Οταν οι μάσκες πέφτουν... Η ελπίδα στην κρίση είμαστε "εμείς" οι ...άνθρωποι της ΤΕΕ, του Κώστα Κορδάτου

13:21 23/5/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} «ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΠΕΦΤΟΥΝ…»
Η ελπίδα στην κρίση είμαστε «εμείς» οι… άνθρωποι της Τ.Ε.Ε.!
ΑΡΘΡΟ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ: Κώστα Κορδάτου, Προέδρου ΠΕΤΕΕΜ-ΤΕ1
Ορισμένοι εκπαιδευτικοί κύκλοι, στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΤΕΕ) στη χώρα μας, όπως και ορισμένοι παράγοντες της διοίκησης σε διάφορα επίπεδα, χρόνια τώρα, με αντιδεοντολογικούς καιαντισυναδελφικούς όρους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν στην εκπαιδευτική

κοινότητα defacto, την συντεχνιακή τους αντίληψη.
Σε επίπεδο διοίκησης σχολικής μονάδας (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΣΕΚ, ΟΑΕΔ), όσο και για το διδακτικό και εργαστηριακό μέρος του προγράμματος, θεωρούν ότι πρέπει να προηγείται μια συγκεκριμένη κατηγορία πτυχιούχων, σε όλα τα επίπεδα.
Αδιαφορούν για το status που υπάρχει σε κάθε επάγγελμα και τις συνθήκες του τομέα σε όλες τις αναπτυγμένες τεχνολογικά χώρες. Ακολουθείται και από τη χώρα μας, τουλάχιστο στο επίπεδο της κατάταξης των επαγγελμάτων σύμφωνα με το profile και τις απαιτήσεις κάθε ειδικότητας, στην καριέρα κάθε πτυχιούχου της β/θμιας εκπ/σης.
Στην εκπαίδευση διακρίνουμε χρόνια τώρα μια αναντιστοιχία μεταξύ των standards που περιλαμβάνει το κάθε επάγγελμα και τα προγράμματα σπουδών στη ΤΕΕ.
Ταυτόχρονα τα κριτήρια της επιλογής κάποιου εκπαιδευτικού για να διδάξει τις εργαστηριακές εφαρμογές δεν αντιστοιχούν στις απαιτήσεις των δεξιοτήτων, της ειδικότητας, ούτε αποδεικνύεται και από κάπου ότι υπάρχει η ανάλογη επάρκεια για να ανταποκριθούν στις εργαστηριακές ανάγκες…
Έχει επικρατήσει σε πολλούς τεχνοκράτες στη διοίκηση ότι το «διαβατήριο» κάποιου εκπαιδευτικού για να χαρακτηριστεί και εργαστηριακός καθηγητής, (ακόμα και στις ειδικότητες που υπάρχει μεγάλος βαθμός δυσκολίας στο χώρο του εργαστηρίου) είναι το πτυχίο και η κάλυψη της ανεργίας των πτυχιούχων.
Είναι γνωστό ότι οι σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σχεδόν όλων των ειδικοτήτων, δεν έχουν στα προγράμματα εκπαίδευσής τους εξειδικευμένη κατεύθυνση, γύρω από τις εργαστηριακές εφαρμογές, για την απόκτηση στοιχειωδών δεξιοτήτων, ούτε και την ανάλογη βιωματική επαγγελματική εμπειρία στην παραγωγή.
Οι πτυχιούχοι των σχολών εργοδηγών και υπομηχανικών, που «συμπτωματικά»καταργήθηκαν και οι δύο αυτές βαθμίδες εκπαίδευσης, καθώς και τα επαγγελματικά δικαιώματα, ήταν αυτοί που στήριξαν την βιομηχανική παραγωγή στη χώρα μας και στη Μέση ανατολή.
Επίσης είναι γνωστό ότι η ΠΑΤΕΣ με τον ιδρυτικό νόμο της ΣΕΛΕΤΕ άρθρο 24 του Ν. 3971/10-11-1964, για τα τμήματα των πτυχιούχων, που προέρχονταν από τις σχολές εργοδηγών η φοίτησή τους ήταν δύο (2) χρόνων, με εντατικό πρόγραμμα τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και με προσανατολισμό το εργαστηριακό μέρος και τα τεχνολογικά μαθήματα της ειδικότητας των τεχνολογικών σχολείων της ΤΕΕ και όπου ήταν ισότιμη των παιδαγωγικών ακαδημιών του κράτους.
Αυτό το σύστημα εκπαίδευσης των ε