ΟΙΕΛΕ: Η εκχώρηση της Δημόσια και δωρεάν παιδείας αποτελεί εθνική τραγωδία

12:24 5/9/2013 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet

Αθήνα, 5/9/2013

Η εκπαίδευση δεν είναι απλώς δημόσιο αγαθό, είναι μοχλός ανάπτυξης για κάθε οικονομία. Αποτελεί, δε, γέφυρα λείανσης κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε η Παιδεία αποτελεί τη μόνη ελπίδα για τον τόπο και για τη νέα γενιά. Δυστυχώς, η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται, όχι μόνο κατ’ εντολήν των δανειστών μας αλλά και της παρασιτικής μεγαλοαστικής τάξης της χώρας και της πολιτικής της ηγεσίας, θέλει να στερήσει

την ελπίδα από την κοινωνία και τους νέους ανθρώπους, συρρικνώνοντας το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και παραχωρώντας το σε αγοραία συμφέροντα. Με τον τρόπο αυτό ένα αγαθό για όλους μετατρέπεται σε προνόμιο των ολίγων, όπως συνέβαινε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Με επιστολή του ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ και Γραμματέας Εκπαίδευσης της ΓΣΕΕ Μιχάλης Κουρουτός απευθύνει έκκληση στο οργανωμένο κίνημα της εργασίας και στους εκπροσώπους της (Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες) να δώσουν τη μάχη στο πλευρό των εκπαιδευτικών για να μπει φραγμός στην εκποίηση του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης που θα πλήξει καίρια τα παιδιά των εργαζόμενων και των φτωχών στρωμάτων. Η μάχη αυτή είναι επιβεβλημένη, ώστε να αποφευχθεί μια εθνική τραγωδία που θα γυρίσει την Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω.

Η ΕΚΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΤΤΕΙ ΚΑΙΡΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Συνάδελφοι,

Το εργατικό κίνημα της χώρας μας, έχοντας βαθιά συνείδηση της σημασίας της εκπαίδευσης, έθετε διαχρονικά στην πρώτη σειρά των αιτημάτων του το θέμα της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας. Στη συλλογική μνήμη της εργατικής τάξης έχουν καταγραφεί μνήμες ιστορικών αδικιών και ανισοτήτων από σκληρές και σκοτεινές εποχές της ελληνικής ιστορίας, όταν η Παιδεία ήταν προνόμιο για ελάχιστους, όταν ακόμη και η γλώσσα του λαού μας δεν αποτελούσε επίσημη γλώσσα του κράτους, ώστε οι φτωχοί και μη προνομιούχοι να μην έχουν πρόσβαση στις υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στους θεσμούς και στην εξουσία. Η Παιδεία αποτέλεσε όπλο της ελληνικής άρχουσας τάξης για να περιθωριοποιήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, καταδικάζοντάς το σε πνευματική πενία.

Δεκαετίες μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Την τριετία των Μνημονίων σημαντικές κατακτήσεις κατεδαφίζονται. Ανάμεσά τους, η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που επιχειρείται σταδιακά να περάσει στα χέρια ασύδοτων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα δημόσια σχολεία και Πανεπιστήμια συγχωνεύονται, οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί δραματικές περικοπές και χιλιάδες από αυτούς δεν θα βρίσκονται στην τάξη το Σεπτέμβριο, η χρηματοδότηση συρρικνώνεται, το πιο εκλεκτό τμήμα της κρατικής τεχνικής εκπαίδευσης καταργήθηκε για να επωφεληθούν γνωστοί εκπαιδευτικοί πολυοργανισμοί. Στόχος της πολιτικής αυτής η βαθμιαία εξαφάνιση του δημόσιου σχολείου και Πανεπιστημίου και η πλήρης επικράτηση ενός πλήρως διεφθαρμένου εκπαιδευτικού μοντέλου, όπου απολυτήρια και πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο θα έχουν μόνο όσοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.

Το πρόσφατο σχέδιο για το Νέο Λύκειο είναι ένδειξη όσων τραγικών θα συμβούν. Με τα δεκάδες γνωστικά αντικείμενα ατάκτως εριμμένα, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, χωρίς διεπιστημονική προσέγγιση, με τη βαθμοθηρία να γίνεται αυτοσκοπός από την πρώτη κιόλας τάξη, οι μόνοι που θα ωφεληθούν είναι οι ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων που θα δουν τις τάξεις τους να γεμίζουν, οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων που μέσω εκβιασμών και απειλών θα εκδίδουν πλέον χαλκευμένες βαθμολογίες και πλαστούς τίτλους σπουδών και, φυσικά, οι λίγες χιλιάδες των Ελλήνων που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν «εκπαίδευση», η οποία από δημόσιο αγαθό θα έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα.

Ο μεγάλος χαμένος των ακραίων, νεοφιλελεύθερων επιλογών για την Παιδεία είναι τα παιδιά των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών. Λίγα γράμματα και μετά αγώνας για το μεροκάματο θα είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία όσων δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσουν εξετάσεις και τίτλους σπουδών για να βρουν μια θέση στον ήλιο. Τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή θα θαφτούν κάτω από τη βουλιμία της πολιτικής, της επιχειρηματικής και της κοινωνικής ελίτ που θέλει να εξασφαλίσει για τα δικά της τέκνα τις καλύτερες δυνατές σπουδές και τις πιο ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Μετά από πολλά χρόνια η εκπαίδευση γίνεται και πάλι μοχλός αναπαραγωγής ανισοτήτων και παγίωσης των ταξικών διαφορών, οι οποίες στην περίοδο της κρίσης έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε η χώρα να είναι αυτή τη στιγμή βαθιά διαιρεμένη. Οι προσπάθειες γενεών εργαζομένων για να λειανθούν οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές ανισότητες κινδυνεύουν να ματαιωθούν από μια βαθιά αντιλαϊκή, αντεργατική και αντιεκπαιδευτική πολιτική που περιφρονεί την κοινωνία και έχει ως μόνο στόχο της την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.

ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Η ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Ο Σεπτέμβρης είναι ένας πολύ κρίσιμος μήνας. Πολλά δημόσια σχολεία, ιδιαίτερα σε ορεινές και νησιωτικές περιοχές, ενδέχεται να μην μπορέσουν να λειτουργήσουν ελλείψει προσωπικού, ενώ πολλά άλλα θα λειτουργούν στοιχειωδώς. Κι ενώ τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά των εργαζόμενων και των μη προνομιούχων, θα στερηθούν το μόνο αγαθό που μπορεί να δώσει διέξοδο για το μέλλον τους, κάποιοι επιτήδειοι θα τρίβουν τα χέρια τους επειδή θα θησαυρίσουν εις βάρος των κορόιδων.

Τα εκπαιδευτικά συνδικάτα σε δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση έχουν προαναγγείλει κινητοποιήσεις για να ανατραπεί η πολιτική που θυσιάζει στο βωμό της ασύδοτης αγοράς τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν είναι όμως, συνάδελφοι, μόνο δουλειά των εργαζόμενων στην εκπαίδευση η προάσπιση του εκπαιδευτικού αγαθού. Είναι υποχρέωση και καθήκον του εργατικού κινήματος στο σύνολό του. Οι συνέπειες της ασκούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής δεν αφορούν μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Η εθνική τραγωδία που πλησιάζει αφορά τα παιδιά όλων μας που καταδικάζονται σε μόνιμη ανέχεια και πνευματική περιθωριοποίηση.

Στον πόλεμο που ξεκινά σε λίγες ημέρες πρέπει να συστρατευθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών όλες οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα πρωτοβάθμια σωματεία. Ο αγώνας δεν είναι συντεχνιακός, αλλά υπαρξιακός, είναι μάχη επιβίωσης για την εργατική τάξη που κινδυνεύει να βρεθεί στην προ βιομηχανικής επανάστασης κατάσταση με τα μέλη της αμόρφωτα, εξαθλιωμένα, να εργάζονται ατέλειωτες ώρες με πενιχρές αμοιβές και με τα παιδιά τους να αναγκάζονται να ακολουθούν το δικό τους σκληρό μονοπάτι. Στον αγώνα αυτό σας καλώ να βρεθείτε δίπλα μας για να ανατρέψουμε τις άθλιες μνημονιακές πολιτικές, για να ξαναγυρίσει η ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και για τα παιδιά μας.

Μιχάλης Κουρουτός

Πρόεδρος ΟΙΕΛΕ

Γραμματέας Εκπαίδευσης ΓΣΕΕ

Tags: ΟΙΕΛΕ Tweet Share on

View the discussion thread.