Σύντροφε Κώστα, καλό ταξίδι. Του Θανάση Γκεσούλη

Συνάδελφε αγαπητέ, Δάσκαλε, Σύντροφε και Φίλε Κώστα

Απίστευτο και όμως αληθινό!

Δεν έχω λόγια να σου πω, λόγια να σου μιλήσω…

Όταν προχτές την Κυριακή(18/1), αργά το βράδυ στις 1.25’ , ξημερώνοντας Δευτέρα ,με ενημέρωσαν τηλεφωνικά ότι με δυσκολία κρατήθηκα όρθιος. Μου είπαν πως άφησε την τελευταία του πνοή στις 12,30’ ,πριν το σπίτι του (Δωδεκανήσου και Πελοπίδα ) στο Περιστέρι ,σε τροχαίο ατύχημα.

Κι αυτό γιατί μέχρι στις 12 το βράδυ ήμασταν μαζί. Ήρθε στο

σπίτι μου ,όπως συνήθιζε άλλωστε, να μου ευχηθεί ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για την ονομαστική μου γιορτή. Έλαμπε το πρόσωπό του για την κορούλα του τη Μαριέλα που την κάλεσαν για παράλληλη στήριξη σε σχολείο της Πάτμου. Όλο και καμάρωνε ακούγοντας τις ευχές όλων. Κι ενώ περνούσαμε ωραία βιαζόταν να φύγει νωρίς. Ήθελε να πάει στο σπίτι του γιατί τον περίμενε μόνος ο Γιώργος ,το παλικάρι του όπως έλεγε. Να τηλεφωνήσει στην αγαπημένη του Μίνα, να μάθει αν μπήκε στο καράβι της επιστροφής από την Πάτμο και να ακούσει ευχάριστα νέα για το επαγγελματικό ξεκίνημα της Μαριέλας.

Ήθελε να φύγει νωρίς, για να ρίξει μια τελευταία ματιά στη δικογραφία και να χτενίσει την ομιλία του ,γιατί το πρωί της Δευτέρας στις 9 ,στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων δικαζόταν ο συνάδελφος Π. Βαϊνάς και θα ήταν μάρτυρας υπεράσπισής του.

Πάντα ήθελε να τα προλαβαίνει όλα.

Φεύγοντας μας αποχαιρέτισε όλους , τους δεκάδες φίλους και μάλιστα έναν - έναν χωριστά. Εμένα με άφησε για το τέλος. Με αγκάλιασε και μου ευχήθηκε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , αγωνιστικά και στο επανιδείν. Αυτός ήταν και ο τελευταίος του αποχαιρετισμός.

Δεν ξέρω πραγματικά από πού να αρχίσω και τι να πω…. για το φίλο, το δάσκαλο, τον αγωνιστή, τον άνθρωπο, τον οικογενειάρχη, τον κομμουνιστή Κώστα Παπλωματά.

Τα τριάντα όμως ολόκληρα χρόνια γνωριμίας μας, με υποχρεώνουν να πω λίγα λόγια .

Τριάντα χρόνια φιλίας, συνεργασίας και κοινών αγώνων .

Σ. Κώστα,

Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας για το σχολείο, το σύλλογό μας την «Έλλη Αλεξίου», το δεύτερό μας σπίτι, για τα λαϊκά προβλήματα, για το καλό του λαού και του τόπου, για το πώς να πάει το κόμμα μπροστά.

Ήθελες πάντα να λες την άποψή σου και να γίνεται σεβαστή, όπως και συ σεβόσουν τις απόψεις των άλλων. Πικραινόσουν όταν το διαφορετικό τιμωρούνταν.

Όλο λέγαμε πως ,

Σ. Κώστα,

Κατάφερες με την αγωνιστικότητα και την ανιδιοτελή προσφορά σου να κάνεις το όνομά σου ταυτόσημο με τους αγώνες του λαού μας για μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια δημόσια παιδεία στην υπηρεσία του λαού, για έναν εκπαιδευτικό περήφανο και όχι υποτακτικό.

Ταυτόσημο με το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου στον οποίο έδωσες μέχρι τελευταία στιγμή της ζωής σου ,τον καλύτερο εαυτό σου, από τη θέση του προέδρου.

Ταυτόσημο με τους αγώνες και τις θυσίες του κόμματός σου, του ΚΚΕ.

Ταυτόσημο με την πρωτοπόρα δράση στο πανελλήνιο.

Στάθηκες ακούραστα, δίπλα στον κάθε συνάδελφο, στο κάθε πρόβλημα. Δίπλα ακόμη και στους κρατουμένους στα λευκά κελιά στην Τουρκία. Και πάνω απ’ όλα πάντα μπροστά στους αγώνες ,για τη νίκη.

Κατάφερες με τη σεμνότητά ,την ευγένεια και το χαμόγελό σου να γίνεις αγαπητός σε όλους τους εκπαιδευτικούς ,τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στους αδικημένους.

Κατάφερες με την τρυφερότητά σου ,τη ζεστασιά σου και την αγάπη σου να κάνεις την οικογένειά σου περήφανη για σένα. Την οικογένειά σου που ,όπως μου ‘λεγες,

Ιδιαίτερα τα παιδιά σου το Γιώργο και τη Μαριέλα ,για τα οποία έλαμπε το πρόσωπό σου όταν μίλαγες. Τη συντρόφισσα της ζωής σου Μίνα ,το μόνιμο και ισχυρό συμπαραστάτη σου. Τις αδερφές σου και πάνω απ’ όλα τη χαροκαμένη μάνα σου.

σ. Κώστα, έφυγες άδικα και πολύ νωρίς .Έφυγες αφήνοντας πίσω σου δυσαναπλήρωτο κενό .Έφυγες σε μια πραγματικά δύσκολη περίοδο για τα λαϊκά στρώματα. Σε μια περίοδο που κυβερνήσεις ,ΕΕ και πλουτοκρατία μας βομβαρδίζουν ασταμάτητα και πρέπει να τους σταματήσουμε. Έφυγες πάνω στην ώρα που είχες ,με την εμπειρία σου και τις γνώσεις σου ,τόσα πολλά ακόμη να δώσεις ,παντού.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αυτό που και εσύ θα ήθελες:

Να σου υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα σου.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Σύντροφε Κώστα, καλό ταξίδι.

Κάθε μέρα που θα περνάει όλο και περισσότερο θα μας λείπεις

(από όλα και σε όλους μας).

Θα σε θυμόμαστε πάντα γιατί, όπως λέει και το τραγούδι του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου:

Όλα (θα) σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου, καθημερινά
σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί μ’ εμένα
να ’ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Κλείνοντας σας ενημερώνω ότι, εμείς οι Συνταξιούχοι Εκπαιδευτικοί Π.Ε. Περιστερίου ,παλιά μέλη του συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. στη μνήμη του λαϊκού αγωνιστή και κομμουνιστή δασκάλου, Κώστα Παπλωματά, αντί για στεφάνι ,θα καταθέσουμε ένα συμβολικό ποσό στο ΄΄Σπίτι του Αγωνιστή΄΄.

Θ.Γκ.20/1/2015

Tags: Κώστας Παπλωματάς
Keywords
Τυχαία Θέματα