Θα αλλάξει η κυβέρνηση, θα καταργηθούν οι νόμοι, αλλά ο κ. Φορτσάκης θα παραμείνει στη θέση του;

10:55 20/10/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Παναγιώτης Σωτήρης

Μια μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στο χώρο των πανεπιστημιακών – και ειδικότερα της πανεπιστημιακής Αριστεράς – σχετικά με τη στάση απέναντι σε Πρυτάνεις όπως ο κ. Φορτσάκης. Τόσο η Συνάντηση Πανεπιστημιακών Δασκάλων αλλά και το Δίκτυο Πανεπιστημιακών τοποθετήθηκαν ρητά υπέρ της πάγιας θέσης των συλλόγων ΔΕΠ – ήδη από τον καιρό των κινητοποιήσεων ενάντια στα Συμβούλια Ιδρύματος – να καταργηθούν οι νόμοι Αρβανιτόπουλου και Διαμαντοπούλου

και οι θεσμικές επιπτώσεις τους, δηλαδή να καταργηθούν τα ολιγαρχικά Συμβούλια Ιδρύματος και να προκηρυχθούν ελεύθερες εκλογές για πρυτανικές αρχές με συμμετοχή όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ωστόσο, υπήρξαν αντιρρήσεις σε αυτή τη θέση, από συναδέλφους που σε προηγούμενη φάση είχαν πάρει ενεργό μέρος στις κινητοποιήσεις και είναι σε ρητή αντίθεση με αυτή την πολιτική.

Η βασική επιχειρηματολογία τους είναι ότι μια τέτοια κίνηση θα είναι αντιδημοκρατική, ότι θα αποτελεί «ρεβανσισμό», ότι δεν αναλογεί σε μια αριστερή ή προοδευτική διακυβέρνηση η «καθαίρεση» μια που οι πρυτάνεις σήμερα έχουν την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να καταλάβω αυτή την επιχειρηματολογία. Οι πρυτανικές αρχές σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν εκλέχτηκαν ούτε δημοκρατικά ούτε ελεύθερα. Εκλέχτηκαν με μια αντιδημοκρατική διαδικασία εφόσον πλην των μελών ΔΕΠ δεν συμμετείχε η υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα. Εκλέχτηκαν χωρίς ελευθερία ως προς το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι, εφόσον οι υποψήφιοι προεπιλέχτηκαν από τα ολιγαρχικά Συμβούλια Ιδρύματος που στις περισσότερες των περιπτώσεων απέρριψαν τις υποψηφιότητες όσων συναδέλφων είχαν αρνητική γνώμη για το ισχύον θεσμικό πλαίσιο. Με αυτή την έννοια, η στοιχειώδης αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας θα απαιτούσε να γίνουν ξανά ελεύθερες εκλογές. Σε τελική ανάλυση, αν θέλουν ας βάλουν υποψηφιότητα και οι τωρινές πρυτανικές αρχές για να δείξουν εάν έχουν την ουσιαστική αποδοχή όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Η λογική ότι με αυτόν τον τρόπο είχαμε την παραγωγή κάποιας «νομιμότητας» την οποία καλούμαστε να σεβαστούμε απαρέγκλιτα, κατά τη γνώμη μου, μόνο σε παραδοξολογίες θα οδηγούσε. Είναι σαν να λέμε ότι θα γινόταν το 1974 η Μεταπολίτευση αλλά θα μας έμενε ο Γκιζίκης ες αεί στο όνομα της νομιμότητας.

Όλα αυτά δεν υπενθυμίζουν απλώς τον «λεγκαλισμό» τμημάτων της δυνάμει κυβερνητικής Αριστεράς (που συμπυκνώνεται στην αέναη επανάληψη της παλιάς φράσης του Ηλιού «θα σας βομβαρδίσουμε στη νομιμότητα», σε πλαίσια που καμιά σχέση δεν έχουν με το πότε πρωτοειπώθηκε). Αποκαλύπτουν την εσφαλμένη πεποίθηση ότι γενικά όλες και όλοι στο πανεπιστήμιο είμαστε το ίδιο, έστω και εάν έχουμε διαφορετικές απόψεις, οπότε μπορούμε και να βρούμε κοινές λύσεις, αρκεί να «λειτουργούν οι θεσμοί».

Μόνο που στο πανεπιστήμιο δεν είμαστε όλες και όλοι ίδιοι. Ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς σαν τον κ. Φορτσάκη, με την ενεργητική συμμετοχή τους στη διαχείριση της μνημονιακής εξουσίας, με την αντίληψή τους για το πανεπιστήμιο ως έδρα ατομικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους, με την ανοιχτή υποστήριξη αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, με την αυταρχική – αντιδημοκρατική αντιμετώπιση των αγωνιζόμενων φοιτητών και εργαζομένων, και τους πανεπιστημιακούς που υπερασπίζονται το δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο και θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια από το μισθό τους, υπάρχει πολιτικό, κοινωνικό και αξιακό χάσμα. Όποιος παραβλέπει αυτή τη διάσταση, απλώς ανοίγει το δρόμο ώστε ό,τι και να γίνει σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο, την πραγματική εξουσία να συνεχίσουν να την ασκούν μέσα στο πανεπιστήμιο οι πανεπιστημιακοί σαν τον κ. Φορτσάκη.

Στο ελληνικό πανεπιστήμιο η επίθεση ξεκίνησε πολύ πριν τα Μνημόνια. Ως «οργανικοί διανοούμενοι του κράτους» οι πανεπιστημιακοί που στήριξαν τις «μεταρρυθμίσεις» δούλεψαν συστηματικά εδώ και χρόνια. Θυμόμαστε ακόμη τις πολεμικές κραυγές ενάντια στους φοιτητές και την άμεση στήριξη της κ. Γιαννάκου το 2006-7. Σήμερα προσπαθούν να εμπεδώσουν την εξουσία τους, να κάνουν τις αλλαγές που έχουν προωθήσει μη αντιστρέψιμες. Θα τους αφήσουμε;

Προφανώς και η αναγκαία ανατροπή και αλλαγή στο ελληνικό πανεπιστήμιο προϋποθέτουν πολλά πράγματα πέρα από την πραγματοποίηση δημοκρατικών εκλογών. Πάνω από όλα, απαιτούν εκείνο το μαχητικό πανεπιστημιακό κίνημα, εκείνη τη συλλογική δράση διδασκόντων, φοιτητών και εργαζομένων που θα επιτρέψει να γίνουν τα ιδρύματα ξανά χώροι κριτικής σκέψης, παραγωγής κοινωνικά αναγκαία έρευνας, ουσιαστικής μόρφωσης. Μόνο που αυτό δεν θα μπορεί να προχωρήσει όσο τα κλειδιά των ιδρυμάτων θα εξακολουθούν να έχουν άνθρωποι σαν τον κ. Φορτσάκη.

Ετικέτες: Παναγιώτης ΣωτήρηςΦορτσάκης Tweet

View the discussion thread.