Παρακολουθώντας το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

09:35 7/7/2017 - Πηγή: Alfa Vita

Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο· θα αντέβαινε στην αιτιότητα και στη νομοτέλεια των πραγμάτων. Ό,τι συνέβαινε για δύο χρόνια με τον πιο απόλυτο και έκδηλο τρόπο, πώς θα άλλαζε στην απόληξη αυτής της διαδρομής;

Δεν υπάρχει δρόμος για τη Δαμασκό σε καμιά μορφή του κοινωνικού γίγνεσθαι με αφορμή κάποιο μεταφυσικό συμβάν. Στη συλλογική δράση, στις κοινωνικές διεργασίες, στην πολιτική διαπάλη είναι ο αγώνας που διαμορφώνει την τροχιά της διαδρομής

και όχι μια εξ ουρανού παρέμβαση.

Όταν η δίχρονη πορεία μιας παρακμιακής μορφής συνδικαλισμού φτάνει σε έναν θεσμικά προσδιορισμένο προοορισμό, θα απολήξει σε μια ακόμα πιο παρακμιακή έκφραση - γιατί εδώ θα συμπυκνωθούν όλα τα επιμέρους στοιχεία της. Όταν ένα ποτάμι κουβαλάει θολά νερά, θα τα εκφορτώσει στις εκβολές του. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

Και είναι ευθύνη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ να εκθέσει πλήρως την εικόνα του 18ου Συνεδρίου στον κλάδο των εκπαιδευτικών και στην κοινωνία γενικότερα, γιατί αυτή η αποκάλυψη θα μπορούσε να αποτελέσει μια διαδικασία κάθαρσης και να οδηγήσει σε στάση αυτογνωσίας και ευθύνης. Η αποδοχή της ενοχής – ναι της ενοχής και της απολογίας - είναι γενναία πράξη και είναι ο μόνος δρόμος που δείχνει την υπέρβαση του λάθους και την αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς προς μια λυτρωτική και δημιουργική ανέλιξη.

Το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ ήταν η απόλυτη παρακμή. Είμαστε ήδη ΕΦΕΕ. Συμφωνούμε μόνο στα εκλογικά αποτελέσματα, και εκλέγουμε προεδρείο! Καμιά απόφαση επί των μεγάλων ζητημάτων της δημόσιας εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών στην πιο δύσκολη ιστορική περίοδο της μεταπολίτευσης δεν ελήφθη. Δεκάδες και δεκάδες στελέχη του εκπαιδευτικού κινήματος από όλη τη χώρα συγκεντρώθηκαν στην κορυφαία συλλογική εκδήλωση του συνδικαλισμού και αντί να δώσουν ένα αγωνιστικό και δημιουργικό Μήνυμα στους εκπαιδευτικούς και στην κοινωνία, κατέληξαν στο να γευθούν την απογοήτευση της αποτυχίας.

Όταν η προτελευταία ημέρα του Συνεδρίου, ημέρα αποφάσεων, φτάνει μέχρι τις 7 το πρωί έτσι απλώς για να λέμε ότι προσπαθήσαμε αντιγράφοντας την περίφημη και «ηρωική» 16ωρη διαπραγμάτευση του κ. Τσίπρα για την ...κατάργηση των μνημονίων που απέφερε τελικά άλλα δύο μνημόνια και ένα μέλλον της χώρας ασύλληπτα υποθηκευμένο, όταν όλη η νύχτα είναι μια συνεχής τελετουργία αντεγκλήσεων και απειλών, υπονοούμενων και υπαινιγμών, απαξιώσεων και προσωπικών αντιδικιών, πώς μπορούσε να προκύψει κάτι θετικό; Θα αποτελούσε προσβολή και αμφισβήτηση της λογικής!

Και το πιο φοβερό και πιο παρακμιακό είναι το εξής. Δεν αναλύθηκε ούτε καν η πραγματικότητα, που έχει ήδη δώσει το παρακμιακό αποτύπωμά της. Δεν φωτίστηκαν οι αιτίες του αδιέξοδου. Τα αγκάθια όχι μόνο φύτρωσαν και ξαναφύτρωσαν αλλά και έριξαν σπόρους για το μέλλον. Όλοι εναντίον όλων; Ναι, γιατί δεν ήθελαν να κοιτάξουν στον καθρέφτη της πραγματικότητας και προτίμησαν να κοιταχτούν στα λιμνάζοντα νερά του βαλτότοπου για να μη δουν καθαρά τα είδωλά τους.

Όλοι κόπτονταν για το καλό του κλάδου και του δημόσιου σχολείου. Και τότε πώς έγινε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος και προέκυψε το απόλυτο τίποτα; Δεν είναι μια μαγική εικόνα, όλοι να θέλουν το «καλό» και τελικά να εμφανίζεται το «κακό»; Όχι, όλα εξηγούνται. Δεν είμαστε σε κανένα υπερβατικό σύμπαν. Βιώνουμε το δικό μας κόσμο, τον κόσμο που εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Όχι, μπορεί όλοι να κατηγορούν όλους (τους άλλους), αλλά δεν γίνεται να μην είναι κανένας υπαίτιος για την παρακμιακή εικόνα. Δεν είμαστε φαντάσματα για να μη συνδεόμαστε με τον ορθολογισμό. Αν όλοι ευθύνονται, τότε κανένας δεν ευθύνεται. Αλλά η πραγματικότητα δεν ξεγελιέται. Κάποιοι έχουν την ευθύνη για την απαξιωτική εικόνα του εκπαιδευτικού κλάδου και δεν είναι άλλοι απ’ αυτούς που είχαν την ηγεσία της ΟΛΜΕ: οι παρατάξεις και οι συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΔΑΚΕ.

Γιατί τα στελέχη των ΣΥΝΕΚ λειτούργησαν σε ρόλο κομισάριου. Όχι, δεν έκαναν κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μετασχηματίστηκαν ολοκληρωτικά σε ασπίδα προστασίας της αριστεροακροδεξιάς συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. «Μην πειράζετε την αριστερή κυβέρνηση, γιατί κάνει μεταρρυθμίσεις, γιατί αλλάζει την Ελλάδα και την Ευρώπη», ήταν το μόνιμο συμβολικό και ιδεολογικό πρόταγμά τους. Σε όλες τις αναλύσεις τους δεν υπάρχει καμιά νύξη ότι έχουμε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αναφέρονταν σε όλα αλλά καθόλου στην κυβερνητική πολιτική! Κρίμα, γιατί σε επόμενη φάση θα θέλουν να ξαναβρούν τη συνδικαλιστική δράση και δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν...

Και η ΔΑΚΕ υπηρετούσε και υπηρετεί το στρατηγικό της ρόλο. Ποτέ δεν ήθελε τις συλλογικότητες των εργαζομένων να επηρεάζουν την πολιτική πορεία της χώρας μας. Ενεργεί συνειδητά για ένα αδρανοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά ξάφνιασε σε κάτι που δεν είχε παλιότερα, στην έκφραση μορφών φραστικής βίας μέσα στο Συνέδριο.

Θα ήταν ενδιαφέρον να δουν την όλη εικόνα οι εκπαιδευτικοί. Να δουν ποιες παρατάξεις και ποιοι συνδικαλιστές συγκρούονται χωρίς νόημα και αξία με όλο αυτό τον ορυμαγδό της βίας και των απειλών, της μαγκιάς και των ύβρεων. Ναι, πρέπει να ξέρουν γιατί είναι δικό τους δημιούργημα όλο αυτό το σκηνικό. Η συγκεκριμένη σύνθεση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ αλλά και οι συσχετισμοί και οι αντιλήψεις του Συνεδρίου είναι δικά τους δημιουργήματα. Δεν μπορούν να κάνουν τους παρατηρητές ούτε τους αποτιμητές και πολύ περισσότερο τους επιτιμητές! Η αυτογνωσία θα ξεκινήσει από τις δυνάμεις της πηγής, από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί οφείλουν να αλλάξουν τη μορφή και το περιεχόμενο του συνδικαλισμού.

Υ.Γ.

1. Όσον αφορά τα πιο πολιτικά στοιχεία – αν μπορεί να διατυπωθεί κάτι τέτοιο – του Συνεδρίου δηλαδή την εκτίμηση αποτελεσμάτων και την προοπτική του Κινήματος, θα επανέλθω.

2. Μπορώ να ισχυριστώ με απόλυτη ευθύνη ότι οι παρατάξεις που ουδόλως ενεπλάκησαν στις άγονες συγκρούσεις και στις απαξιωτικές σκηνές ήταν τα «Ανεξάρτητα σχήματα», το ΠΑΜΕ και η Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ).

Νίκος ΤσούλιαςΠΕΚ18ο Συνέδριο ΟΛΜΕΕκλογές ΟΛΜΕ ΣυνέδριοΣυνέδριο ΟΛΜΕΟΛΜΕ