Τι ψηφίζει η Lifo Voice;

17:12 6/5/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος Δημοσθένης

Οι δύο μεγαλύτερες δωρεάν εφημερίδες της Αθήνας θεωρούνται τα λιγότερο "πολιτικοποιημένα" έντυπα που κυκλοφορούν. Κι όμως, ενόψει εκλογών, αν και όχι μόνο τότε, αποδεικνύουν μια στράτευση που θα ζήλευαν και οι "εγκέφαλοι" του γνωστού βίντεο της ΚΝΕ - αυτού που προ ημερών ενθουσίασε τον Στόχο. Να το δούμε με παραδείγματα;

Επί δημαρχίας Κακλαμάνη, και μέχρι

τον Οκτώβριο του 2008, η Lifo φιλοξενεί τη στήλη "Ξυπόλητος Δήμαρχος", που περνά γενεές δεκατέσσερις τον (τότε) πρώτο άνδρα της πρωτεύουσας. Τον μήνα εκείνο η στήλη εξαφανίζεται. Κι από το επόμενο φύλλο της η εφημερίδα προσφέρει στο κοινό της το τετρασέλιδο εφημεριδάκι του Δήμου Αθηναίων. Λεπτομέρεια: ώς εκείνη τη στιγμή, η Lifo είναι το μόνο φρι πρες που δεν καταδέχεται το εφημεριδάκι στο σαλόνι της.

Το 2010, εν μέσω προεκλογικής περιόδου πια, η εφημερίδα το "ρίχνει" Καμίνη χωρίς προσχήματα - κάνοντας, για παράδειγμα, αφίσα το πρωτοσέλιδό της με το βλοσυρό πορτρέτο του εκλεκτού του ΠΑΣΟΚ και ρωτώντας ρητορικά: "Μπορεί ο Γιώργος Καμίνης να σώσει την Αθήνα;" (φ. 14.10.2010). Σε δεύτερο χρόνο, η εστίαση αλλάζει ελαφρώς. Και βαραίνει. Το θέμα δεν είναι πια ο δήμαρχος - Σωτήρας, αλλά μια Αθήνα εφιαλτική, που πρέπει επειγόντως κάποιος να τη σώσει. "Μπορεί κανείς να βοηθήσει την Αθήνα;" (φ. 4.11.2010) ρωτά απεγνωσμένα το πρωτοσέλιδο, το οποίο καλύπτουν πλάνα απ' το ιστορικό κέντρο της πόλης: κινέζικα μαγαζιά, υπαίθριο εμπόριο, μετανάστες, ναρκωτικά. Όλα ένα, όλα απειλή. Καμίνης, λοιπόν - αλλά με ατζέντα αυτήν που έβαλε τον Μιχαλολιάκο στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας.

Το 2012, το θέμα είναι τα ανερχόμενα "άκρα" και, κυρίως, η νεοκομμουνιστική απειλή. Σε μια μνημειώδη γραφιστική αποτύπωση της θεωρίας των άκρων, η Lifo και πάλι κυκλοφορεί με εξώφυλλο σε μαυροκόκκινο φόντο και δύο (λευκά) παιδιά να παίζουν μπάλα ανάμεσα σε ένα σφυροδρέπανο και μια σβάστικα. Ο τίτλος ("Η ελληνική γοητεία του φασισμού)" προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα. Μάταια. Το κύριο θέμα των ημερών είναι το πρωτοφανές 7% που έχει βάλει τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, αποθρασύνοντας τα Τάγματα Εφόδου της. Όμως το "φιλελεύθερο" φρι πρες κάνει διμέτωπο αγώνα - εκλαϊκεύει δηλαδή την προεκλογική γραμμή της Ν.Δ.

Και φέτος; Ενόψει δημοτικών εκλογών, φέτος πρέπει να προσπαθήσει κανείς για να μην πει τίποτα για τους ανθρώπους που υποφέρουν μέσα στην κρίση. Για τους αστέγους και τα συσσίτια, αλλά και για τα δίκτυα αλληλεγγύης, για τα λουκέτα που πολλαπλασιάζονται όσο οι μισθοί πέφτουν και οι τράπεζες πιέζουν, αλλά και για τους δημιουργικούς ανθρώπους που αντιστέκονται. Κι όμως, για τους "οργανικούς διανοούμενους" της απέναντι πλευράς -οργανικούς, ακόμα κι αν (θεωρούν ότι) δεσμεύονται μόνο από τα καπρίτσια, τις "ενοράσεις" και τους μικρούς-μεγάλους ναρκισσισμούς τους-, προεκλογική ατζέντα είναι μόνο ό,τι συζητούν μεταξύ τους. Ή ό,τι παλεύουν να κατοχυρώσουν ως ατζέντα οι εκλεκτοί της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Μέχρι λοιπόν ο Άρης Σπηλιωτόπουλος να ασχοληθεί με την ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα, το θέμα απασχολούσε μόνο τη Χρυσή Αυγή. Ακόμα κι αυτή, όμως, τελευταία ασχολούνταν με άλλα: τους προφυλακισμένους και υπόδικους δικούς της, τις άρσεις ασυλίας, τις διώξεις από το σύστημα (sic) κ.ο.κ. Θέτοντας όμως ζήτημα τζαμιού από το τίποτα, ο υποψήφιος της Ν.Δ. φάνηκε να κεντρίζει ευαίσθητες χορδές και πέραν της σεσημασμένης Ακροδεξιάς. Ήταν λοιπόν μία εκ των "58" που, ενώ λογικά θα ψηφίσει Καμίνη, έσπευσε στην Athens Voice να δώσει "βάθος" στο εγχείρημα μεταφέροντάς μας στη γαλλική συζήτηση περί Ισλάμ - και ενθουσιάζοντας γι' αυτό έγκριτα ιστολόγια όπως το Elliniki Afipnisis...

Η ενασχόληση με την ίδια τη Σώτη Τριανταφύλλου μού φαίνεται πιο ανούσια κι από τα άρθρα της. Κάπως σημαντικότερο, αντίθετα, είναι ότι το μια σκηνή φιλελεύθερων εντύπων και των δημοσιολογούντων θαμώνων τους -αυτών που μέχρι πρότινος έβρισκαν την Αριστερά πολύ "κομφορμιστική" και συντηρητική για τα γούστα τους-, αναζητά το χαμένο πάθος στην πολιτική σε ό,τι παθιάζει τους ορκισμένους εχθρούς των φιλελεύθερων. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Όμως, ακόμα και με πολιτισμικούς όρους, το συρρικνούμενο Κέντρο δείχνει μια ροπή στον εξτρεμισμό - ένας επιπλέον λόγος που πνέει τα λοίσθια.

Ετικέτες: Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος Δημοσθένης Tweet

View the discussion thread.