Γιάννα Αγγελοπούλου: Η γνωριμία μου με τον Θόδωρο

07:24 15/5/2013 - Πηγή: NewPost

Στη γνωριμία της με τον σύζυγό της Θόδωρο Αγγελόπουλο και το πολυσυζητημένο επεισόδιο που, το 1990 την έριξε στην αγκαλιά του αναφέρεται με κάθε λεπτομέρεια στο «My Greek Drama» η Γιάννα Αγγελοπούλου. Αναλυτικά αναφέρει η ίδια, σύμφωνα με το protothema.gr: «Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος θα γιόρταζε τα 80α του γενέθλια

εκείνο το σαββατοκύριακο και σύμπασες η ελληνική κυβέρνηση και η Βουλή ήταν προσκεκλημένες να παρευρεθούν στην τελετή κατά την οποία επρόκειτο να τιμηθεί με τον τίτλο του Μεγάλου Λογοθέτου, την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδώσει το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο. Σήμερα ο γιός του -ο σύζυγός μου- φέρει τον ίδιο τίτλο τιμής. [...] Παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να θεωρούμαι μέλος της ελληνικής ελίτ, δεν έπαυα να είμαι μέλος του Κοινοβουλίου και, εάν η οικογένεια Αγγελοπούλου είχε προσκαλέσει όλους τους υπόλοιπους βουλευτές στην Κωνσταντινούπολη για την τελετή, θα ήταν σωστό να λάβω κι εγώ μια πρόσκληση. Δεν έχω ιδέα γιατί δεν με προσκάλεσαν, εάν ήταν παράλειψη ή ήταν εσκεμμένη περιφρόνηση. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι επρόκειτο για κάτι απαράδεκτο και δεν σκόπευα να αφήσω αυτή την προσβολή να περάσει. «Όταν φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη, είδα ξανά το Θόδωρο, αυτή τη φορά μαζί με μια γοητευτική ξανθιά που φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα. Μού θύμιζε την παλιά σταρ του σινεμά Λάνα Τέρνερ. Αποδείχθηκε ότι ήταν μια φαρμακοποιός από τη Ζυρίχη και, το πιο σημαντικό, η σύντροφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. [...] Προκειμένου να επανορθώσει για το ότι δεν είχε στείλει την πρόσκληση αρκετά νωρίς, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ζήτησε να καθίσω στο τραπέζι του. [...] Κατά τη διάρκεια της βραδιάς φάνηκε ξεκάθαρα -παρόλο που ήλπιζα ότι δεν θα το αντιλαμβάνονταν οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες- ότι ο Θόδωρος με φλέρταρε. Είχα κολακευτεί κάπως, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το είχα πάρει σοβαρά. [...] Θέλησε να πειράξει τον επίσκοπο που καθόταν δίπλα μου, επειδή, δήθεν δεν με φρόντιζε, ενώ ήμουν μια τόσο ξεχωριστή καλεσμένη. 'Η κα Δασκαλάκη είναι ένα από τα νεότερα μέλη του Κοινοβουλίου' είπε ο Θόδωρος πειράζοντας κι εμένα -αν και πολύ προσεκτικά. 'Φρόντισε το ποτήρι της να είναι πάντα γεμάτο'. Ο επίσκοπος φορούσε το παραδοσιακό του μαύρο ράσο. Όταν σηκώθηκε για να μου γεμίσει το ποτήρι με λευκό κρασί, παραπάτησε και έχασε την ισορροπία του, αδειάζοντας το περιεχόμενο της φιάλης στο φόρεμά μου. Όλοι, ο Θόδωρος, οι φίλοι του, η ερωμένη του, ο επίσκοπος, ξαφνικά έπεσαν πάνω μου με λευκές πετσέτες -και όλα έμοιαζαν σαν σκηνή από κινηματογραφική φαρσοκωμωδία- για να σφουγγίσουν το κρασί. Εγώ είχα σκάσει στα γέλια. Τελικά, όταν τα πράγματα ηρέμησαν, κάποιος από τους παριστάμενους είπε: 'Κυρία Δασκαλάκη, αυτό είναι καλοτυχία. Λεφτά θα πάρετε!' Και είναι αλήθεια ότι όταν στην Ελλάδα χύνεται κρασί λέμε 'Γούρι, Γούρι' (Λεφτά θα πάρεις). [...] Η κουβέντα άναψε -το 'δυστύχημα' με το κρασί έδωσε την ευκαιρία στον Θόδωρο να ξεθαρρέψει μαζί μου- όταν μια πιατέλα με φρούτα κατέφθασε για το επιδόρπιο. Το κρασί είχε αρχίσει να με πιάνει λίγο -ίσως να περνούσε στον οργανισμό μου μέσα από το μουσκεμένο μου φόρεμα- και αστειεύτηκα: 'Μόνο φρούτο για επιδόρπιο; Δεν έχει τούρκικες λιχουδιές;' Ο Θόδωρος ενθουσιάστηκε με την ατάκα μου. Μιλώντας μου στα ελληνικά, με προέτρεψε να τον ακολουθήσω στο ξενοδοχείο του, εκεί όπου, όπως με διαβεβαίωσε, είχε τις καλύτερες τουρκικές λιχουδιές στο δωμάτιό του. Ένιωσα λίγο προσβεβλημένη και αναρωτήθηκα 'ποιος νομίζει ότι είναι αυτός ο τύπος;' κι έτσι τού είπα ειρωνικά: 'Εννοείτε δηλαδή να έρθω στο δωμάτιό σας για τουρκικές λιχουδιές;' - 'Όχι' είπε εκείνος 'με χαρά θα σας τις κατέβαζα στο λόμπι του ξενοδοχείου. Την Κυριακή το πρωί [...] προχωρούσα σπρώχνοντας, εκατοστό το εκατοστό λέγοντας 'συγνώμη, συγνώμη' έως ότου κατάφερα να περάσω μέσα στην εκκλησία [σσ: του Αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως]. Τελικά μπόρεσα να βρω ένα εξαιρετικό σημείο από όπου, όρθια, θα μπορούσα να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα. Στάθηκα ακριβώς απέναντι από το σόι των Αγγελόπουλων, στο οποίο, εννοείται, συμπεριλαμβανόταν ο Θόδωρος. Προς ενόχλησίν μου, έμοιαζε να έχει καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου καθώς έπαιρνα τη θέση μου. Όταν άρχισε η τελετή, προσπάθησα να μην τον κοιτάζω. Κατά διαστήματα όμως έριχνα κλεφτές ματιές μέσα στην εκκλησία και δεν υπήρξε ούτε μία φορά που ο Θόδωρος δεν κοιτούσε κι εκείνος εμένα. Όπως φάνηκε, θα έριχνα πολλές ματιές, διότι, όπως περίμενα, η τελετή ήταν πολύ μεγάλης διάρκειας. Μέσα στο ναό έκανε ζέστη, υπήρχε συνωστισμός και ο αέρας ήταν βαρύς από το λιβάνι που καιγόταν. Ύστερα από τρεις ώρες ορθοστασίας, με το στομάχι μου εντελώς άδειο, άρχισα να ζαλίζομαι. Φοβόμουν ότι η επιθυμία που είχα να με δουν οι συνάδελφοί μου βουλευτές θα ικανοποιούνταν και με το παραπάνω εάν λιποθυμούσα και με μετέφεραν έξω από το ναό. Προσπάθησα να μαζέψω τα υπολείμματα των δυνάμεών μου και ανοίγοντας δρόμο σπρώχνωντας προς τα πίσω, βρήκα τις συζύγους κάποιων υπουργών που έδειξαν περισσότερη κατανόηση. Σήκωσαν από τη θέση του έναν ηλικιωμένο βουλευτή και με έβαλαν να καθίσω στο κάθισμά του και, σαν να συνέβη θαύμα μέσα στην εκκλησία, μού βρήκαν και λίγο νερό για να πιω. Έως τη στιγμή που η τελετή τελείωσε, περίπου μισή ώρα αργότερα, είχα συνέλθει. Καθώς έφευγα από την εκκλησία, συνάντησα έναν διακεκριμένο πρέσβυ, τον Χρήστο Μαχαιρίτσα, ο οποίος με ρώτησε τι μού είχε συμβεί προηγουμένως. Τού είπα την αλήθεια, δηλαδή, ότι ένιωσα να χάνω τις δυνάμεις μου και φοβήθηκα ότι θα λιποθυμούσα. 'Κυρία Δασκαλάκη' μού είπε εκείνος 'εάν ήμουν στη θέση σας και ο κύριος Αγγελόπουλος με κάρφωνε τόσο έντονα με τα μάτια του, ακόμη κι εγώ θα είχα λιποθυμήσει'. Ώστε δεν ήταν, λοιπόν, η ιδέα μου. Και προφανώς ήταν απολύτως ξεκάθαρο για οποιονδήποτε έδινε προσοχή στο τι συνέβαινε». Στη συνέχεια, η ίδια περιγράφει τη συνάντησή τους σε εστιατόριο στο Κολωνάκι: «[...] Ο Θόδωρος είχε κάνει κράτησε σε ένα μοδάτο γαλλικό εστιατόριο της Αθήνας, το Aubrevoir, στην σικ περιοχή του Κολωνακίου. [...] Ο Θόδωρος στεκόταν στην είσοδο -σκέφτηκα ότι ήταν έτοιμος να φύγει επειδή είχα αργήσει- και φαινόταν καθαρά ότι ήταν σε ένταση. Νομίζω πως ήθελε να μου δείξει ότι δεν ήταν κάποιος που τον έκανες ό,τι ήθελες ή που η διάθεσή του θα μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένη. [...] Ήμουν αναστατωμένη όταν καθίσαμε, κι έτσι μου πήρε λίγη ώρα το να καταλάβω ότι ήμασταν οι μόνοι πελάτες του εστιατορίου. Ο Θόδωρος θα πρέπει να είχε κλείσει ολόκληρο το Aubrevoir -κάτι που έως σήμερα αρνείται να παραδεχτεί- έτσι ώστε να είμαστε μόνοι μας».