Οι «Γειτόνισσες» του Παντελή Χορν από το 3ο Λύκειο Ζωγράφου

09:00 31/3/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Οι «Γειτόνισσες» ζωντάνεψαν ξανά από τη θεατρική ομάδα του 3ου Γενικού Λυκείου Ζωγράφου. Απολαύσαμε μια πετυχημένη παράσταση, καρπός της λατρείας των μαθητών και των μαθητριών στο θέατρο αλλά και της συστηματικής και κουραστικής δουλειάς τους. Ας δούμε την ιστορία σε λιτή και εύστοχη περιγραφή από την Ελένη Παρώνη.

«Οι θεατές παρακολουθούν την ιστορία του Αλέξη, ενός μπογιατζή που κάποτε ήθελε να γίνει ζωγράφος, και της συμβίας του, της Μέλπως. Την είχε συναντήσει σε κάποιο καφέ σαντάν, είχαν ερωτευθεί και εκείνη

άλλαξε ζωή για χάρη του. Ζουν ευτυχισμένοι, αν και ανύπαντροι με τα δύο τους παιδιά στην Πλάκα. Οι γειτόνισσες όμως κατατρώνε την ευτυχία τους με την κακογλωσσιά τους. Ένας νεαρός γιατρός θα ξυπνήσει την ζήλια του Αλέξη, ενώ το παρελθόν της Μέλπως, με την μορφή του πρώην εραστή της και προαγωγού της Μπαλούρδου, θα σημάνει τον τραγικό επίλογο του έργου. Η κοινωνία με την αυστηρή ηθική της και τους υποκριτικούς κανόνες της, το κουτσομπολιό που δεν γνωρίζει θύτες και θύματα είναι το θέμα του έργου, ένα θέμα που ο Χορν χειρίζεται πολύ τολμηρά για τα δεδομένα της εποχής του».

Η παράσταση ήταν εκπληκτική. Οι συγκρούσεις των χαρακτήρων και των αντιλήψεων αποδόθηκαν με ζωντάνια και μας έκαναν ολόψυχα κοινωνούς της ουσίας του έργου. Ζήσαμε με έκσταση και συγκίνηση το δράμα των βασικών ηρώων του έργου (και φυσικά του ανθρώπου) από την πολύ καλή υποκριτική τέχνη των μαθητών και των μαθητριών μας. Γευθήκαμε και κατανοήσαμε την υποδούλωση και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής που προκαλούν οι βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και το σοβαρό έλλειμμα αγάπης, και τα οποία χαρακτήριζαν αλλά και χαρακτηρίζουν και σήμερα την κοινωνία μας.

Ξαφνιάζεσαι από την αλλαγή ρόλων μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών και αναρωτιέσαι: είναι αυτοί οι μαθητές και οι μαθήτριες που έχω μέσα στη σχολική αίθουσα; Τι ωραίο να διδάσκεσαι από τους διδασκόμενούς σου, να απορείς με τον μετασχηματισμό των μαθητών σου και των μαθητριών σου, να απολαμβάνεις το μεγαλείο της υποκριτικής τους τέχνης, να απορείς με την αυτενέργειά τους σε ένα σχολείο που τους δίνει κυρίως παθητικό ρόλο, να συνειδητοποιείς ότι Θέατρο δεν είναι μόνο η παράσταση αλλά ένας ολόκληρος κόσμος, ένα σύμπαν δημιουργικότητας και εκφραστικότητας, ένας τόπος αξιακών και ηθικών επιταγών.

Να λοιπόν οι Ταξιδευτές της Τέχνης, του Σχολείου και της Παιδείας στην άσκηση της θεατρικής πράξης. Όλοι και όλες γνωρίζουν ότι το Θέατρο – γεννημένο μαζί με τη Δημοκρατία και την Ελευθερία της σκέψης εδώ δίπλα μας στην αρχαία Αθήνα – υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου και την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Έχει δημιουργηθεί ήδη στο σχολείο αυτό με την καθοδήγηση του καθηγητή Δ. Αθανασίου μια θεατρική παράδοση και την επιμελή σκηνοθεσία του Κ. Τσακανάκη, που ενισχύει τον πνευματικό πλούτο όλων μας. Και είναι η Τέχνη και το Θέατρο πεδία στα οποία καλλιεργείται ο συναισθηματικός κόσμος μας και εξευγενίζεται ο χαρακτήρας μας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα στα σκοτάδια της κρίσης πολλά θέατρα έχουν ξεπηδήσει στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας μας για να «κρατάνε τα κάρβουνα και όχι τις στάχτες» στις συλλογικές και στις προσωπικές δυσκολίες της εποχής μας. Αν το σχολείο δεν είναι σχολείο του πολιτισμού και της παιδείας, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εκπαιδεύσει, να διαπαιδαγωγήσει, να κοινωνικοποιήσει και να δώσει ουσιαστικά εφόδια στους νέους για μια καλή επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη.

Δυστυχώς το Υπουργείο Παιδείας παίρνει μέτρα που υπονομεύουν το μορφωτικό ρόλο του σχολείου· του επιφυλάσσει το ρόλο μόνο της μετάδοσης της γνώσης και μάλιστα με στενά χρησιμοθηρικό αγοραίο τρόπο, που αλλοιώνει και στρεβλώνει τη σχέση των νέων με τη μάθηση και με την έννοια της Γενικής Παιδείας, ενώ παράλληλα οι υπουργικές αποφάσεις συρρικνώνουν τις δυνατότητες του σχολείου για πολιτιστική δραστηριότητα. Όμως, μαθητές και εκπαιδευτικοί οφείλουν να συνεχίσουν το πολιτιστικό έργο τους, να υπηρετούν τη δυναμική του θεάτρου, γιατί είναι αγωγή ψυχής, συντελεστής δημιουργίας άρτιας προσωπικότητας.

Νίκος Τσούλιας