Προεκλογικός θίασος, του Χρήστου Κυργιάκη

11:21 25/4/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Προεκλογικός θίασος
Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Όλοι χωράνε στο θίασο, αρκεί να έχουν κάνει κάτι στο παρελθόν, αρκεί να τους ξέρει ο κόσμος, αρκεί να τους έχουν φωτίσει ή να εξακολουθούν να τους φωτίζουν, οι προβολείς, μικροί ή μεγάλοι, της δημοσιότητας.
Όλοι χωράνε στην αυλή, αρκεί να κουβαλάνε μαζί τους ψηφαλάκια, άλλος περισσότερα και άλλος λιγότερα, όχι επειδή κάτι ουσιαστικό προσέφεραν στην κοινωνία, αλλά επειδή προσέθεσαν πολύ κραγιόν και μει-καπ στη ρυτιδιασμένη και δανεική ζωή μας.
Άλλος

επειδή σήκωσε τα περισσότερα κιλά σε αγώνες αμφιβόλου αγωνιστικής αξίας και ηθικής, όπως έχουν καταντήσει εδώ και πολλά χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες, άλλος και άλλη επειδή απλώς έχουν «το όνομα» αλλά δυστυχώς τους λείπει «η χάρη», άλλος επειδή κλώτσησε τη μπάλα σε μεγάλη ομάδα, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ του να διαβάσει σωστά δυο αράδες που του έδωσαν γραμμένες μέσα στη Βουλή και άλλη επειδή έτυχε να γεννηθεί «ζουμερή» και να στολίσει στο παρελθόν τις οθόνες των τηλεοράσεων.
Μπορεί κανείς να στερήσει από κανέναν το δικαίωμα, εφόσον το έχει, να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής; Όχι βέβαια! Απλώς, νομίζω πως άλλα πρέπει να είναι τα κριτήρια της επιλογής των υποψήφιων βουλευτών τόσο εκ μέρους των κομμάτων όσο και εκ μέρους των πολιτών.
Αν, δε, τύχει να ρίξει κανείς μια ματιά στα προεκλογικά φυλλάδια υποψήφιων βουλευτών, τότε είναι να σε πιάνει απελπισία!
«Νέο αίμα στην πολιτική» λες και πρόκειται να επιλέξεις εθελοντή αιμοδότη.
«Έφτασε η ώρα της αλήθειας» λες και είμαστε στην εκπομπή της κυρίας Μανωλίδου. «Επειδή ποτέ δεν σας είπα ψέματα και ποτέ δεν έφαγα τίποτα και με κανέναν» λες και ψάχνουμε τον/την ιδανικό/ική σύζυγο.
«Να ξαναδώσουμε στους Έλληνες τη χαμένη τους ελπίδα», όχι και «χαμένη» πρόεδρε, όχι και «χαμένη». Κλεμμένη ναι, αλλά όχι χαμένη. Αφού την έκλεψαν πρώτα αυτή τη ρημαδιασμένη την ελπίδα, τώρα τάζουν την επιστροφή της.
«Τώρα γνωρίζουμε πώς να φέρουμε την ανάπτυξη» μας υπόσχεται ο άλλος πρόεδρος. Μπα! Έπρεπε πρώτα να εκπαιδευτούν επί τρία χρόνια πώς να φέρουν τη φτώχια και την ύφεση για να μας μιλήσουν για ανάπτυξη; Ποια ανάπτυξη; Την «πράσινη» των γερμανικών συμφερόντων ή μήπως εκείνη που προϋποθέτει μισθούς κυριολεκτικής πείνας για τους εργαζόμενους και υπερκέρδη για τα αφεντικά ή τέλος την ανάπτυξη που απαιτεί να χαρίσουμε στις πολυεθνικές τον φυσικό μας πλούτο για να μας τον πουλήσουν εκείνες αργότερα;
«Θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή», υπόσχονται για μία ακόμη φορά. Ποιοι; Μα αυτοί που νομοθέτησαν την φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου, αυτοί που εμπλέκονται σε σκάνδαλα εκατομμυρίων και όλοι οι υπόλοιποι που όρισαν ως «ηθικό» ότι είναι νόμιμο, δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα της «νόμιμης» φοροδιαφυγής. Ήταν τάχα μόνο ο «Ωραίος της Παρέας» που φέρεται να έτρωγε με χρυσά κουτάλια; Και ο «Καλός» με τον «Κακό» και τον «Άσχημο» τίποτα δεν κατάλαβαν τόσα χρόνια; Μα τότε είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα γιατί είναι σαν να παραδέχονται την ανεπάρκεια και την πολιτική τους ανικανότητα. Ά