προοπτική, τη βάση της ζωής τους. Σταμάτησαν οι διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών. Διορίζονταν μόνο αναπληρωτές με συνθήκες τριτοκοσμικής χώρας: μισθός σε μορφή επιδόματος, αναπλήρωση σε σχολεία μακριά από τον τόπο κατοικίας, διδασκαλία σε τρία και τέσσερα σχολεία, χρήματα για τη διαμονή από γονείς ή παππούδες.

Η συσσώρευση των αδιόριστων εκπαιδευτικών πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Όλοι έτρεχαν για μεταπτυχιακά επί μεταπτυχιακών. Η ειδική αγωγή, οι νέες τεχνολογίες, οι διδακτικές μεθοδολογίες αλλά και οι ξένες γλώσσες είναι όλα στην πρώτη γραμμή των επιλογών. Ο ανταγωνισμός υφέρπει αρχικά αλλά γρήγορα παίρνει έκφραση μέσα από το διαμοιρασμό των αδιόριστων σε επιμέρους ομάδες, σε πίνακες επί πινάκων για τον πολυπόθητο διορισμό.

Ενός κακού μύρια έπονται. Αυξάνεται το διδακτικό ωράριο των εκπαιδευτικών. Μειώνονται τα σχολεία. Το δημογραφικό πρόβλημα έχει αρχίσει να χτυπάει την πόρτα των Γυμνασίων. Οι κοντά στη σύνταξη εκπαιδευτικοί δεν αφυπηρετούν – αν και το θέλουν γιατί η πολύχρονη διδασκαλία κουράζει -, γιατί τους τρομάζει η μειωμένη σύνταξη και η επικείμενη από το 2019 αποκοπή της προσωπικής διαφοράς. Όλες αυτές οι εξελίξεις καταλήγουν στο ίδιο μεγάλο ρεύμα: στους μειωμένους μόνιμους διορισμούς όποτε γίνουν και στη μελλοντική στόμωσή τους.

Η εικόνα γίνεται μαύρη. Δεν θέλει να δεχτεί ότι το όνειρό της και ο πόθος της δεν θα συναντήσουν τον κόσμο της πραγματικότητας. Ώρες – ώρες πιάνει τον εαυτό της να τον αποικίζουν η απαισιοδοξία και η ματαίωση. Βλέπει τα χρόνια να περνούν και να σημαδεύουν την ηλικία της. Το πρόβλημα γίνεται υπαρξιακό. Θα προλάβει να διοριστεί όταν οι υποψήφιοι είναι δεκάδες χιλιάδες; Μπορεί να κάνει οικογένεια, χωρίς να έχει εργασία έστω και με το συμβολικό μισθό του νεοδιόριστου των 660 ευρώ και στις εσχατιές της χώρας; Πότε θα κάνει παιδιά, για να γευθεί στην πρώιμη νιότη της την αγάπη που έχει για αυτά;

Ξέρει όμως ότι στο πιο βαθύ σκοτάδι μπορεί να βρει το φως του ροδοχαράματος, ότι η πίστη στον εαυτό της είναι η μεγάλη δύναμη της δημιουργίας του δικού της μέλλοντος. Ξέρει καλά τη δυναμική της αυτοπεποίθησης, γιατί έχει κατακτήσει μια κοσμοθεωρία «ότι ο αγώνας για τη ζωή είναι αυτός που της δίνει το νόημα και την αξία της». Ξέρει ακόμα πιο καλά ότι αυτό το πρόταγμά της είναι το ίδιο που θα έχει ως μόνιμο οδηγό στη διδασκαλία της στους μαθητές της. Και είναι το ίδιο που της γέννησε την αγάπη και τον πόθο για το σχολείο.

Νίκος Τσούλιαςαδιόριστοι εκπαιδευτικοίπόθος