Το φάντασμα της αξιολόγησης και οι δυο παιδείες

12:01 1/11/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Γιώργος Καρανάσιος

Το φάντασμα της Αξιολόγησης και οι δυο Παιδείες

Σ’ ένα κράτος που υπολειτουργεί, που κάνει ό, τι είναι δυνατόν να φορτώσει το λογαριασμό των κλοπιμαίων στους ίδιους και τους ίδιους με διάφορες πολιτικές απατεωνιές, εκβιασμούς, απειλές, εξαθλίωση, με συγκάλυψη φοροδιαφυγής και επικοινωνιακές τακτικές, μέσα σ’ όλα αυτά, ξεπροβάλλει ως απειλή και το φάντασμα της Αξιολόγησης των Εκπαιδευτικών.

Το φάντασμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών βγαίνει

από την κρυψώνα του συχνά πυκνά από την δεκαετία του 1980, που καταργήθηκε ο επιθεωρητισμός (1982 ) με τις αναξιοκρατικές δομές κομματικής ιεραρχίας.

Εμφανιζόταν από τα συρτάρια του υπουργείου Παιδείας, όταν η εκάστοτε ηγεσία ήθελε να ψηφίσει κάποια προβληματικά σχέδια νόμων για την εκπαίδευση. Η νέα αξιολόγηση, που προτεινόταν με συνειρμούς επιθεωρητισμού, λόγω του κακού παρελθόντος, ήταν το κόκκινο πανί για τους εκπαιδευτικούς. Η τυχόν επιστροφή της θα είχε σφοδρές αντιδράσεις και μεγάλες αναστατώσεις στα σχολεία και στην κοινωνία.

Η τακτική της εμφάνισης του φαντάσματος με τις αιωρούμενες απειλές βόλευε όλους. Και την εκάστοτε πολιτική εξουσία και τον κομματικό συνδικαλισμό. Ήταν και μία συμπαιγνία, μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και του τότε ισχυρού κομματικού συνδικαλισμού.

Ήταν τα πρώτα βήματα, το στήσιμο μετά τον διαβόητο επιθεωρητισμό, των (νέων) πελατειακών μηχανισμών, του κυβερνητικού συνδικαλισμού, το πελατειακό κράτος και στο χώρο της εκπαίδευσης. Τα πρώτα προνομιακά βολέματα, πολλών ανίκανων πολιτικών, συνδικαλιστών και του πρώτου εκπαιδευτικού προσωπικού στα τότε νεοσύστατα παιδαγωγικά τμήματα δημοτικής εκπαίδευσης.

Η κυβέρνηση περνούσε κατά βάσει αυτά που είχε σχεδιάσει, δίνοντας ένα μέρος εξουσίας της, στις ισχυρές κομματικές συνδικαλιστικές εξουσίες και φατρίες για να ενισχύεται το πελατειακό φαινόμενο. Όταν η πολιτική εξουσία έπαιρνε αυτό που ήθελε, τεχνηέντως, έκανε πίσω στο θέμα της απειλητικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Οι συνδικαλιστές έπαιρναν και αυτή μία «αγωνιστική» νίκη και μαζί μερίδιο από τη διαχείριση ψήφων, από τους πελάτες - εκπαιδευτικούς, για συνέχιση των συνδικαλιστικών τους προνομίων και για το γέμισμα της κεντρικής δεξαμενής του κόμματος, που εκπροσωπούσαν. Ικανοποιούσαν ταυτόχρονα και το «περί δικαίου αίσθημα των εκπαιδευτικών». Με ένα σμπάρο, λοιπόν, δυο τρυγόνια.

Αποσπάσεις, μεταθέσεις, επιλογές Στελεχών στην Εκπαίδευση, σύμβουλοι υπουργών, φωτογραφικά νομοσχέδια, εναλλαγές θέσεων στην ιεραρχία της εκπαίδευσης, στην πολιτική, στη διοίκηση, μεταπτυχιακά, σπουδές από Σκόπια ( 8.000 εκπαιδευτικοί !), κ. λ. στην υπηρεσία της συνδιοίκησης, της συνδικαλιστικής εξουσίας με την πολιτική εξουσία.

Μετά το 2000 το συνδικαλιστικο-πολιτικό σήριαλ αλλάζει ρότα. Από τα συρτάρια των υπουργών