Συνταξιδεύοντας με το φως…

20:33 5/4/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Νίκος Τσούλιας

Το φως είναι η Αρχή. Εκεί στη Μεγάλη Έκρηξη γεννήθηκαν τα πάντα: ο χώρος και ο χρόνος, η ύλη (σωματίδια, άτομα…) και η ενέργεια (ακτινοβολίες…). Εκεί αρχίζει η Ιστορία του Σύμπαντος, ό,τι θα ακολουθήσει στον αιώνα τον άπαντα. Το φως δημιουργείται εκεί, μέσα από το Χάος και είναι αυτό που θα «συνενώνει» όλα τα επιμέρους

στοιχεία.

Το φως είναι ενέργεια. Είναι ο αέναος τροφοδότης της οργάνωσης κάθε μορφής της ύλης. Θα φτιάξει παντού τις εστίες του σε κάθε φωτεινό άστρο και στο δικό μας Ήλιο, το Άστρο της ημέρας. Ας δούμε το ταξίδι του φωτός από τον Ήλιο μέχρι την επιφάνεια του μικρού μας πλανήτη. Το αρχικό σωματίδιο του φωτός γεννιέται ως απόρροια των θερμοπυρηνικών αντιδράσεων στο εσωτερικό του Ήλιου ως σωματίδιο ακτίνων γ, ακολουθεί ένα ταξίδι μεγάλης περιπέτειας με πολλαπλές συγκρούσεις, μετασχηματίζεται σε σωματίδιο ακτίνων Χ και τελικά φτάνοντας στην επιφάνεια του Ήλιου μετατρέπεται σε σωματίδιο του φωτός – φωτόνιο. Αυτή η οδύσσειά του βαστάει περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια και η όλη «δοκιμασία του» το κάνει ένα σωματίδιο πολύ μικρότερης συχνότητας από ό,τι ήταν αρχικά στη γέννησή του και τελικά καταλήγει (προφανώς ένα πολύ μικρό υποσύνολο σωματιδίων από τη συνολική παραγωγή του Ήλιου, αφού το μεγάλο μέρος ταξιδεύει γενικά στο Σύμπαν) στη γειτονιά μας σε οκτώ λεπτά περίπου. Αυτός ο δραματικός μετασχηματισμός του όμως είναι μια δωρεά για τη Γη, γιατί αν ερχόταν με τη μορφή των ακτίνων γ θα ήταν αποτρεπτικό (καταστροφικό) για την εξέλιξη της ζωής που ακολούθησε.

Το φως είναι ζωή. Είναι πολλές οι προϋποθέσεις για την γέννηση της ζωής. Μπορούμε να θεωρήσουμε όμως ότι το φως είναι ο πραγματικός γεννήτοράς της. Ας δούμε συνοπτικά τα γεγονότα. Τα φωτόνια (άυλα σωματίδια) βομβαρδίζουν καθετί πάνω στη Γη. Ένα μέρος αυτών παγιδεύεται από τους χλωροπλάστες των φυτών (οι βιολογικοί «Προμηθείς» που χαρίζουν το φως σε όλους τους έμβιους οργανισμούς άμεσα και έμμεσα και φυσικά στον άνθρωπο), γιατί μέσα από ένα σύνολο χημικών αντιδράσεων (της φωτοσύνθεσης) η κινητική ενέργεια των φωτονίων θα μετατραπεί σε χημική ενέργεια, πρωτίστως σε γλυκόζη. Και είναι η χημική ενέργεια των πολυσακχαριτών αυτή που θα μεταβιβάζει την ενέργεια από έμβιο οργανισμό σε οργανισμό μέσω των τροφικών αλυσίδων. Μπορούμε να ισχυριστούμε αβασάνιστα λοιπόν ότι υπάρχουμε και λειτουργούμε με την ενέργεια του φωτός! Τα πάντα στο μικρό μας πλανήτη κινούνται και υπάρχουν χάρη στον πιο γλυκό βομβαρδισμό, εκείνο των φωτονίων.

Το φως είναι γνώση. Οι αστρονόμοι έχουν το πιο μεγάλο Βιβλίο που θα υπάρξει στον αιώνα τον άπαντα. Έχουν «προ οφθαλμών» όλο το «ουράνιο στερέωμα». Διαβάζουν το φως. Κάθε μορφή ακτινοβολίας που φτάνει στα τηλεοσκόπιά μας εμπεριέχει πληροφορίες για την πηγή του, για τη διαδρομή του και για όλες τις περιπέτειες που αντιμετώπισε. Μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για πολλές γωνιές του Σύμπαντος χάρη στο φως. Υπάρχει όμως μια μικρή παρατήρηση. Η γνώση αυτή είναι γνώση του παρελθόντος, του πολύ μακρινού παρελθόντος, αφού ο δεν υπάρχει απόλυτος και ενιαίος χρόνος. Δεν υπάρχει το «τώρα» στο Σύμπαν! Μαθαίνουμε το τι συνέβη πριν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά η γνώση αυτή είναι πολύτιμη και φωτίζει το παρόν μας και την ύπαρξή μας.

Η γνώση είναι φως. Μπορεί το φως να είναι γνώση, αλλά η δωρεά αντιστρέφεται. Η γνώση γίνεται φως. Τώρα δεν υπάρχουν μόνο τα φωτόνια που μεταδίδονται με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και είναι η πηγή της δημιουργίας της Ύλης. Τώρα υπάρχει και η γλώσσα του ανθρώπου (μακρινό πολύ μακρινό δημιούργημα και αυτή του φωτός) που δημιουργεί το δικό της Σύμπαν, το Σύμπαν του Πολιτισμού και του Πνεύματος. Τώρα μαζί με το φως της ύλης και της ενέργειας υπάρχει και το φως των Γραμμάτων, των λέξεων και των εννοιών, του στοχασμού και της έρευνας.

Η γνώση και το φως «συναντιούνται» μέσω του ανθρώπου και της νόησής του - αφού μέσω της αφεντιάς μας το Σύμπαν αναγνωρίζεται και αποκτά τον παρατηρητή του και τον ερευνητή του - και αυτό το συναπάντημα διαμορφώνει μια νέα πραγματικότητα, όπου φυσική και κοινωνική αντικειμενικότητα συναρθρώνονται με την υποκειμενικότητα της ονειροφαντασίας μας και εμείς γινόμαστε όχι μόνο παρατηρητές αλλά όλο και πιο πολύ Δημιουργοί αναζητώντας το θείο και το ιερό.

Γινόμαστε φιλόσοφοι και επιστήμονες και καλλιτέχνες για να ανακαλύπτουμε αλλά και για να δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι το περιεχόμενο και τα όρια του Πνεύματός μας. Γράφουμε ποίηση για να ανάβουμε το φως της ψυχής μας. Φως και Γνώση αγκαλιά στου ανθρώπου το πάντα άγνωστο, το όλο και πιο όμορφο οδοιπορικό της ιστορίας…

Ετικέτες: Νίκος Τσούλιας