Σαν σήμερα το 1915 γεννήθηκε ένα σπάνιο αστέρι. Η Εντιθ Πιαφ

09:33 19/12/2017 - Πηγή: Alfa Vita

H Eντίθ Zιοβανά Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion), που αργότερα θα της έδιναν το στοργικό επίθετο Πιάφ (Piaff: σπουργιτάκι στα γαλλικά) γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 19 Δεκεμβρίου του 1915. H μητέρα της, τραγουδίστρια του δρόμου, παράτησε το παιδί στη γιαγιά του, που διατηρούσε οίκο ανοχής σε επαρχιακή κωμόπολη.

Σε ηλικία οκτώ ετών, η μικρή Eντίθ τυφλώθηκε από άγνωστη αιτία, ωστόσο ξαναβρήκε το φως της πολλούς μήνες μετά. Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του ο πατέρας της, που εργαζόταν

ως ακροβάτης σε τσίρκο, και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του.

Όταν ξέσπασε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Πιαφ ήταν ήδη διάσημη. Μία φωνή που παρηγορούσε τους Γάλλους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της εθνικής ταπείνωσης. Μετά το τέλος του πολέμου η φήμη της ανέβηκε στα ύψη. Ωστόσο, στη ζωή της δεν κυριάρχησε το ρόδινο χρώμα. Το ιατρικό ιστορικό της περιλαμβάνει τραυματισμούς σε τροχαία, κούρες αποτοξίνωσης, επτά εγχειρήσεις και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Το μοναδικό της παιδί, η Μαρσέλ, πέθανε σε ηλικία δύο ετών, το 1935.

Άρρωστη και καταβεβλημένη, η Εντίθ Πιάφ έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, στις 10 Οκτωβρίου του 1963. Έως και σήμερα θεωρείται η μεγαλύτερη φωνή της Γαλλίας και μία από τις πιο συγκλονιστικές του κόσμου.

"Edith Piaf, κάθε φορά που σας βλέπουμε να επανεμφανίζεστε σ' αυτήν την οθόνη για να τραγουδήσετε, έχουμε την εντύπωση ότι αντικρύζουμε ένα θαύμα, ένα θαύμα που δεν περιμέναμε πια. Από που πηγάζει αυτή η δύναμη, αυτό το κουράγιο που σας γλιτώνουν από πολύ άσχημες καταστάσεις ;

- Νομίζω πως είναι η πίστη, η πίστη σε όλα.

- Πιστεύετε στην τύχη ;

- Πιστεύω, απλά πιστεύω.

- Στη μοίρα ;

- 'Οχι. δεν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω πως τα καλά πράγματα έρχονται αν τα επιθυμούμε. Πιστεύω πως μπορούμε να ξεπεράσουμε οποιαδήποτε κακή συγκυρία.

- Δεν είπατε ποτέ μιά φορά στη ζωή σας, όταν ήσασταν άρρωστη για παράδειγμα ή στο κρεβάτι, ότι υπάρχουν όρια, κι ότι αυτά τα όρια τα έχετε περάσει ;

- Ασφαλώς, όταν είναι κανείς άρρωστος, είναι πολύ δύσκολο να έχει και καλό ηθικό, αλλά, ακόμη κι όταν μου συμβαίνει προς στιγμή να αποθαρρύνομαι λίγο, αμέσως αντιδρώ, λέγοντας στον εαυτό μου πως δεν είναι δυνατόν, θα τα βγάλω πέρα.

- Η ζωή σας υπήρξε μάλλον ανοργάνωτη, βασανισμένη. 'Αλλοι καλλιτέχνες είναι πιο ευνοημένοι. Πιστεύετε πως αν τους είχατε μιμηθεί, η ζωή σας θα ήταν πιο ήσυχη ;

- Πιθανόν, αλλά πιστευώ πως δεν θα είχα δώσει αυτό που έδωσα στον κόσμο, πιστεύω πως σε ότι κάνω, όταν δίνω κάτι, το δίνω με όλη μου τη ψηχή.

- Δεν πιστεύετε στις "οικονομίες" ;

- Α, σίγουρα καθόλου.

- Ούτε ηθικά, ούτε υλικά ;

- Ναι, σε καμιά περίπτωση.

- Δεν σκέπτεστε τα γηρατειά, λόγου χάρη ;

- 'Οχι, θα δούμε όταν έρθουν.

- Φοβάστε το θάνατο, φοβηθήκατε ποτέ ότι θα πεθάνετε ;

- 'Οχι, δεν φοβάμαι το θάνατο.

- Το σκέπτεσετε ;

- Το έχω σκεφτεί, το έχω αποδεχτεί. Πρέπει να μου έτυχε και πιστεύω πως ήμουν προετοιμασμένη.

- 'Ενα από τα τραγούδια σας που τραγουδήσατε πριν ένα χρόνο, το Je ne regrette rien, το τραγουδήσατε εδώ στην εκπομή Cinq Colonnes, ένα τραγούδι που συγκλόνισε τον κόσμο γιατί μας φάνηκε πως μιλούσατε για σας ... πράγματι για σας μιλούσατε ; 'Οταν κρίνετε τη ζωή σας, δεν μετανοιώνετε πραγματικά για τίποτα, αν μπορούσατε να την ξαναφτιάξετε... ; -

Ακριβώς την ίδια.

- Την ίδια... Τα τραγούδια σας τραγουδούν πάντα τον έρωτα και ξέρουμε ότι για σας ο έρωτας δεν είναι μόνο μία λέξη, ένα θέμα για τραγούδι.

Τι περιμένετε από τον έρωτα ;

- Αυτό που μου έδωσε.

- Δηλαδή ;

- Το φανταστικό, το λυπηρό, το τραγικό, το καταπληκτικό.

- Απογοητεύσεις ;

- Δεν απογοητεύτηκα ποτέ.

(Απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε το 1962 η Edith Piaf στον δημοσιογράφο Pierre Desgraupes στη γαλλική εκπομπή Cinq colonnes à la une).

Σε ηλικία οκτώ ετών, η μικρή Eντίθ τυφλώθηκε από άγνωστη αιτία, ωστόσο ξαναβρήκε το φως της πολλούς μήνες μετά. Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης σε τσίρκο, και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του.

Όταν ξέσπασε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Πιαφ ήταν ήδη διάσημη. Μία φωνή που παρηγορούσε τους Γάλλους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της εθνικής ταπείνωσης. Μετά το τέλος του πολέμου η φήμη της ανέβηκε στα ύψη. Ωστόσο, στη ζωή της δεν κυριάρχησε το ρόδινο χρώμα. Το ιατρικό ιστορικό της περιλαμβάνει τραυματισμούς σε τροχαία, κούρες αποτοξίνωσης, επτά εγχειρήσεις και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Το μοναδικό της παιδί, η Μαρσέλ, πέθανε σε ηλικία δύο ετών, το 1935.

Άρρωστη και καταβεβλημένη, η Εντίθ Πιάφ έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, στις 11 Οκτωβρίου του 1963. Έως και σήμερα θεωρείται η μεγαλύτερη φωνή της Γαλλίας και μία από τις πιο συγκλονιστικές του κόσμου. Κλασσικές ερμηνείες O Λεό Φερέ έγραψε για την Εντίθ Πιάφ το «Les amants de Paris», o Aνρί Kοντέ το «Padam–padam», ο νεαρός Zορζ Mουστακί τής έδωσε τον υπέροχο «Mylord», ο Σαρλ Nτιμόν το εμβληματικό «Non, je ne regrette rien». H Mαργκερίτ Mονό, ταλαντούχα πιανίστα και συνθέτις, της έγραψε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της - ανάμεσά τους το «Hymne a l’amour», εμπνευσμένο από τον θάνατο του Mαρσέλ Σερντάν, του πρωτοπυγμάχου που ήταν ο μεγάλος έρωτας της τραγουδίστριας και που σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. H ίδια η Πιαφ άφησε το επισκεπτήριό της στη σύνθεση, με το χιλιοτραγουδισμένο «La vie en rose».

Πηγή: sansimera, lifo.gr

εντιθ πιαφ