Ο Σαράφης Τζαφάρ

08:13 28/2/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Τάνια Ζωγράφου

Μια φορά, λέει, ο Ναστραντίν Χότζας, περιπλανώμενος στη Μπουχάρα, βρέθηκε μπροστά σε μια λίμνη. Στην όχθη της ήταν μαζεμένο ένα πλήθος λαϊκών και φτωχών ανθρώπων.

Παρατηρώντας καλύτερα συνειδητοποίησε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούσαν να σώσουν ένα συνάνθρωπό τους, που μια βυθιζόταν στα πράσινα βουρκαριασμένα νερά της λίμνης, μια ανέβαινε στην επιφάνεια. «Τούτος εδώ δεν ξέρει κολύμπι», έβγαλε το πρώτο συμπέρασμα ο Χότζας. Παρατηρώντας καλύτερα, είδε τους ανθρώπους να ουρλιάζουν: «Δώσε το χέρι σου!», «Δώσε το χέρι σου!»,«Δώσε το λοιπόν!», απλώνοντας τα χέρια

τους, προς τον άνθρωπο που κινδύνευε να πνιγεί. Ο άνθρωπος, σαν να μην άκουγε τίποτα, δεν άπλωνε το χέρι του και συνέχιζε να βουλιάζει και να ξαναβγαίνει στον αφρό.

Ο Χότζας, αφού παρατήρησε για μερικά λεπτά τον άνθρωπο να ανεβαίνει στον αφρό και να ξαναβυθίζεται, φώναξε στους υπόλοιπους: «Δε βλέπετε το πλούσιο καφτάνι και το μεταξωτό τουρμπάνι που φοράει; Τούτος ο άνθρωπος είναι ή αφεντικό, ή άρχοντας. Και σας ρωτώ: είδατε ποτέ αφεντικό ή άρχοντα να δώσει το παραμικρό σε κάποιον; Και εσείς του φωνάζετε δώσε- δώσε»; Τότε κάποιοι, φουρκισμένοι, του φώναξαν: «Τότε σώσε τον εσύ, κατά πως ξέρεις». Ο Χότζας, περίμενε μέχρι να ανέβει στην επιφάνεια ξανά ο σκούρος όγκος και απλώνοντας το χέρι του, φώναξε στον άνθρωπο : «Πάρε, πάρε, πάρε το χέρι μου». Με μιας ο μισοπνιγμένος άρπαξε το χέρι του Χότζα τόσο δυνατά που τον έκανε να πονέσει. Μάλιστα όταν τον έβγαλαν στην όχθη, χρειάστηκε να του τραβήξουν δυο- τρεις το χέρι, για να ελευθερώσει το χέρι του Χότζα.

Όταν η ομήγυρις αναγνώρισε τον άνθρωπο που έσωσε από βέβαιο πνιγμό, ένα μουρμουρητό αποδοκιμασίας και απελπισίας απλώθηκε πάνω στα νερά της λίμνης. «Τι πάθατε; Τι έκανα;», ρώτησε ο Χότζας. Τότε οι φτωχοί άνθρωποι είπαν στο Χότζα πως μόλις τώρα, είχε σώσει τον Τζαφάρ, τον πιο απάνθρωπο σαράφη στη Μπουχάρα. Σαράφης, δηλαδή τοκογλύφος, στον καιρό του Χότζα, ήταν ο «δανειστής» που για δάνειο λίγων γροσιών, απαιτούσε την υποθήκη του σπιτιού του δανειζόμενου ή τη μετατροπή του καημένου και της οικογένειάς του σε σκλάβους, που είχε το δικαίωμα να πουλήσει στο παζάρι. Κάτι σαν τις σημερινές Τράπεζες. Και τέτοιες «δανειοδοτήσεις» είχε κάνει αμέτρητες ο Τζαφάρ. Η ιστοριούλα συνεχίζεται διηγούμενη τις αμέτρητες αδικίες που συνέχισε να διαπράττει ο Τζαφάρ, μέχρις ότου, η κινητοποίηση των φτωχών, η θεία δίκη και η εξυπνάδα του Χότζα, οδήγησαν το σαράφη Τζαφάρ στον πάτο της λίμνης από την οποία, αυτήν τη μέρα, είχε σωθεί. Τέλος καλό, όλα καλά, όπως κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, προνοεί.

Το ηθικό δίδαγμα του μύθου δεν είναι το «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό». Αλλά ότι κανένα αφεντικό ή άρχοντας δε δίνει, παρά μόνο παίρνει.

Και το θυμηθήκαμε, το παραμύθι, όταν μας θυμήθηκε ο Ντράγκι, ο σαράφης των σαράφηδων -δανειστών μας, (αλλά και ...εταίρων και ...φίλων). Απαιτεί, λέει, πολλούς περισσότερους, πλειστηριασμούς σπιτιών για λίγα γρόσια δάνειο. Και μπορεί, ακόμα, επίσημο σκλαβοπάζαρο στην Ευρώπη, να μην έχει στηθεί, όπως εδώ δίπλα, στη Λιβύη, αλλά οι μεσαιωνικοί φτωχοί της εποχής του Χότζα, είναι η πραγματικότητα.

Σε μια Ευρώπη που τρίζει συθέμελα, μέσα στην κρίση, σαν τον Τζαφάρ στη λίμνη, το μόνο που κάνουν τα αφεντικά της είναι το : «Πάρε κι αυτό»! «Πάρε κι αυτό»! «Πάρε κι αυτό»! Φτιάχνουν ένα νέο κύκλο υποσαράφηδων, δανειοδοτημένους από τις μεγάλες Τράπεζες, τα γνωστά και ως «κοράκια». Αυτοί με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα, χρωστάνε και αυτοί βλέπετε, πέφτουν πάνω στους φτωχούς, σαν τους γενίτσαρους. Και δεν αφήνουν ούτε πέτρα, ούτε κεραμίδι, ούτε το στεφάνι, ούτε το γεράνι, όταν τελειώσουν το έργο τους.

Μα για να καταλήξουν οι σύγχρονοι Τζαφάρ, οριστικά, στον πάτο της λίμνης, χρειάζεται πολλή δουλειά.

Ετικέτες: Τάνια Ζωγράφου