Το Γ7 - μέρος τρίτο

09:19 6/7/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Αρθρογράφος: Χρήστος Κυργιάκης

… συνέχεια

Από τα μεγάφωνα εξακολουθούσε να ακούγεται κάθε δύο με τρία λεπτά οργισμένη και απειλητική η φωνή του Διευθυντή.

Τα παιδιά άρχισαν να ανησυχούν και να συζητούν μεταξύ τους για το τι θα έκαναν από δω και πέρα.

Ήδη, μερικοί γονείς που έμεναν κοντά στο σχολείο και είχαν ειδοποιηθεί, άρχισαν να φτάνουν. Δεν μπορούσαν όμως να μπουν μέσα καθώς τις δύο εισόδους του σχολείου τις είχαν κλείσει οι μαθητές. Έτσι, κινήθηκαν περιμετρικά στα κάγκελα του σχολείου προσπαθώντας να εντοπίσουν

τα παιδιά τους.

Τα παιδιά, από την άλλη, προσπαθούσαν να βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου των γονιών τους γιατί δεν ήθελαν να τους συναντήσουν.

Ο πατέρας του Βασίλη, ενός συμμαθητή του Ορέστη από το ίδιο τμήμα, ζήτησε από κάποια παιδιά να μεταφέρουν στον Ορέστη ότι θα ήθελε να του μιλήσει.

Ο Ορέστης, πλησίασε διστακτικά στα κάγκελα.

«Με ζητήσατε;», είπε στον πατέρα του Βασίλη.

«Μπορείς, σε παρακαλώ παιδί μου να μου πεις τι έγινε;», του είπε εκείνος ευγενικά.

Ο Ορέστης του εξήγησε ακριβώς τι είχε συμβεί και πώς έφτασε η κατάσταση στο σημείο όπου βρισκόταν.

«Ίσως να έχετε δίκιο, όμως μην το τραβάτε κι εσείς άλλο το σχοινί. Εντάξει, διαμαρτυρηθήκατε από τη μεριά σας. Τώρα, δεν έχει νόημα να το συνεχίσετε. Πες και στα υπόλοιπα παιδιά να μπείτε μέσα για μάθημα σε παρακαλώ», του είπε ο πατέρας του Βασίλη.

«Μα δεν εξαρτάται από μένα. Η απόφαση για αποχή ήταν όλων των μαθητών. Όμως και να μπορούσα, δεν θα το έκανα γιατί νομίζω ότι ο καθηγητής που έσπρωξε το μαθητή χωρίς λόγο, του οφείλει μια συγνώμη», απάντησε ο Ορέστης και απομακρύνθηκε σιγά-σιγά από τα κάγκελα.

Δύο τετράγωνα πιο κάτω από το σχολείο, σε μία νεοαναγειρόμενη πολυκατοικία δούλευε ο πατέρας του Ορέστη. Είχαν μείνει κάτι μερεμέτια και τελειώνοντάς τα πέρασε έξω από το γυμνάσιο. Δεν άργησε να καταλάβει ότι κάτι έτρεχε. Πλησίασε στα κάγκελα. Ο Ορέστης ήταν εκεί κοντά. Τον είδε και έτρεξε να του μιλήσει.

«Τι έγινε Ορέστη; Γιατί τέτοια αναστάτωση;»

Ο Ορέστης, για μία ακόμη φορά, εξήγησε το πώς είχαν τα πράγματα και πρόσθεσε το γεγονός ότι από τα μεγάφωνα ακούστηκαν απειλές εναντίον του ότι κινδυνεύει με αποβολή από το σχολείο.

«Σοβαρολογείς;», τον ρώτησε ο πατέρας του. Περισσότερο σαν απειλή προς άγνωστο αποδέκτη έμοιαζε παρά σαν ερώτηση προς τον Ορέστη.

«Μην ανησυχείς», του είπε και έφυγε βιαστικά.

Σε λίγη ώρα έφτασε στα γραφεία του Εργατικού Κέντρου της πόλης, του οποίου ήταν πρόεδρος εδώ και δύο χρόνια.

Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και σχημάτισε τον αριθμό του 1ου Γυμνασίου. Απάντησε ο Διευθυντής.

«Ναι, κύριε Διευθυντά. Ο πατέρας του Ορέστη είμαι».

Για λίγες στιγμές επικράτησε σιωπή.

«Τι θα θέλατε. Συμβαίνει κάτι;»

«Με κοροϊδεύετε; Τα παιδιά μας τα στέλνουμε στα σχολείο να τους μάθετε γράμματα και να τους κάνετε καλύτερους ανθρώπους. Με ποιο δικαίωμα θα διώξεις εσύ παιδί από το σχολείο; Τσιφλίκι σου είναι ή σπίτι σου; Αν δεν το έχεις καταλάβει, τη Χούντα την τελειώσαμε εδώ και χρόνια».

«Δεν σας επιτρέπω κύριε να μου μιλάτε κατ’ αυτόν τον τρόπο και μάλιστα στον ενικό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί και το παιδί σας έχει αυτή τη συμπεριφορά. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει».

«Εσείς το στιγματίσατε και το απειλείτε ότι θα το διώξετε. Λοιπόν ακούστε. Το απόγευμα θα υπάρχει ανακοίνωση-καταγγελία του Εργατικού Κέντρου για τη συμπεριφορά σας. Αύριο το πρωί θα πάω στο Δήμαρχο και το Νομάρχη για διαμαρτυρία. Αν συνεχίσεις τις απειλές σου υπόσχομαι ότι έξω από το σχολείο θα γίνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας», είπε τελειώνοντας ο πατέρας του Ορέστη. Στη συνέχεια, άνοιξε το μπλοκάκι με τα τηλέφωνα και άρχισε να τηλεφωνεί.

Πίσω στο σχολείο, λίγα λεπτά αφού έφυγε ο πατέρας του Ορέστη, εμφανίστηκε στο προαύλιο ο θεολόγος του σχολείου. Είχε τη φήμη του «άνετου», ήταν φιλικός με τους μαθητές και οι περισσότεροι μαθητές είχαν την καλύτερη γνώμη για κείνον.

Πλησίασε με άνετο βάδισμα προς τον Ορέστη ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε με δύο συμμαθητές του. Τον φώναξε παράμερα και του είπε κατά λέξη:

«Άκου να δεις νεαρέ. Τον κώλο σου να χτυπάς από κάτω δεν θα περάσει το δικό σου. Αυτό που έχεις στο μυαλό σου δεν θα τα καταφέρεις».

«Τι εννοείτε κύριε; Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου».

«Αυτό που σου λέω εγώ. Η αναρχία που έχεις σαν σκοπό, δεν θα περάσει σε τούτο το σχολείο», είπε ο θεολόγος και επέστρεψε στο γραφείο των καθηγητών όπου πριν λίγα λεπτά είχε ξεκινήσει η συνεδρίαση του Συλλόγου των Καθηγητών. Όλοι περίμεναν την επιστροφή του Διευθυντή ο οποίος έλειψε για λίγο καθώς πήγε να σηκώσει το τηλέφωνο που χτύπησε στο γραφείο του.

Επιστρέφοντας στη θέση του άρχισε να λέει.

«Λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Έλεγα πριν από λίγο ότι η συμπεριφορά μερικών μαθητών του σχολείου μας, δυστυχώς, έχει ξεπεράσει τα όρια. Στο σχολείο μας ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που δεν συνάδουν με τους κανόνες που απαιτούνται για να επικρατεί η απαιτούμενη τάξη.

Καλούμαστε με τις αποφάσεις μας να διαλέξουμε ανάμεσα στην τάξη και την αναρχία. Αν δεν πάρουμε άμεσα μέτρα τιμωρώντας τους πρωταίτιους της σημερινής στάσης, θα έχουμε βάλει το χέρι μας ώστε τούτο το σχολείο από κάστρο υψηλών αξιών και ιδανικών να μετατραπεί σε έρμαιο των σκοτεινών προθέσεων αλλότριων προς τις αρχές του έθνους και των παραδόσεών μας».

«Μήπως υπερβάλλεται λίγο κύριε Διευθυντά;», ρώτησε ο καθηγητής της Γεωγραφίας, για να συνεχίσει.

«Μιλάτε λες και υπάρχει κανένα σκοτεινό και οργανωμένο σχέδιο από κάποιους μαθητές με σκοπό να κάνουν κακό στο σχολείο. Νομίζω ότι όλα οφείλονται σε μια παρεξήγηση, στην κακιά ώρα. Αν ήταν εδώ ο συνάδελφος που είχε την άτυχη στιγμή να σπρώξει το μαθητή, θα μπορούσε να μας το επιβεβαιώσει».

«Ε λοιπόν, σας πληροφορώ κύριε συνάδελφε ότι πρόκειται ακριβώς για οργανωμένο σχέδιο. Στο τηλέφωνο πριν από λίγο, ήταν ο πατέρας του Ορέστη. Μου μίλησε με τρόπο αγενέστατο και με απείλησε ότι αν προβούμε σε τιμωρία του γιου του θα έχουμε συνέπειες. Θα μας καταγγείλει, είπε, στο Δήμαρχο και το Νομάρχη και θα οργανώσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το σχολείο. Μιλάμε, δηλαδή, για ωμή παρέμβαση στο έργο μας και εμπλοκή μας σε πολιτικές και κομματικές επιδιώξεις. Θα επιτρέψουμε συνάδελφοι κάτι τέτοιο. Στο κάτω-κάτω, το σχολείο δεν είναι τσιφλίκι του».

«Ούτε και δικό μας», ακούστηκε η φωνή του δεύτερου θεολόγου του σχολείου.

Ακολούθησε ένας μικρός πανικός. Όλοι άρχισαν να μιλάνε χωρίς να ακούνε κανέναν ή να τους ακούει κανένας. Μέχρι που στην πόρτα του γραφείου εμφανίστηκε ο καθηγητής της Φυσικής. Ήταν φανερά καταβεβλημένος, λες και είχε περάσει από πάνω του ολόκληρο φορτηγό.

Μετά το περιστατικό, βγήκε για λίγο στο προαύλιο και πριν βγουν όλοι για την πρωινή προσευχή, εκείνος κατευθύνθηκε στον πάνω όροφο του κτιρίου όπου βρισκόταν το εργαστήριο Φυσικής. Μπήκε μέσα, άνοιξε το παράθυρο και καθισμένος σε μια καρέκλα άκουγε, όσο μπορούσε, τα όσα διαδραματίστηκαν μέχρι τη συνεδρίαση του Συλλόγου.

«Συνάδελφοι, οφείλω μια συγνώμη τόσο σε σας για την αναστάτωση που προκάλεσα όσο και στους μαθητές και κυρίως στο μαθητή τον οποίο έσπρωξα χωρίς να υπάρχει λόγος. Θα πρέπει να σας αποκαλύψω κάτι, το οποίο δεν είχα σκοπό να το κάνω, όχι για να δικαιολογηθώ αλλά για να μπορέσετε ίσως να εξηγήσετε τη συμπεριφορά μου. Άλλωστε τέτοιες συμπεριφορές, γνωρίζετε πως είναι ξένες προς εμένα. Λοιπόν, ο εκνευρισμός μου είχε να κάνει με το ότι χθες το απόγευμα πήραμε τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων που έκανε η σύζυγός μου και έδειξαν ότι μάλλον βρίσκεται στο πρώτο στάδιο εμφάνισης καρκίνου».

Όλοι έχασαν τη μιλιά τους. Ακόμη και ο Διευθυντής, δεν βρήκε τίποτα να πει.

«Θα πρότεινα, να καλέσουμε το δεκαπενταμελές και να ζητήσω συγνώμη για τη συμπεριφορά μου, αναγνωρίζοντας το λάθος μου, έτσι ώστε να τελειώσει αυτή η ιστορία».

«Το σκεφτήκατε καλά κύριε συνάδελφε;», ρώτησε ο Διευθυντής και συνέχισε:

«Με τι κύρος θα μπορέσετε μετά να επιβληθείτε στους μαθητές κατά τη διάρκεια του μαθήματος;»

«Εγώ κύριε Διευθυντά, αναρωτιέμαι με τι κύρος θα επιβληθώ, αν δεν αναγνωρίσω το λάθος μου;»

«Ας τεθεί το θέμα σε ψηφοφορία και ας αποφασίσει ο Σύλλογος», πρότεινε ο δεύτερος θεολόγος του σχολείου.

Ο Διευθυντής, με κρύα καρδιά, έθεσε το θέμα σε ψηφοφορία. Εκτός από τον ίδιο και τον άλλο θεολόγο του σχολείου, όλοι οι υπόλοιποι ψήφισαν υπέρ της πρότασης του καθηγητή της Φυσικής.

Έτσι, ανακοινώθηκε η απόφαση στο δεκαπενταμελές, με το αίτημα να λήξει η αποχή και την επομένη μέρα-η ώρα είχε ήδη πάει 2μ.μ-οι μαθητές να μπουν κανονικά στις τάξεις τους για μάθημα.

Στο άκουσμα των εξελίξεων από το στόμα του προέδρου του δεκαπενταμελούς, οι μαθητές ξέσπασαν σε φωνές και χειροκροτήματα. Κάποιοι έτρεξαν να αγκαλιάσουν τον Ορέστη, αλλά εκείνος τους απέφυγε διακριτικά.

Τις επόμενες μέρες, κυριαρχούσε ένα κούμπωμα και μια αμηχανία, τόσο από την πλευρά των καθηγητών, όσο και από την πλευρά των μαθητών.

Η υπόλοιπη χρονιά κύλησε σχετικά ήρεμα. Δεν έλειψαν, φυσικά, οι συχνές σπόντες και μπηχτές προς τον Ορέστη με κάθε υπαρκτή ή ανύπαρκτη αφορμή.

Εκείνος, συνέχιζε να εκπλήσσει ευχάριστα τους καθηγητές του, όσους επέτρεπαν στον εαυτό τους να τους εκπλήξει, με την απόδοση και την ώριμη, για την ηλικία του, συμπεριφορά, κάνοντάς τον ακόμη πιο αγαπητό και δημοφιλή στους συμμαθητές του. Μοναδική αρνητική εντύπωση προκάλεσε η αδικαιολόγητη επιμονή του να μη θέλει να συμμετάσχει στους διαγωνισμούς Μαθηματικών και Φυσικής που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς, στερώντας από τον ίδιο, αλλά και από το σχολείο, μια πιθανή διάκριση.

«Το θεωρώ περιττό και χάσιμο χρόνου να τρέχω σε τέτοιους διαγωνισμούς», είχε δικαιολογήσει μια φορά στον Αντώνη αυτή την ανεξήγητη, για τους καθηγητές και τους άλλους μαθητές, στάση του.

Η επόμενη σχολική χρονιά, η τελευταία στο Γυμνάσιο, ξεκίνησε με μια μικρή «έκπληξη» η οποία καθόρισε όχι μόνο τη συμπεριφορά του Ορέστη αλλά όλης της παρέας των οχτώ παιδιών από τα γύρω χωριά που βρέθηκαν, για λόγους «εύρυθμης λειτουργίας του σχολείου» στο ίδιο τμήμα το Γ7.

Η επόμενη σχολική χρονιά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «η χρονιά του Γ7».

Συνεχίζεται…

Ετικέτες: Χρήστος Κυργιάκης Tweet

View the discussion thread.