Οι Έλληνες αργυροχρυσοχόοι από τους καλύτερους στον κόσμο

10:07 12/8/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Αγαπάει το κόσμημα, το μελετά, το ανακαλύπτει, το δημιουργεί. Άλλωστε, όπως λέει η Ελληνοβρετανίδα εικαστικός Λουκία Ρίτσαρντς, στη συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «το κόσμημα είναι από την αρχαιότητα έως σήμερα το κατ' εξοχήν μέσο που μας συνδέει με το σύμπαν». H βάση της είναι η Γερμανία, αλλά δραστηριοποιείται κάθε καλοκαίρι και στην Ελλάδα.

Η Λουκία Ρίτσαρντς, που μιλάει

στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το ελληνικό κόσμημα και όσα χρειάζεται να κάνει η ελληνική πολιτεία για να το αναδείξει, ήταν υποψήφια για το βραβείο Χέρμπερτ Χόφμαν (Herbert Hofmann) της Διεθνούς Έκθεσης Σμουκ (Schmuck) στο Μόναχο (2017). Το βραβείο θεωρείται το «Όσκαρ του Κοσμήματος». Έργα της βρίσκονται σε διεθνείς συλλογές (Ίδρυμα Ωνάση στη Νέα Υόρκη, Μουσείο Γκράσι (Grassi Museum) στη Λειψία, συλλογή Χερούν Ρέντελ (Jeroen Redel) στο Άμστερνταμ κ.α.π..

Μαζί με τον Γερμανό γλύπτη Κρίστοφ Τσίγκλερ (Christoph Ziegler) επιμελούνται από το 2013 τις διεθνείς εκθέσεις σύγχρονου κοσμήματος «Myths» και «Initiation» στο Μόναχο και το Άμστερνταμ και οργανώνουν στην Ελλάδα εργαστήρια για εικαστικούς και designers με θέμα το κόσμημα. Η Λουκία Ρίτσαρντς είναι αριστούχος του Πανεπιστημίου των Τεχνών του Βερολίνου (UdK Berlin), όπου σπούδασε με υποτροφία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Α.Σ. Ωνάσης.

το καλοκαίρι το Λεωνίδιο Κυνουρίας μετατράπηκε σε καλλιτεχνική της βάση. Εκεί, «όπου πραγματοποιούνται τα εργαστήρια είναι μία μικρή πόλη, μία από τις ελάχιστες που παρέμειναν στην Ελλάδα αναλλοίωτες από την κακώς εννοούμενη "πρόοδο" που μετέτρεψε, την τελευταία 50ετία, τα πανέμορφα αστικά κέντρα της περιφέρειας σε άθλιες τσιμεντουπόλεις. Το Λεωνίδιο διατηρεί την όψη που είχε στα μέσα του 19ου αιώνα και αποτελεί ανοικτό μουσείο της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της ανατολικής Πελοποννήσου».

Στα εργαστήρια «υπάρχει συμμετοχή δημιουργών που είτε ασχολούνται ήδη επαγγελματικά με το κόσμημα ή προέρχονται από άλλους τομείς της τέχνης κι επιθυμούν να εξερευνήσουν τις δυνατότητες που τους δίνει το μέσο. Τα εργαστήρια συγκεντρώνουν κυρίως το ενδιαφέρον καλλιτεχνών από την Ολλανδία, την Γερμανία, την Αγγλία, το Ισραήλ, ακόμα και την Κίνα και λιγότερο από την Ελλάδα» καθώς όπως λέει στο Πρακτορείο η κ. Ρίτσαρντς «οι Έλληνες επιζητoύν συνήθως πιο άμεσα εμπορεύσιμα αποτελέσματα».

Σε ερώτηση του ΑΠΕ-ΜΠΕ, για το αν το κόσμημα αναδεικνύει την τοπική παράδοση, απαντά πως «το σύγχρονο κόσμημα μπορεί να αναδείξει ένα στοιχείο διακοσμητικό ή εννοιολογικό της τοπικής παράδοσης. Δεν χρειάζεται να αναπαραστήσει σε μοντέρνα εκδοχή ένα συγκεκριμένο τοπικό μοτίβο ή μία τεχνική».

Το Λεωνίδιο άλλωστε «διαθέτει ιδιαιτερότητα ως προς τα παραδοσιακά υφασμάτινα κοσμήματα του - πράγμα που με εξεπληξε, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την ιστορία του κοσμήματος, καθώς τα δικά μου έργα ήταν τότε μόνον από ύφασμα, καίτοι αγνοούσα τη συγκεκριμένη παράδοση».

Όμως, οι καλλιτέχνες ή designers που ασχολούνται με το κόσμημα ως σύγχρονη τέχνη αναζητούν αναφορές κι έμπνευση σε πολλά στοιχεία ή παραδόσεις, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Λουκία Ρίτσαρντς, που μπορεί να μην αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος του κλασικού αργυροχρυσοχόου. Και φέρνει για παράδειγμα τον παραδοσιακό χορό του τόπου, τον σαλίγκαρο, που ενδέχεται να τους προβληματίσει πάνω στο ελικοειδές σχήμα του λαβύρινθου ίσως μάλιστα περισσότερο από ό,τι ένα ανάλογο σχέδιο κοσμήματος.

«Άλλωστε το κόσμημα είναι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα- και λόγω των υλικών του: πέτρες, μέταλλα, καρποί, κόκκαλο, ξύλο, πηλός - το κατ' εξοχήν μέσο που μας συνδέει με το σύμπαν. Άρα έμπνευση για τα σχέδια μας μπορούμε να βρούμε, όπου κοιτάξουμε γύρω μας».
ΑΠΕ ΜΠΕ

τέχνηΑργυροχρυσοχοΐαΛουκία Ρίτσαρντς