Tο προφίλ του εκτελεστή της Πάρου- Είχε προαναγγείλει την ληστεία από το Facebook

07:10 20/8/2012 - Πηγή: NewPost

Πολυγραφότατος και λάτρης των social media είναι ο 30χρονος συλληφθείς για τη ληστεία σε τράπεζα της Πάρου και τη δολοφονία του 53χρονου οδηγού ταξί Δημήτρη Μίχα . Ο Αναστάσιος Θεοφίλου εκ Θεσσαλονίκης διατηρούσε λογαριασμό σε Facebook

και Twitter και δύο μπλογκ, τα οποία μάλιστα ανανέωνε συχνά με διηγήματα στα οποία κυριαρχούσε το μίσος για την αστυνομία, την αστική τάξη, την εργασία αλλά και η αγάπη για τη βία και το αίμα. Οι τελευταίες του αναρτήσεις στη σελίδα του Facebook, σύμφωνα με το protothema.gr , έγιναν 15 Αυγούστου και πρόκειται για δύο τραγούδια το Μια εποχή στην κόλαση του Γιάννη Αγγελάκα και το Αερικό του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στη σελίδα του αναφέρει ότι γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1982, ενώ δεν δίνει κανένα άλλο στοιχείο για την ταυτότητά του. Μέλος στο Facebook έγινε στις 30 Δεκεμβρίου του 2011, ενώ διατηρεί δικό το blog. Ανάμεσα στα άρθρα που του έχουν κινήσει το ενδιαφέρον και έχει ποστάρει είναι τα «Πορτρέτα κρατουμένων του 19ου αιώνα και εγκληματολογική ανθρωπολογία » και το «Εργοδότης πυροβόλησε μετανάστη και τον κράτησε κλειδωμένο για να μη μιλήσει». Ο 30χρονος σχολιάζει θέματα της επικαιρότητας όπως τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τη Γερμανία στα προημιτελικά του Euro. Λέει χαρακτηριστικά: «ουφ! πάλι καλά. πόσοι μετανάστες πέριξ της ομόνοιας γλίτωσαν από λιντσάρισμα χάρη σε αυτό το αποτέλεσμα! από την άλλη οι κραυγές των αμνών ήταν τόσο εκκωφαντικές με το γκολ της ισοπαλίας που προς στιγμήν πίστεψα πως η Ελλάδα αποδεσμεύτηκε από την υποταγή της στην Τρόικα...». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα διηγήματά του στα προσωπικά του μπλογκ, τα οποία ξεσκονίζουν και οι ειδικοί της ΕΛΑΣ. Σε ένα διήγημα που ονομάζει «Καθημερινή ιστορία παραβατικής τρέλας» και αφιερώνει στην γο γράφει: «Ξαπλώνω στον καναπέ και αναλογίζομαι την ζωή μου. Πως ξεκίνησαν όλα. Γιατί πήρα αυτόν τον δρόμο. Αναρωτιέμαι αν είχα άλλες επιλογές. Σκέφτομαι πως είμαι ένας μικρός εγκληματίας. Όλα ξεκίνησαν κατά λάθος. Ή σχεδόν κατά λάθος. Σκέφτομαι πως στην πραγματικότητα τα εγκλήματα μου είναι πολιτικά. Εξάλλου όλα είναι πολιτικά. Το έγκλημα είναι για το θέαμα ότι η αμαρτία για την εκκλησία. Εγώ διαφωνώ με την τυπολογία περί Καλού και Κακού τόσο του θεάματος όσο και της εκκλησίας. Όχι επειδή έχω ξεπεράσει τον μανιχαϊστικό τρόπο σκέψης. Για εμένα σημασία έχει αν μια πράξη βοηθάει στην χειραφέτηση της τάξης μου. Εκεί μπαίνει η διαχωριστική γραμμή. Από παιδί παρακολουθούσα το αστυνομικό ρεπορτάζ. Τρόμαζα με τον Δημητροκάλη, γελούσα με τον Σεχίδη, εκστασιαζόμουν με την 17Ν. Ενηλικιώθηκα με την θορυβώδη απόδραση Πάσαρη. Αργότερα έπιασα δουλειά σε ένα καφέ. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Έτσι μυήθηκα στο Έγκλημα. Το αφεντικό χτυπούσε αποδείξεις ακόμα και για το τρίτο ποτό τού κάθε πελάτη. Το αντίθετο έλεγε είναι κλοπή! Το αφεντικό δεν μου κολλούσε ένσημα γιατί δεν έβγαινε. Το αφεντικό δεν ένοιωθε κλέφτης ούτε με τα ίδια του τα κριτήρια. Βρήκα πιο ελκυστική, την λιγότερο υποκριτική, ηθική του Πάσσαρη. Ήμουνα νέος». Σε έτερο διήγημα που ονομάζει «Τελετουργία σε