Πρόταση ανάλυσης του παράλληλου κειμένου στη Λογοτεχνία των Πανελλαδικών, της Πολίνας Μοίρα

08:41 26/5/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Μια δεύτερη ματιά στο παράλληλο κείμενο των πανελλαδικών εξετάσεων στη Λογοτεχνία της Θεωρητικής κατεύθυνσης που απέχει ίσως από τις οδηγίες της ΚΕΕ αλλά συνοδοιπορεί με το πνεύμα της ποίησης του Τάσου Λειβαδίτη

Τάσος

Λειβαδίτης

Αυτοβιογραφία

Ἄνθρωποι ποὺ δὲ γνώρισα ποτὲ μοῦ δώσαν τὸ αἷμα μου καὶ
τ’ ὄνομά μου,

η ανάμνηση και η σύνδεση με το παρελθόν του αποτελεί στοιχείο βίου για τον ποιητή. Ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από το παρελθόν (ατομικό ή συλλογικό ) το οποίο εσωτερικεύει αφήνοντας σημάδια ανεξίτηλα στο παρόν του.

στὴν ἡλικία μου χιονίζει, χιονίζει ἀδιάκοπα

Ό, τι τον πονάει δεν είναι ο χρόνος που απλά περνά, δεν είναι μόνο «το γήρασμα του σώματος και της μορφής» του. Στη ζωή και στην ποίηση του «χιονίζει» γιατί οράματα και αγώνες διαψεύστηκαν και ματαιώθηκαν. Ο Λειβαδίτης ανήκει στην Α΄μεταπολεμική γενιά . Μαζί του οι: Άρης Αλεξάνδρου, Μανόλης Αναγνωστάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Κλείτος Κύρου, Δημήτρης Χριστοδούλου, Τάκης Σινόπουλος, Θανάσης Κωσταβάρας, Τίτος Πατρίκιος: εκφράζουν την αντιστασιακή ή κοινωνική ποίηση· έχοντας βιώσει τους πιο φρικτούς πολέμους , την Κατοχή και την περιπέτεια του Εμφυλίου, καταγράφουν αυτή τη φρίκη μέσα στα έργα τους.
Με έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας , εις εαυτόν και εις άλλους αγωνιστές- ποιητές ,ο Τάσος Λειβαδίτης κάνει μια εσωτερική αναδίπλωση και αναζητά το νόημα της ζωής στο παρελθόν μετά από τη διάψευση των προσδοκιών και την προδοσία του ως αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο.

δίψασα γιὰ ὅλη τὴ ζωή,

Ο Λειβαδίτης στα περισσότερα ποιήματά του δεν αντέχει να ζει μακριά από τα χρόνια της νιότης, της αισιοδοξίας, του ονείρου. Αρυτίδωτο το όραμα της ηρωικής εποχής της νεότητας , όμως ο αόριστος χρόνος τελεσιδικεί και εδώ τη θέση του, ήταν κάποτε, όχι τώρα…
Κι εδώ βαραίνει η πικρή διαπίστωση: είναι αργά για όλα, η απόλυτη μοναξιά είναι παρούσα, η σπαταλημένη ζωή κραυγάζει το κενό της:

κι ὅμως τὴν ἄφησα
γιὰ ν’ ἁρπαχτῶ ἀπ’ τὰ πελώρια ἀγκάθια τῆς αἰωνότητας,

\"Ξέχασε να ζήσει \"γιατί αφιερώθηκε σε αγώνες υψηλούς, της ζωής και της τέχνης. Δρόμοι δύσβατοι, με «πελώρια αγκάθια» αφού προσβλέπουν στην αιωνιότητα και τολμούν να αναμετρηθούν με την σαγήνη των γήινων ανθρωπίνων, θνητών απολαύσεων.

Κι αλλού ο Λειβαδίτης τραγουδά την εποποιία της ερημιάς που νιώθει. Τραγικός ήρωας φαντάζει στα μάτια μας που παλεύει με δυνάμεις υπέρτερες του εαυτού του σ΄ένα λαβύρινθο φορτισμένο με πληγές – «πελώρια αγκάθια»

«Κύριε, αμάρτησα ενώπιον σου: ονειρεύτηκα πολύ. Έτσι ξέχασα να ζήσω.»

Ο αόριστος χρόνος κυριαρχεί για να δείξει κάτι το οριστικά ματαιωμένο ( άφησα, δίψασα )
Αυτή η περιπλάνηση του σε γεγονότα και εικόνες του παρελθόντος, καταγράφουν ένα ρίγος ιδιότυπου « θανάτου» : μιας « πληγής» διαφορετικής βέβαια