Τα χαρέμια, η ελληνίδα χορεύτρια, οι αγοραπωλησίες γυναικών και οι σεΐχηδες: Μια ιστορία όχι και πολύ μακρινή

11:51 16/8/2018 - Πηγή: Alfa Vita

Τον Απρίλιο του 1957, η Αγγλίδα δημοσιογράφος Νίνα Έπτον, ταξίδεψε μέχρι το Αντάρ και διεξήγαγε έρευνα για την επικρατούσα κατάσταση στα χαρέμια. Τα στοιχεία που έδωσε αργότερα στο φως της δημοσιότητας, σόκαραν και απασχόλησαν την κοινή γνώμη και τα Ηνωμένα Έθνη. Όπως αποκάλυψε, στην Μαυριτανία, λειτουργούσαν παράνομα σκλαβοπάζαρα, για όσους επιθυμούσαν είτε να αγοράσουν είτε να πουλήσουν δούλους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.

Η διαδικασία είχε ως εξής: τη μια μέρα οι πωλητές συζητούσαν με τους υποψηφίους αγοραστές για το αντίτιμο

και την «ποιότητα» των σκλάβων. Η αγοραπωλησία ολοκληρωνόταν την επομένη, με άκρα μυστικότητα.

Ωστόσο, η τιμή των γυναικών, που θα κατέληγαν σε χαρέμια, διέφερε από των υπολοίπων. Για παράδειγμα, οι νεαρές κοπέλες στοίχιζαν 2.000 λίρες Αγγλίας. Οι μεγαλύτερες, οι πιο «μεστωμένες», όπως τις αποκαλούσαν, κόστιζαν λιγότερο.

Οι συνθήκες ζωής των σκλάβων

Ο κάθε αφέντης μπορούσε να έχει στην κατοχή του περισσότερους από 300 σκλάβους και σκλάβες, αλλά δεν είχε την υποχρέωση να τους φροντίζει.

Στη νοτιοδυτική Σαχάρα, οι δούλοι πέθαιναν από τη δίψα και την πείνα. Ιατρική περίθαλψη δεν υπήρχε, παρά μόνο μερικοί αυτοαποκαλούμενοι «μάγοι», που προσπαθούσαν με διάφορες τεχνικές και βότανα να ανακουφίσουν τους αρρώστους. Εξίσου απάνθρωπη ήταν και η μεταχείριση των παιδιών των σκλάβων. Πολλοί εξ αυτών επιχειρούσαν να το σκάσουν από τα αφεντικά τους και να μεταβούν σε άλλες περιοχές, ώστε να γλιτώσουν από το μαρτύριο. Ωστόσο οι απόπειρες δεν ήταν πάντα επιτυχημένες. Όσοι συλλαμβάνονταν την ώρα της απόδρασης, θανατώνονταν επιτόπου μαζί με τα παιδιά τους.

Όπως αποκάλυψε η δημοσιογράφος, μέσα σε ένα χρόνο, σφαγιάστηκαν 60 νεαρές σκλάβες που τόλμησαν να εγκαταλείψουν τον γηραιό αφέντη τους.

Η «εξασφάλιση»

Οι σεΐχηδες μπορούσαν να διατηρούν χαρέμια στο σπίτι τους. Ο γάμος δεν τους εμπόδιζε να έχουν κι άλλες γυναίκες, πέρα από την επίσημη σύζυγο. Υπήρχαν αφέντες που είχαν περισσότερες από 300 σκλάβες, οι οποίες μάλιστα ήταν ευχαριστημένες, αφού πίστευαν ότι έτσι θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Εξάλλου, εκείνη την εποχή, παρά τις συνθήκες, η ζωή στο χαρέμι φάνταζε στα μάτια κάποιων γυναικών ως λύση ανάγκης για επιβίωση. Όσο για τις νόμιμες συζύγους των σεΐχηδων, δεν διαμαρτύρονταν με την κατάσταση αφού είχαν περισσότερα δικαιώματα και προνόμια από τις άλλες γυναίκες, που προσέφεραν ως σκλάβες τις υπηρεσίες τους....

Η συγκλονιστική ιστορία της Ελληνίδας χορεύτριας, που την πούλησαν σε χαρέμι Άραβα και εξαφανίσθηκε

Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, έφτασε στην Ελλάδα η είδηση του θανάτου μιας Ελληνίδας χορεύτριας, που ήταν πρόσφυγας στη Μέση Ανατολή.

Η Άλμπα Σέρα, όπως ήταν το καλλιτεχνικό όνομα της νεαρής κοπέλας, είχε προσληφθεί σε κέντρο της Βυρηττού, για να εκτελεί πρόγραμμα ελαφριάς γαλλικής και ελληνικής μουσικής. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι τη στιγμή που η κοπέλα δέχτηκε μια επαγγελματική πρόταση από έναν πλούσιο Άραβα. Ο Άραβας θα πάντρευε την κόρη του και ζήτησε από την Άλμπα να τραγουδήσει στον γάμο, που θα γινόταν σε ένα χωριό έξω από τη Δαμασκό της Συρίας.

Η χορεύτρια δέχτηκε την πρόταση, χωρίς να αντιληφθεί ότι είχε πέσει θύμα σωματεμπορίας. Το συμφωνητικό της σκλαβιάς Το κέντρο στο οποίο εργαζόταν, διηύθυναν τα μέλη μιας σπείρας σωματεμπόρων, που είχαν επινοήσει την «επαγγελματική» πρόταση, για να κάνουν την κοπέλα να πάει «οικειοθελώς» στον Άραβα πελάτη τους. Ο πλούσιος Άραβας είχε πληρώσει τα μέλη της σπείρας, για να «αγοράσει» την κοπέλα και να την εντάξει στο χαρέμι του. Μάλιστα, τα μέλη της σπείρας και αφεντικά της κοπέλας στο νυχτερινό κέντρο, είχαν συντάξει και συμφωνητικό, με το οποίο την παραχωρούσαν στον Άραβα. Το συμφωνητικό ανέφερε, ότι η Άλμπα θα εξακολουθούσε να ανήκει στο κέντρο, αλλά η ίδια δεν είχε το δικαίωμα να ταξιδεύσει στο εξωτερικό και να φύγει από τη χώρα που θα την οδηγούσε ο Άραβας. Από τη στιγμή που η κοπέλα ακολούθησε τον Άραβα, τα ίχνη της εξαφανίσθηκαν.

Αρκετούς μήνες αργότερα, ανέλαβε να ερευνήσει το θέμα η Εταιρία Προστασίας Θυμάτων Σωματεμπορίας, στην οποία οι υπάλληλοι εργάζονταν εθελοντικά. Η έρευνα δεν οδήγησε πουθενά. Το μόνο που κατάφεραν να μάθουν, ήταν ότι όντως ο συγκεκριμένος πλούσιος Άραβας είχε εντάξει στο χαρέμι του μια Ευρωπαία. Λίγο καιρό αργότερα, η Άλμπα Σέρα βρέθηκε νεκρή στο χωρίο Ζάχλα, σε έναν κεντρικό δρόμο που ένωνε τη Δαμασκό με τη Βυρηττό. Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου της δεν έγιναν ποτέ γνωστά.

Τα σκλαβοπάζαρα της ανατολής Η περίπτωση της Άλπμα δεν ήταν η μοναδική. Πολλές κοπέλες από την Ευρώπη έπεφταν θύματα σωματεμπορίας και κατέληγαν σε αραβικά χαρέμια. Πολλές από αυτές τις άρπαζαν με τη βία και τις πουλούσαν σε πλούσιους, ενώ αρκετές, όπως η Άλμπα, γίνονταν αντικείμενο αγοραπωλησίας, χωρίς καν να το καταλάβουν. Πολλά τέτοια περιστατικά καταγράφηκαν και προπολεμικά.

Υπολογίζεται ότι πριν τον πόλεμο, περίπου 30 Ελληνίδες τον χρόνο καταγράφονταν επίσημα ως «επαγγελματίες του έρωτα» στη Μέση Ανατολή, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι απέγιναν. Το φαινόμενο αυτό είχε αναφερθεί και προσωπικά στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος σοκαρισμένος είχε δηλώσει: «Δεν ξέρω τι θα κάνουν τα άλλα Μεσογειακά κράτη, πάντως εγώ θεωρώ εντροπή μου να ανήκω εις κράτος το οποίον, έστω και σιωπηρώς ανέχεται αυτήν την «εξαγωγήν» και γι’ αυτό θα κάμω ότι μπορώ δια να σταματήσω αυτό το αίσχος». Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα δε λύθηκε. Ακόμα και μετά τον πόλεμο, πολλές κοπέλες χάθηκαν για πάντα στα αραβικά χαρέμια.

Πηγή: η Μηχανή του Χρόνου

χαρέμιαελληνιδα χορεύτριασεϊχηδες