Ξεσαβούρωμα, τώρα!

09:19 2/2/2015 - Πηγή: Alfa Vita

Αρθρογράφος: Λία Κουρή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολυκατοικία.

Χτίστηκε από μια φυλή ένδοξη και πολύπαθη, με κόπους αγώνες και αίμα. Χτίστηκε ψηλή και αγέρωχη. Ομορφη και λαμπερή. Ολοι την ζήλευαν. Τα πρώτα χρόνια οι ένοικοι ήταν ευτυχισμένοι. Δεν είχαν ιδιαίτερα πλούτη, αλλά είχαν αξιοπρέπεια και ζούσαν άνετα. Τόσο - όσο. Τα παιδιά ακούγονταν να παίζουν χαρούμενα, το σχολείο «έβγαζε» μορφωμένους ανθρώπους, οι μεγάλοι εργάζονταν τίμια και ζούσαν τις οικογένειές τους. Τα δωμάτια των πιο ψηλών ορόφων ήταν διαμπερή και

ευάερα, πιο σκοτεινά και πληκτικά τα χαμηλότερα διαμερίσματα. Όμως όλοι οι όροφοι γέμιζαν από μουσικές τις Κυριακές, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Ολοι ανεξαιρέτως οι συγκάτοικοι αγαπούσαν και φρόντιζαν τα σπίτια τους και ολόκληρη την πολυκατοικία.

Βέβαια, οι πιο ευκατάστατοι ήταν οι διαχειριστές, οι οποίοι συμπτωματικά ζούσαν στα ρετιρέ, τα πιο αβανταδόρικα διαμερίσματα. Τα πρώτα χρόνια οι διαχειριστές ήταν καταδεκτικοί, έλεγαν καλημέρα σε όλους, ακόμα και στο θυρωρό. Όμως σιγά-σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Οι διαχειριστές δεν ενδιαφέρονταν ούτε για το κτήριο ούτε για τους συνένοικους. Παραμελούσαν τις υποχρεώσεις τους και ασχολούνταν μόνο με την καλοπέρασή τους. Λούσα, ταξίδια, υψηλές γνωριμίες και υπέρογκες τραπεζικές καταθέσεις! Υπερκατανάλωση και δεκάδες σακούλες σκουπιδιών κάθε μέρα. Επειδή όμως ήταν πολύ απασχολημένοι να διασκεδάζουν, τα σκουπίδια τα πετούσαν από τα μπαλκόνια των ρετιρέ στα γύρω πεζοδρόμια. Και φυσικά, πού χρόνος για καθαριότητα και νοικοκυριό! Η πολυκατοικία άρχισε να βρωμίζει. Τα μπάζα, τα απορρίμματα και τα λύματα από τους πάνω ορόφους συσσωρεύονταν γύρω από την πολυκατοικία. Οι ένοικοι των υπογείων ασφυκτιούσαν. Οι πόρτες τους δεν άνοιγαν, και τα παράθυρα έμεναν κλειστά για να μην μπαίνει η μπόχα. Κανείς δεν έβγαινε από το διαμέρισμά του, τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο, αλλά ούτε και διάβαζαν. Χάζευαν στο διαδίκτυο άλλες πολυκατοικίες σε άλλα μέρη πιο όμορφα.

Τα σκουπίδια ανέβαιναν ολοένα και πιο ψηλά. Εφτασαν στα μεσαία πατώματα και προχωρούσαν. Οι ένοικοι ανησύχησαν. «Μα πού θα πάει αυτό;», έλεγαν. «Κάτι πρέπει να γίνει». Μόνο τα ρετιρέ δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Απολάμβαναν τον ήλιο και τον καθαρό αέρα ανενόχλητοι, σαν να βρίσκονταν σε άλλο πλανήτη. Οι ένοικοι των υπογείων αφέθηκαν στη μοίρα τους. Φτωχοί και δύσμοιροι οι περισσότεροι, άλλοι άρρωστοι και εγκαταλελειμμένοι, δεν είχαν κουράγιο να αντιδράσουν. Κάποιοι έπεσαν σε βαριά κατάθλιψη. Αλλοι δεν άντεξαν τον εξευτελισμό, το έσκασαν απ` το σπίτι τους και χάθηκαν μες στα σκουπίδια. Καθώς η χαβούζα βάθαινε και η αποφορά γινόταν όλο και πιο έντονη, οι ένοικοι σάμπως να ξύπνησαν από το λήθαργο της δυσοσμίας. Στην αρχή ακούστηκε ένας ήχος σαν ψίθυρος, μετά δυνάμωσε κι αρθρώθηκαν καθαρές κουβέντες. Ηταν Φωνές από τα μεσαία πατώματα. Μιλούσαν την ίδια στρωτή κατανοητή γλώσσα με τους υπόλοιπους. Ελεγαν απλά πράγματα. Για νοικοκυριό, για συμμάζεμα, για κάθαρση. Μιλούσαν για την ελπίδα. Οι ένοικοι, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να αφυπνίζονται, να σχεδιάζουν το επόμενο βήμα. «Ρε συ, σαν καλά να τα λένε οι Φωνές. Λες να υπάρχει ακόμα Ελπίδα;» ρωτούσε ο ένας τον άλλο.

Οι διαχειριστές που κατοικούσαν στα ρετιρέ δεν έδωσαν σημασία. Εφησυχασμένοι στην ευδαιμονία τους, γιατί να ασχοληθούν; Οι Φωνές ακούγονταν τώρα πιο αποφασιστικά. « Δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι. Δεν υπάρχει βαρέλι. Μας έχουν πνίξει τα σκ…. . Ωρα να ξεσαβουρώσουμε!» Τότε κάποιος πρότεινε να ψηφίσουν. Θέλουν να ξαναδώσουν στην πολυκατοικία τους την αίγλη που της αξίζει; Μια μεγάλη μερίδα των ενοίκων ψήφισαν ναι. Ξαφνικά ένας τρομακτικός βόμβος ακούστηκε από τα βάθη της γης. Ο σεισμός κούνησε την πολυκατοικία συθέμελα. Τα ρετιρέ τρεμούλιασαν και πανικόβλητοι οι διαχειριστές πήδηξαν από τα μπαλκόνια τους και βούλιαξαν μέσα στο σκουπιδομάνι που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Οι ρωγμές που είχαν σχηματιστεί από το σεισμό τούς ρούφηξαν λαίμαργα. Οι νοικοκυραίοι σήκωσαν τα μανίκια, φόρεσαν μάσκες για να μην μολυνθούν, πήραν τα φτυάρια και τις αξίνες και άρχισαν να ξεσαβουρώνουν. Οι ένοικοι που δεν είχαν ψηφίσει Ναι στην Ελπίδα τούς κοίταζαν κατάπληκτοι. Ενας-ένας έμπαιναν και εκείνοι στις ομάδες καθαρισμού, μέχρι που τα συνεργεία έγιναν τόσο ισχυρά που πια δεν ήταν δύσκολο να καθαρίσουν.

Τα απορρίμματα μαζεύτηκαν, οι πόρτες άνοιξαν, τα παράθυρα χαμογέλασαν στον ήλιο. Τα παιδιά ξαναπήγαν στο σχολείο, οι άρρωστοι έπαιρναν τα φάρμακά τους κανονικά και οι παππούδες ξαναέδιναν χαρτζιλίκι στα εγγόνια από τη σύνταξη. Οι κουζίνες μοσχοβόλησαν από μπισκότα κανέλας και οι μπαμπάδες πήγαιναν στο γήπεδο με τα παιδιά τις Κυριακές. Οι κοπέλες φλέρταραν με τους νεαρούς στα παρκάκια, και οι γάτες λιάζονταν νωχελικά στα περβάζια της πολυκατοικίας. Δεν είχαν πλούτη, αλλά είχαν αξιοπρέπεια. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς – ελπίζω να καταφέρουμε να ζήσουμε – καλύτερα.

Λία Κουρή,

εκπαιδευτικός

Ετικέτες: ΣΥΡΙΖΑΛία Κουρή