Πλατεία Σαπφούς 22 Απρίλη 2018……Στης ψυχής το παρακάτω

13:38 30/4/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Θανάσης Αλεξίου

Για να φτάσουν άνθρωποι να λιθοβολούν γυναίκες, παιδιά, πρόσφυγες γνωρίζοντας πως μπορεί και να σκοτώσουν, όπως έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στην Πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, σημαίνει πως έχουν απογυμνωθεί από βασικά ανθρώπινα συναισθήματα (ντροπή, έγνοια, συναίσθηση κ.λπ.) όπως αυτά προέκυψαν ιστορικό-πολιτισμικά. Για να μην πάμε στη βιολογία και στην ανθρώπινη φύση είναι καλύτερα να δούμε αυτά τα συναισθήματα

ως κοινωνικές διεργασίες, όπου σε μια αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον οι άνθρωποι ιδιοποιούνται κομμάτια της κοινωνικής πραγματικότητας (εκκοινωνίζονται). Εδώ διαμορφώνονται οι ψυχικοί μηχανισμοί και οι ψυχικές λειτουργίες που υποβαστάζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Για να βγουν όμως προς τα έξω συναισθήματα (μίσους, επιθετικότητας, αποστροφής, φοβίας κ.λπ.) προς άλλους ανθρώπους, όπως στις 22 Απρίλη στην Πλατεία Σαπφούς, σημαίνει πως έχουν υποχωρήσει και έχουν απαξιωθεί συστήματα κοινωνικών σχέσεων, επομένως και διαπροσωπικών σχέσεων (εργασία, γειτονιά, συμβιωτικές ομάδες κ.ά.), όπου οι άνθρωποι σκέφτονταν, ζούσαν και αισθάνονταν ως μέλη της κοινωνίας (με ευθύνες, δικαιώματα, ντροπές, αναστολές κ.λπ.). Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια διεργασία ιδιώτευσης (απώλειας της κοινωνικής ταυτότητας) και κοινωνικής αποειδίκευσης (απώλεια προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων) που οδηγεί, όταν πάρει διαστάσεις, στον εκφασισμό των κοινωνιών. Βασικά στοιχεία του εκφασισμού είναι ο κυνισμός στον κοινωνικό και ανθρώπινο πόνο, ο αμοραλισμός που ευνοήθηκε από την ανάδειξη της αναξιοπιστίας και της κοροϊδίας σε κύρια πολιτική ηθική, η διάχυση της βίας και η ανάδειξή της σε πολιτική πρακτική αλλά και σε πρακτική ρύθμισης ακόμη και (δια)προσωπικών σχέσεων κ.ο.κ.

Να, λοιπόν τώρα που τμήματα της «τοπικής κοινωνίας» της Λέσβου ακολουθώντας αυτό τον ξεπεσμό, όπως στα αντίστοιχα πογκρόμ κατά προσφύγων στη Ηoyerswerda και στο Rostock (Γερμανία 1991) αλλά και αλλού, απώλεσαν όχι μόνο τα βασικά συναισθήματα που εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο, αλλά και τη μνήμη του μισεμού, του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, εξωτερικεύοντας τις ιδιότητες τις ίδιας της δομής, δηλαδή της καπιταλιστικής κοινωνίας (εκμετάλλευση, ρίξιμο, βίαιη συμπεριφορά κ.ά.).

Σε ένα άλλο επίπεδο μπορούν να προσδιοριστούν η συμβολή νεοφασιστικών μορφωμάτων που τρέφονται και αναπτύσσονται από αυτές τις συμπεριφορές αλλά και του κράτους που αφήνει την τοπική κοινωνία να «καθαρίσει» για πάρτι του ενώ τα όργανά του δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε από το πογκρόμ. Αντίθετα το κράτος, αλληθωρίζοντας πάλι (ας πούμε ταξικά), είδε όμως και συνέλαβε εκείνους που προσπάθησαν «να σώσουν την τιμή» μιας κοινωνίας που έχει στο ενεργητικό της κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες δεκαετιών.

Ετικέτες: Θανάσης Αλεξίου